Atlantische oversteek Dag 2

Atlantische oversteek Dag 2

Het tweede etmaal is een feit! We hebben nu 225 mijl op de teller staan. Het was een etmaal heerlijk zeilen. Het schijnt dat windkracht 5 de perfecte wind is en dat was het. De hele nacht zo´n 5 knoopjes voortgang met een rif in het zeil. Het was een rustige nacht waardoor we de gemiste uurtjes slaap uit de eerste nacht konden inhalen. Gisteren voelden we ons allebei nog niet echt top. Maar vanochtend werden we goed uitgerust wakker.

De nacht was helder met een schitterende maan. Dat is mijn recept voor afdwalende gedachten. Ik heb al vaker een blog gewijd aan mijn deze gedachten. Uitkijkend over de door de maan verlichte golven en de duisternis erachter, gaan mijn gedachten de vrije loop. Deze keer dwaalde ik in gedachten af naar mijn moedertje. Die lieve moeder heeft 19 jaar geleden haar man uitgezwaaid voor een Atlantische oversteek. Papa kocht een boot in de Carieb en wilde die naar Nederland zeilen. Supportive als ze is, stond ze papa uit te zwaaien met in een iedere hand een dochter. Mijn zusje was 11 en ik 12. Terwijl mama in haar uppie de sportschool, mijn ouders runden een sportschool, en het gezin draaiende hield, zat papa dus op zee. Papa voer old school. Geen AIS, geen satelliettelefoons en geen korte golf zender. Alleen een marifoon waarmee hij schepen kon oproepen als deze in zicht kwamen voor een weerbericht. En een hand-gps, de eerste op de markt. Mama moet ongerust zijn geweest, wachtend op bericht van papa's veilige aankomst in de Azoren. Maar daar merkten mijn zusje en ik niets van. Alsof het de gewoonste zaak ter wereld was. 19 jaar na dato, vertrekt haar dochter voor een Atlantische oversteek. Dat moet zenuwslopend geweest zijn. Maar mijn moeder steunde me vanaf dag éen. Heeft het grootste vertrouwen in Leon en mij. Nooit heeft ze gezegd: "Kind, zou je dat nou wel doen"? Je zult denken, waar wil Frieda heen met dit verhaal. Nou, dat zal ik je zeggen. Als een bonk zenuwen hing ik afgelopen maandag huilend aan de lijn bij mama. De ochtend van vertrek en ik kon de zenuwen niet in bedwang houden. En mama, die stelt me gerust. "Kind, jullie hebben het zo goed voorbereid, heb vertrouwen in jezelf, dat hebben wij ook. Het komt helemaal goed". De wereld op z'n kop. Ik steek de oceaan over en mijn moeder stelt mij gerust! Wat een fantastisch mens.