Wat vooraf ging...

Leon en ik delen de passie voor zeilen al van jongs af aan. Toch hebben we de eerste jaren van onze relatie niet veel samen gezeild. Dit veranderde toen Leon tot inzicht kwam dat hij graag meer van de wereld wilde zien voordat we aan een gezinnetje zouden beginnen. Ikzelf heb veel gereisd in mijn studietijd en reis voor mijn werk bij Cordaid regelmatig naar Afrika, dus had die wens minder. In 2008 maakten we samen onze eerste zeemijlen tijdens een 3 weken durende zeilreis naar Engeland (ons doel de Scillies helaas niet gehaald) op het zeiljacht van mijn vader. Dat beviel meer dan goed en daarmee was onze droom geboren! Een rondje Atlantic! Samen, met een eigen boot! Dat was het begin. 

Seizoen 2011 (Rondje Noord-Holland)

Dico en Yvonne voeren Puff naar Nederland en daar werd ze aan ons overgedragen. Op 22 juni 2011 waren wij officieel eigenaar van ons eerste eigen schip. Ze kreeg een plekje in de Buyshaven in Enkhuizen. Vooraf hadden we beide onze vaarbewijzen I en II behaald en Leon haalde Marcom B. Maar deze papiertjes maakten ons niet tot ervaren zeilers, nee de trossen moesten los. In 2011 wilden we onze eerste oversteek naar Engeland maken. We hadden die zomer 3 weken vakantie en het leek haalbaar. Maar feitelijk hadden we nog nooit de verantwoording gehad over een schip en nog nooit onze eigen keuzes aan boord moeten maken. Op het Ijsselmeer hadden we Puff al aardig leren kennen. Met de raadpleging van de pilots en onze nieuwe skills op gebied van navigeren, toen nog alleen met kaart en gps, vertrokken we vol goede moed richting Harlingen. Maar die nacht in Harlingen, de nacht voordat we onze eerste tocht op de Wadden zouden maken, sloegen bij mij de zenuwen toe. De dwarsstroom langs de Pollendam maakte me gek van zenuwen! Overigens hield Leon het hoofd volkomen koel en had hij Puff al goed onder controle met manouvreren in havens en daarbuiten. Met veel dank aan de tips en tricks van mijn vader! De tocht naar Terschelling was uiteindelijk helemaal top! Al die keren bij mijn vader aan boord geven je toch een basiskennis en inschattingsvermogen van situaties op het water. De oversteek was een overwinning en smaakte natuurlijk naar zoveel meer! Die vakantie zeilden we tevens naar Texel en vanuit Texel buiten om naar Ijmijden en Scheveningen. Weer die zenuwen, de pilots spraken van warrige zee en branding bij wind tegen stroom in het Marsdiep. Dat zorgde bij mij weer voor een slapeloze nacht. Maar we hebben geen branding gezien en 10 uur later meerden we aan in Ijmuiden na de mooiste zeildag die we tot dan toe gehad hadden. Engeland hebben we dat eerste seizoen niet gehaald, maar het was een meer dan geslaagd eerste seizoen.

Seizoen 2012 (Oversteek Engeland)

Het tweede vaarseizoen kan beginnen! Puff was in orde en kon het weekend voor Pasen het water in. Dit seizoen zou, naast alle klussen om Puff verder zee- en oceaanwaardig te maken, ook onze eerste oversteek moeten plaatsvinden. Tussen Hemelvaart en Pinksteren namen we vrij en maakten we samen met onze beide vaders de eerste oversteek naar Engeland. De vaders waren erbij voor mentale ondersteuning, maar de tochtplanning, navigatie, stuurmanschap en volle verantwoording lagen bij Leon en mij. Op woensdagavond voor Hemelvaart voeren we naar Den Oever. Vanaf donderdag was er 2 dagen een mooi weergat om de oversteek te maken. Donderdagochtend om 6 uur voeren we de sluis door en de Wadden op. Om 12 uur zeilden we het zeegat uit en zetten we koers naar Lowestoft. De wind zou die middag tijdelijk wegvallen en daarna draaien en die voorspelling klopte precies. Nadeel was dat we enkele uren de motor moesten bijzetten en Leon's vader, Jan, door de deining zeeziek werd. En toen moesten we nog ruim 20 uur naar de overkant. Het werden voor Jan de langste 20 uur van zijn leven. Nog niet eerder was Jan zeeziek geweest en we hadden geen medicijnen tegen zeeziekte bij ons. Met een mooie windkracht 4 zeilden we voor de wind naar Lowestoft. Niet de beste koers als je een bemanningslid met zeeziekte aan boord hebt. We navigeerden inmiddels met de laptop met Open CPN en de papieren kaarten naast elkaar en voeren moeiteloos Lowestoft binnen. Na een uur aan wal ging het vele malen beter met Jan en de dag erna zijn we stad en land afgereisd om voor Jan Scopoderm pleisters te bemachtigen. Met succes! We konden de zeiltocht hervatten.

Na een rustdag zakten we af naar Ipswich en meerden af bij de jachtclub. Hier waren we in 2008 ook geweest met de ‘Gaper’, de klipper van mijn vader John, en trots dronken we een biertje op het bereiken van deze mijlpaal met ons eigen schip! ‘Helaas’ zou er later die week een hoge drukgebied boven west Europa ontwikkelen met sterke oostenwind  en leek het het beste om de dag erna alweer de terugreis naar Nederland te ondernemen. Ook tijdens deze oversteek zouden we te maken krijgen met windkracht 5 a 6. Met de morele ondersteuning van onze vaders besloten we deze uitdaging aan te gaan. We hebben op Puff geen windmeter, dus het is gissen welke windkracht we uiteindelijk hebben ervaren, maar we denken een dikke 7 a 8. Dat lijkt ook wel te kloppen ervan uitgaande dat de gribfiles er vaak 1 Beaufort onder zitten. Voor het eerst zeilden Leon en ik met meer dan windkracht 7 en dat nog wel op de Noordzee. Het was een machtige oversteek. Dubbel gereefd en een stukje kotterfok deden Puff rotvast in het water liggen terwijl we met een goede snelheid vooruit kwamen. Op de heenreis hebben we een gemiddelde van 4 knopen gehaald. De terugreis haalden we uiteindelijk een gemiddelde van 5 knopen. Maar belangrijker, deze oversteek gaf ons het vertrouwen dat we nodig hadden in de zeewaardigheid van zowel Puff als haar bemanning! Deze boot was ons op het lijf geschreven.  Op woensdagmiddag kwamen we aan in Ijmuiden en brak de zomer in Nederland los. 5 dagen lang zon en bikini, wat wilden we nog meer……van de roestplekken aan boord af?! Het pinksterweekend kropen we met verf en kwast over het dek. 2/3 van het dek zetten we in 3 lagen grond en 3 lagen aflak. Zo, de rest zou later komen.

Seizoen 2012 (Rondje Denemarken)

Terwijl wij de plannen voor de zomervakantie maakten, namen we afscheid van Idris, Berenice en Finn. Zij vertrokken 16 juni voor hun rondje Atlantic. Jaloers zwaaiden we hen uit! Hier en daar werkten we verder aan de klussenlijst, installeren van de zonnepanelen en MPPT regelaar, inbouwen van een muziekinstallatie, verstaging checken, dieptemeter repareren etcetera. In juli- augustus hadden we 3 weken vakantie en hadden plannen gemaakt om de oversteek naar Noorwegen (Mandal) te maken. Pilots en kaarten bestudeerd, emergency uitrusting nagekeken, handmarifoon en hand gps aangeschaft, grabbag klaargemaakt. Goed voorbereid voeren we naar Vlieland om daar te wachten op een weergat. 3 dagen lagen we verwaaid en iedere paar uur checkten we de laatste gribfiles en meerdaagse weerkaarten. Er leek zich een weergat van een krappe 3 dagen voor te doen. Net genoeg om Mandal te halen! Helaas lag er een lage druk gebied op de loer dat vanuit Ijsland over het Skagerrak zou trekken.

Op vrijdagochtend besloten we uit te varen. Een laatste check van de weersvoorspellingen leerde ons dat de depressie in het Skagerrak zondagnacht zou aantrekken. Veiligheid stond voorop en het was duidelijk dat we Mandal niet zouden halen. Gelukkig hadden we alle kaarten van Denemarken aan boord en we voeren met een gewijzigde eindbestemming uit naar Thyboron. Er stond een flinke zeegang van de depressie van de afgelopen dagen, maar wij hadden vertrouwen in onszelf en het schip en we waren goed voorbereid. De zeegang bleef op vrijdag aanhouden, maar met een mooie windkracht 5, grootzeil en genua gleden we soepel over de golven. Als we dit zo zouden volhouden, zou het een heerlijke oversteek worden! Voor het eerst liepen we wacht, 4 uur op en 4 uur af. We zeilden de eerste nacht in en bij zonsopkomst voeren we voorbij de eerste windmolenparken. Dag 2 was iets zwaarder omdat we moesten wennen aan het wachtsysteem en het leven op zee. Puff is toch aanzienlijk kleiner en beweeglijker dan de ´Gaper.´ We werden iets katterig en dwongen onszelf om goed te blijven eten en drinken.

Alles verliep soepel en op dag 3 was er kust in zicht. Tyboron is berucht voor de mogelijke grondzeeën bij meer dan windkracht 5. Toch weer die bekende zenuwen bij mij. En na het strijken van de zeilen kregen we de schrik van ons leven. De motor liep en we zagen tot onze schrik dat we de genua schoot over boord hadden hangen. Klassieke beginnersfout! Motor in de vrij en lijn binnen halen. Shit, lijn zit vast, wat nu? Ik hoorde het mijn vader zeggen: nooit een vreemde kust aanlopen aan lager wal, ik zag ons al stranden op het strand van Tyboron. Gelukkig bleek de schoot vast te zitten achter de zinkanode en herstelden we ons direct. Na 58 uur op zee liepen we de haven binnen en vonden een mooie plaats aan de kade achterin de haven. We lager er goed en wel een uur toen de wind begon aan te trekken. Mooi op tijd binnen! Wat een overwinning!

Samen besloten we dat we die vakantie meer wilde zien dan de Noordzee alleen en dus vertrokken we een dag later richting Oostzee door het Limfjord. Helaas hadden we minder dan 2 weken voordat we weer aan het werk moesten, maar een rondje Denemarken leek ons haalbaar. Deze vakantie was een achtbaan aan zeilervaringen: windstil en 30 graden, onweer en windkracht 8 in de nacht, regenbuien, vlagerig weer en tevens prachtig zeilweer windkracht 5 en een vlakke Oostzee.

Het was genieten, maar het was flink doorzeilen om op tijd thuis te kunnen zijn. Weer zo’n klassiek beginnersgeval van onderschatting van de afstand van deze tocht. Hier en daar zeilden we een nacht door om uiteindelijk op donderdag aan te komen in Brunsbuttel. We hadden nog 1 weekend om in Enkhuizen te geraken. Op vrijdagochtend was er een kort maar goed weergat om Bunsbuttel te verlaten. Later die dag zou de wind draaien naar Zuid en nog later Zuidwest. Het zou dus opkruisen worden, maar we moesten naar huis. Samen met 3 andere zeilschepen verlieten we Bunsbuttel in het holst van de nacht. Wind en stroom hadden we mee, maar voor ons brak het meest indrukwekkende onweer los dat we ons kunnen heugen. Gelukkig waren we niet alleen op het water. We verloren de anderen al gauw uit het oog want Puff is nou eenmaal geen snelle zeiler en wordt met haar 33 voet regelmatig stilgeslagen. 30 uur lang hakten we tegen wind en golven, in het begin met de hand sturend omdat we moesten laveren en tegelijkertijd constant in de weer met het in- en uitrollen van de genua en fok voor en na de vele buien die overkwamen. Langzamerhand zaten we er steeds meer doorheen. We aten niet meer goed, werden moe en ook mentaal zat het tegen omdat we geen meter leken te winnen ten opzichte van de Duitse Waddeneilanden. Het was belangrijk dat we helder bleven denken, je kunt je het niet permitteren om je hoofd te verliezen. Toen we Borkum voorbij voeren, zei ik tegen Leon dat het toch verstandiger was om Borkum maar binnen te varen. Ik had de pilot er alweer bij gehad en wist dat we ook via de staande mast route via Delfzijl, Groningen en Friesland naar het Ijsselmeer konden komen. De wind zou de komende dagen geen krimp geven, en zo doorgaan was ook geen optie. Toen ik zei dat ik geen nacht langer op deze manier op zee wilde zitten, was het voor Leon ook duidelijk. We keerden om en liepen Borkum binnen. Daar troffen we tevens collega- zeilers met wie we samen vertrokken uit Bunsbuttel. Zij hadden zolang mogelijk met de motor bij gezeild om hoogte te houden en hadden het laatste stuk zelfs volledig gemotord. Ze waren 20 uur onderweg geweest waar wij een extra nacht op zee hadden gezeten. Met deze ervaring leerden we ook de grenzen van Puff kennen.

Ook hiermee waren we weer een ervaring rijker. We belden onze werkgevers om te laten weten dat we die maandag niet op het werk zouden zijn, omdat we letterlijk en figuurlijk gestrand waren in Borkum. Op ons gemak motorden we door de staande mast route. We steken 1,60 diep en zouden deze route, begaanbaar tot 1.90, makkelijk moeten kunnen doorvaren. Op het Lauwersmeer liepen we vast, maar verder was het een mooie tocht. Het Ijsselmeer was ons laatste beproeving en eindelijk waren we thuis! Nu konden we ons scharen onder de zeezeilers!

Maart 2013

En daarmee beland ik in het heden. Lekker warm schrijf ik de laatste zinnen van het verslag van onze ervaringen met Puff het afgelopen anderhalve jaar vanuit de Mastenbar in Enkhuizen. Leon staat met mijn vader buiten in de kou de schroef eraf te slopen. Dat blijkt niet zo’n makkelijk klusje. Vanochtend hebben we bij De Vries Sails de laatste details besproken voor onze bimini en nieuw grootzeil. Dit seizoen zullen we de grenzen opnieuw verleggen en daarvoor moet Puff helemaal up to date zijn. Zouden we Noorwegen dit jaar halen of worden het toch de Kanaaleilanden? We laten ons dit jaar in ieder geval meer leiden door het weer en proberen niet koste wat kost op een gewenste bestemming te komen. We kijken uit naar een heerlijk zeilseizoen! We zullen vanaf nu regelmatig ons blog updaten om jullie op de hoogte te houden.