woensdag 21 oktober 2015

Colombia! We made it!

Ja hoor! We zijn in Colombia! En dat voelt anders. Tuurlijk, naar de Carieb vaar je met je zeilboot. Dat is heel gewoon ;-). Maar Colombia? Dat is andere koek, dat is verweggistan, daar wonen indianen en drugsbarons en daar zijn we op een ander continent. Oh, wat hebben we hiernaar uit gekeken!

Dit is geen flitsend blog. Voor de zeilers die deze kant op komen schrijven we hieronder nuttige info. De niet-zeilers raden we aan ons wél-flitsende filmpje van de oversteek te bekijken. We hebben genoten!



Colonial + American = Disneyland
Na vertrek uit Curaçao brachten we een kort bezoek aan Aruba. We wachtten daar op goed weer voor de oversteek naar Santa Marta, Colombia. Aruba was het derde eiland van de benedenwindse eilanden van het Koninkrijk der Nederlanden dat we bezochten. Qua natuur identiek aan Bonaire en Curaçao. We hebben daarom niet de moeite genomen om het eiland goed te ontdekken. De hoofdstad Oranjestad hebben we uiteraard bekeken. Er staan nog enkele koloniale panden die mooi gerestaureerd zijn. Er is een oer-Hollands café en verder zijn er vooral dure winkels. Noorse mede-zeilers omschreven het als Disneyland. De spijker op z’n kop. Ook namen we een kijkje bij de megahotels aan Palm Beach. Daar waar de Amerikanen massaal vakantie vieren. Lekker klieken met je mede-landers, bakken, braden, cocktailtje erbij, hoed op en vergeten de witte sokken niet uit te doen bij het betreden van het strand. En dat alles met een sausje van typische Amerikaanse overdreven vriendelijkheid. Niet ons ding. Leuk hoogtepunt was het ontmoeten van een jeugdvriendinnetje dat al 7 jaar op Aruba woont. We hadden elkaar al zeker 15 jaar niet gezien. Bijzonder :-).




Inklaren in Aruba gaat anders dan anders. Je mag hier niet je anker laten plonzen om vervolgens met de dinghy aan land te gaan. Je moet de Port Authority oproepen of je Oranjestad binnen mag varen en dan wordt je begeleid naar de commerciële slipway waar je aan kan meren aan de kade (er hangen grote autobanden die je beschermen tegen de kademuur). De service is dan wel weer top! Douane en immigratie staan al op je te wachten en klaren je in. De boot wordt door douane geïnspecteerd, maar er wordt niet specifiek naar alcohol of medicijnen gevraagd. Geen problemen dus. Voor de boten die komende maand naar Aruba varen, geldt ook dat er niet ingeklaard kan worden in Barcadera ivm werkzaamheden. Een medewerker van immigratie komt per auto naar de haven in Oranjestad. 

De ankerplaats bij Nikky Beach is 5 minuten varen vanaf de commerciële haven, en je ligt er prima. Aan het strand, naast het vliegveld. De taxi- bootjes van en naar de riffen geven wel overlast met swell. Uitklaren konden we vervolgens alleen binnen werktijden. Vanaf 8u ’s ochtends tot 22u ’s avonds. De dag van te voren uitklaren is moeilijk, dus wij vertrokken afgelopen zaterdag pas om 8.30u uit Aruba.




Puff voor anker bij Nikky beach
Eindelijk weer een lange strek op het water! Dat gaat niet zonder zenuwen want deze trip staat als zeer berucht te boek. Het water van de Caribische Zee wordt richting Colombia in een fuik gedreven. De passaatwinden accelereren over de kapen van het noorden van Colombia waardoor er een rottige zee kan staan en zeer harde wind kan voorkomen. Nu varen wij buiten het passaatseizoen en is het de laatste weken iets rustiger in dit gebied. Maar toch…

De technicalities. Zaterdag diende het door ons gewenste weergat zich aan. We letten daarbij op wind en zeegang. Daarnaast keken we naar de intensiteit van de voorspelde regen en de NAVTEX voor het gebied. De voorspelde wind was tussen de 15 en 20 knopen, met de laatste dag voor Santa Marta geen/weinig wind ivm de ITCZ-zone. De eerste dag, bij vertrek uit Aruba, zouden we nog 25 knopen krijgen. De voorspelde zeegang was nergens meer dan 2 meter, veelal rond 1,5m. Volgens de NAVTEX was de atmosfeer ‘droog’ en waaide er een matige passaat. De buienintensiteit was laag. Op basis van deze voorspellingen verwachtten wij redelijk stabiel weer. De CAPE waarde was overigens in de hele Caribische Zee boven de 3000. Dat duidt op instabiel weer. Echter, we moesten eens vertrekken en die CAPE was al tijden erg hoog.

Het weergat bleek heel goed te zijn (perfect is een utopie op deze oversteek). We hadden nooit meer dan 20 knopen wind, soms zakte de wind zelfs in naar 10-15 knopen. De verwachtte acceleratiewinden (in de middag en avond) bleven uit. De tweede nacht hing er onweer in de lucht in de vorm van hoge bliksem (die niet naar de oppervlakte uit sloeg). Niet heel intensief zoals we verwachtten. De laatste 70 mijl legden we inderdaad op de motor af. Wat we niet verwachtten was tegenstroom op bepaalde stukken. Bij het ronden van een kaap hadden we meestal stroom mee, maar tussen de kapen hadden we ook regelmatig neutrale stroom of zelfs een halve knoop tegenstroom. Daardoor kwamen we gemiddeld op 4,7 knopen voor deze oversteek van 285 mijl. Dat is voor Puff ongeveer gelijk aan de gemiddelde cruising speed hier in de Carieb bij matige wind. We voeren tussen de 500 en 1000 meter diepte. De daadwerkelijke zeegang was al gauw ruim 2 meter bij 15 knopen wind. We kunnen ons voorstellen dat de zee erg rottig is bij veel wind, zeker in combinatie met de tegenstroom.

Zoals jullie in het filmpje kunnen zien was het een zeer rustige en comfortabele oversteek. We redden het niet om Santa Marta bij daglicht aan te lopen. De haven is makkelijk in het donker aan te lopen en we meerden af aan het fuel dock, direct aan bakboord na invaren van de haveningang. Daar werden we opgevangen door onze vrienden van SY Maya en SY Nomad. Wat is het een verademing om weer onderweg te zijn! En dan wakker te worden in Colombia met de bergen op de achtergrond. De eerste indruk is super!

woensdag 7 oktober 2015

Mashi Danki Dushi Curacao!


"Alles komt goed". Dat zei mede-vertrekker Maarten altijd. Heerlijk geruststellende woorden om uit de mond van je partner te horen, lijkt me. "Alles komt goed". Leon kan het nog zo vaak zeggen, ik word er geen tikkeltje rustiger door. "Ja, dat kun je wel zeggen, maar....", hoor ik mezelf denken. En toch, ongelijk kan ik Maarten niet geven. Als ik terugkijk naar ons avontuur tot nu toe, is het eigenlijk altijd wel goed gekomen. Dus waarom zou het met die trouwdag anders lopen?  Nu de ouders gearriveerd waren en we onze intrek hadden genomen in Villa Lavender Breeze, had ik ook eigenlijk niet zo veel tijd meer om me druk te maken. Elke minuut van elk uur met onze ouders was te mooi om aan me voorbij te laten gaan, en al helemaal door me zorgen te maken over de trouwdag. Dus ging de ene dag over in de andere en kwamen de meeste dingen op zijn pootjes terecht. Het marktstalletje waar we wilden lunchen werd nog niet opgedoekt, de auto die we wilden lenen werd op de valreep goedgekeurd en de buurman in de haven wilde best een beetje opzij schuiven. Eind goed, al goed.

We gingen met de ouders op pad, verkenden het natuurpark in het noorden van Curaçao, snorkelden op de stranden aan de westkant en genoten van het leven in de prachtige villa. Rewind. Snorkelden we... Dat is nog niet zo vanzelfsprekend voor onze ouders. José, Peter en Rieki hadden immers nooit eerder gesnorkeld. Er ging een wereld voor ze open. Een onderwaterwereld dan wel te verstaan. Peter boekte ook direct een introductie-diepzeeduik en Jose en Rieki waren het water niet meer uit te slaan. "Ik zie vissen!!! En ze gaan ook nog niet weg!!!", riep Rieki vol verbazing. 76 jaar en voor het eerst snorkelen, wat kan het leven mooi zijn! 

 

We gingen naar happy hour, dronken cocktails en zagen de zon in het water zakken. We aten met onze voeten in het zand onder het genot van de melodische klanken van een Curaçaose zangeres op de achtergrond. De mannen hadden een mannenavond, een zelfverklaarde vrijgezellenavond die enkele uren later eindigde in dronken gelal en praat die een dochter niet van haar vader wenst te horen. Geen leeftijd te hoog, geen land te ver, drank in de man is wijsheid in de kan... en een telefoon naar de knoppen. Nee, die dingen maken ze nog steeds niet met onderwatercamera. En dan iedere ochtend weer dat vervelende uitzicht over zee en een ochtendduik in het zwembad. Wat was het keer op keer genieten! 



De bruiloft leek bijna een verplicht feestje waar eigenlijk niemand zin in heeft na het indrinken. Met de dames hielden we een passessie en 'oefenden' mijn kapsel. Nog een dag te gaan en ik wist niet wat met mijn haar te doen. Krullen? Los? Wel of geen sluier? Met de krullen voelde ik me net Dolly Parton, met vlechten Pippi Langkous en met het haar los Olijfje (je weet wel...van Popeye). In mijn huidige leven ben ik dan misschien zeezwerver, maar nu gaat het wel om mijn trouwdag! Uiteindelijk werd het een combinatie van vlechten, knot, sluier én bloem. Gouden handjes heeft die lieve moeder van me. Ja, je kan het op zo'n belangrijke dag maar beter goed aanpakken. De scrubhandschoenen deden wonderen, de nagellak werd gekozen en de items 'something old, something new, something borrowed and something blue' werden bij elkaar verzameld. Tenslotte pasten schoenen, armband, oorbellen, jurk en haar bij elkaar en dat bijna zonder stress. Zou het dan toch echt goed gaan komen? 





Het werd beter dan goed, beter dan in mijn stoutste dromen. Het werd intiem, stijlvol, ontspannen, romantisch, klein en groots tegelijk. Papa verraste me met een prachtig kompas geïntegreerd in een boeket rozen. Het kompas des levens. Leon nam mijn hand over van papa en liet hem pas los toen hij me 'zijn vrouw' mocht noemen. Onder luid getoeter van de buurtjes in de haven mocht hij zijn bruid kussen. En ik mijn man wel te verstaan. Het plaatje was compleet. Puff als getuige, onze gezonde en gelukkige ouders om ons heen, weliswaar snotterend en in tranen, en wij daartussen als man en vrouw. 

Later op de avond. Een traan rolde over mijn wang, overweldigd werd ik door de prachtige entourage van restaurant BijBlauw. Onze vrienden en familie hadden ons in de middag verrast met berichten en filmpjes uit Nederland. En nu dit weer. De zon zakte langzaam in het water. De wereld veranderde in een twilight zone, het blauwe uur. Een rozig gevoel daalde over me neer. Kaarslicht flikkerde om ons heen, de sprookjesachtige versiering van het restaurant zwierde door de lucht op het wuiven van de wind. Sprakeloos. Magisch. Onze bevlogenheid, zoals Jan en José later zouden speechen, leidde ons naar deze met goud omrande dag.


Wat zijn we bevoorrechte mensen. Bevoorrecht met gezondheid, bevoorrecht met het kunnen maken van deze reis en bevoorrecht met zulke mooie ouders. Wij trouwden onder getuigenis van zes ouders. En dat is heel bijzonder. Dat wil zeggen dat mijn gescheiden ouders elkaar respecteren, elkaar benaderen als goed vrienden en samen een vakantie kunnen vieren in één huis. Dat wil zeggen dat de nieuwe partners hen daarin steunen en dat ik als kind kan trouwen in Curaçao in het gezelschap van beide ouders. Liefde en respect, daar draait het leven om. Alle rivieren stromen naar zee. En dat hebben alle zes onze ouders begrepen. Een leven vol liefde en respect, dat wens ik voor Leon en mij als ik de komende week een vallende ster zie tijdens mijn nachtwacht. Want komende week hopen we weer op het water te zitten. Op pad. Op weg naar een toekomst als man en vrouw.


We willen een aantal mensen in het bijzonder bedanken die bijgedragen hebben aan onze prachtige trouwdag.
Will en het team weddingplanners van Bankasa, zeilcollega en fotograaf Jos, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand Ruthline Koeiman-Benschop, het team van Seru Boca Marina, huwelijksfotograaf Rene Bergsma, zeilvrouw en kunstenares Annet van der Worp en het team van restaurant BijBlauw.

Mashi Danki Dushi Curaçao!

vrijdag 2 oktober 2015

Ja, ik wil!

Eindelijk mag ik mezelf mevrouw Blauw noemen! De officiële trouwfoto´s en een uitgebreid blog volgen later. Maar voor de nieuwsgierigen hier alvast een paar mooie kiekjes van de ceremonie. Met veel dank aan zeilcollega en fotograaf Jos!

Het was een absoluut magische dag. Het was BIG. Het was een droom.

De komende dagen genieten we nog van het gezelschap van onze ouders alvorens we helaas ook weer afscheid moeten nemen. Komen en gaan, het blijft een onderdeel van onze reis... Later meer!