Mashi Danki Dushi Curacao!

"Alles komt goed". Dat zei mede-vertrekker Maarten altijd. Heerlijk geruststellende woorden om uit de mond van je partner te horen, lijkt me. "Alles komt goed". Leon kan het nog zo vaak zeggen, ik word er geen tikkeltje rustiger door. "Ja, dat kun je wel zeggen, maar....", hoor ik mezelf denken. En toch, ongelijk kan ik Maarten niet geven. Als ik terugkijk naar ons avontuur tot nu toe, is het eigenlijk altijd wel goed gekomen. Dus waarom zou het met die trouwdag anders lopen?  Nu de ouders gearriveerd waren en we onze intrek hadden genomen in Villa Lavender Breeze, had ik ook eigenlijk niet zo veel tijd meer om me druk te maken. Elke minuut van elk uur met onze ouders was te mooi om aan me voorbij te laten gaan, en al helemaal door me zorgen te maken over de trouwdag. Dus ging de ene dag over in de andere en kwamen de meeste dingen op zijn pootjes terecht. Het marktstalletje waar we wilden lunchen werd nog niet opgedoekt, de auto die we wilden lenen werd op de valreep goedgekeurd en de buurman in de haven wilde best een beetje opzij schuiven. Eind goed, al goed.

We gingen met de ouders op pad, verkenden het natuurpark in het noorden van Curaçao, snorkelden op de stranden aan de westkant en genoten van het leven in de prachtige villa. Rewind. Snorkelden we... Dat is nog niet zo vanzelfsprekend voor onze ouders. José, Peter en Rieki hadden immers nooit eerder gesnorkeld. Er ging een wereld voor ze open. Een onderwaterwereld dan wel te verstaan. Peter boekte ook direct een introductie-diepzeeduik en Jose en Rieki waren het water niet meer uit te slaan. "Ik zie vissen!!! En ze gaan ook nog niet weg!!!", riep Rieki vol verbazing. 76 jaar en voor het eerst snorkelen, wat kan het leven mooi zijn! 

 

We gingen naar happy hour, dronken cocktails en zagen de zon in het water zakken. We aten met onze voeten in het zand onder het genot van de melodische klanken van een Curaçaose zangeres op de achtergrond. De mannen hadden een mannenavond, een zelfverklaarde vrijgezellenavond die enkele uren later eindigde in dronken gelal en praat die een dochter niet van haar vader wenst te horen. Geen leeftijd te hoog, geen land te ver, drank in de man is wijsheid in de kan... en een telefoon naar de knoppen. Nee, die dingen maken ze nog steeds niet met onderwatercamera. En dan iedere ochtend weer dat vervelende uitzicht over zee en een ochtendduik in het zwembad. Wat was het keer op keer genieten! 

De bruiloft leek bijna een verplicht feestje waar eigenlijk niemand zin in heeft na het indrinken. Met de dames hielden we een passessie en 'oefenden' mijn kapsel. Nog een dag te gaan en ik wist niet wat met mijn haar te doen. Krullen? Los? Wel of geen sluier? Met de krullen voelde ik me net Dolly Parton, met vlechten Pippi Langkous en met het haar los Olijfje (je weet wel...van Popeye). In mijn huidige leven ben ik dan misschien zeezwerver, maar nu gaat het wel om mijn trouwdag! Uiteindelijk werd het een combinatie van vlechten, knot, sluier én bloem. Gouden handjes heeft die lieve moeder van me. Ja, je kan het op zo'n belangrijke dag maar beter goed aanpakken. De scrubhandschoenen deden wonderen, de nagellak werd gekozen en de items 'something old, something new, something borrowed and something blue' werden bij elkaar verzameld. Tenslotte pasten schoenen, armband, oorbellen, jurk en haar bij elkaar en dat bijna zonder stress. Zou het dan toch echt goed gaan komen? 

Het werd beter dan goed, beter dan in mijn stoutste dromen. Het werd intiem, stijlvol, ontspannen, romantisch, klein en groots tegelijk. Papa verraste me met een prachtig kompas geïntegreerd in een boeket rozen. Het kompas des levens. Leon nam mijn hand over van papa en liet hem pas los toen hij me 'zijn vrouw' mocht noemen. Onder luid getoeter van de buurtjes in de haven mocht hij zijn bruid kussen. En ik mijn man wel te verstaan. Het plaatje was compleet. Puff als getuige, onze gezonde en gelukkige ouders om ons heen, weliswaar snotterend en in tranen, en wij daartussen als man en vrouw. 

Later op de avond. Een traan rolde over mijn wang, overweldigd werd ik door de prachtige entourage van restaurant BijBlauw. Onze vrienden en familie hadden ons in de middag verrast met berichten en filmpjes uit Nederland. En nu dit weer. De zon zakte langzaam in het water. De wereld veranderde in een twilight zone, het blauwe uur. Een rozig gevoel daalde over me neer. Kaarslicht flikkerde om ons heen, de sprookjesachtige versiering van het restaurant zwierde door de lucht op het wuiven van de wind. Sprakeloos. Magisch. Onze bevlogenheid, zoals Jan en José later zouden speechen, leidde ons naar deze met goud omrande dag.

Wat zijn we bevoorrechte mensen. Bevoorrecht met gezondheid, bevoorrecht met het kunnen maken van deze reis en bevoorrecht met zulke mooie ouders. Wij trouwden onder getuigenis van zes ouders. En dat is heel bijzonder. Dat wil zeggen dat mijn gescheiden ouders elkaar respecteren, elkaar benaderen als goed vrienden en samen een vakantie kunnen vieren in één huis. Dat wil zeggen dat de nieuwe partners hen daarin steunen en dat ik als kind kan trouwen in Curaçao in het gezelschap van beide ouders. Liefde en respect, daar draait het leven om. Alle rivieren stromen naar zee. En dat hebben alle zes onze ouders begrepen. Een leven vol liefde en respect, dat wens ik voor Leon en mij als ik de komende week een vallende ster zie tijdens mijn nachtwacht. Want komende week hopen we weer op het water te zitten. Op pad. Op weg naar een toekomst als man en vrouw.

We willen een aantal mensen in het bijzonder bedanken die bijgedragen hebben aan onze prachtige trouwdag.

Will en het team weddingplanners van Bankasa, zeilcollega en fotograaf Jos, buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand Ruthline Koeiman-Benschop, het team van Seru Boca Marina, huwelijksfotograaf Rene Bergsma, zeilvrouw en kunstenares Annet van der Worp en het team van restaurant BijBlauw.

Mashi Danki Dushi Curaçao!