Het Caribische tempo vasthouden. Een goeie grap zeker? Tegen
beter weten en advies van anderen in storten we ons in het diepe. We proberen 1
jaar afwezigheid in 3 weken in te halen. 2 dates op een dag en dat weken lang. De
route door Nederland gaat als volgt: Schiphol – Duiven – Enkhuizen – Duiven –
Den Haag – Nijmegen – Duiven – Geleen – Lanaken (België) – Geleen - Hasselt BE
(Frieda) – Bloemendaal (Leon) – Duiven – Zwolle – Enkhuizen – rondje IJselmeer
– Nieuwe Niedorp – Enkhuizen – Schiphol. Druk? Ja. Té druk? Ja. Véél te druk?
Ja. Maar nee, we klagen helemaal niet,
want het is heerlijk om familie en vrienden te zien. We komen er steeds weer
achter dat het lijkt alsof we er vorige maand nog waren. Een jaar afwezigheid
is slechts een kort ogenblik in de tijd van vriendschap. Echte en pure
vriendschap kent geen tijd. En dat is een mooi besef. Het maakt het afscheid
van dezelfde vrienden en familie voor nóg een jaar iets makkelijker.
We bezoeken familie en vrienden waar mogelijk, want het is
onmogelijk om iedereen te zien. Dé reden van onze vakantie naar Nederland was
primair ingegeven door de geboorte van een neefje en nichtje. We willen daarom
in ieder geval tijd doorbrengen met Sam en Mecx, maar ook met de andere kids in
de familie, Faye, Jill en mijn petekindje Elien. Voor kinderen is een jaar
immers wél een hele lange tijd. Toen ik de armpjes van Elien om me heen voelde
en ik een dikke knuffel kreeg, besefte ik dat ook zij nog een jaartje op me zal
wachten.
In Geleen werkte Leon wat uurtjes mee in de toko van mijn
moeder en haar man Peter. Toko Bopp in Geleen, voor al uw naar authentiek
Indonesisch recept bereide maaltijden en snacks! Wat hebben we gesmuld :-).
En als je dan toch aan het werk bent, wil je dan ook nog even een rolgordijntje
ophangen? Ja, Leon werkte zich in het zweet. Gevolgd door een welverdiende
WARME en LANGE douche. Dat zijn de kleine luxes van leven in Nederland.
We werden verrast met een prachtige en heerlijke bruidstaart
handgemaakt door een vriendin. Zo vieren we beetje bij beetje onze trouwerij.
Niet zo’n gek idee om in het buitenland te trouwen…we vieren het gewoon
meermaals. Ook vierden we de 95-jarige verjaardag van opa Blauw en bezochten
opa en oma Berndsen in Zwolle. Tijdens het mannenweekend in Bloemendaal werden
de bloemetjes buiten gezet. Geen commentaar… En in Geleen had ik quality time
met de chicas.
Het viel ons op hoe snel we weer in het Nederlandse tempo
zaten. Ik voelde alle ZEN uit me wegebben. Een wandeling door het prachtige
Nederlandse landschap bracht me weer even in balans. De laatste dagen waren we
in Enkhuizen. Hier kwamen we weer tot rust. Water + boten = ZEN. We maakten een
rondje watersportwinkels, kochten een nieuwe stuurautomaat en dinghy, en
kochten nieuwe onderdelen voor onze motor. Tot onze grote verrassing zagen we
de Virago in de binnenhaven liggen. De Virago waarmee we 2 maanden geleden nog
in St Maarten lagen?! Ze hadden een goede oversteek gehad, maar gaven aan het
nooit meer te doen. Ja, het is een pokke-eind! Een ander hoogtepuntje was het
bezoek aan Eric en Denise. Zij waren met hun Volonté ook weer terug in het
land. Een geweldig weerzien! We borrelden met oud-vertrekkers van de Dixbay en
zaten een avondje bij Leons nicht aan boord. Een goede opmars voor het vertrek
naar Curacao, naar onze eigen Puff.
Toch hebben we gemengde gevoelens. We ervaren een
cultuurshock in eigen land. Tja, 'there's a first for everything' zeggen we
dan. Berichten in het nieuws verbazen ons. Een nieuw record in waterverbruik.
Vitens leverde 1 juli maarliefst 1,4 miljard liter op 1 dag?! En dan leverde de
andere leveranciers vast ook nog miljarden liters. In vergelijk, wij verbruiken
10 liter per dag aan boord voor 2 personen. We worden overvallen door alle
prikkels in de vorm van gesprekken, beelden, geluid en keuzemogelijkheden. Ik
had de eerste weken ook moeite met het voeren van gesprekken. Confronterend om
te zeggen, maar veel gesprekken zeggen me weinig. Het gaat over altijd over
moeten, druk zijn en willen. Het gaat nooit over mogen, genieten of ervaren. Hoe
kan dat toch? Ik vraag me af of men nog wel eens stil staat bij het gevoel. Het
zijn kleine dingen die ik iedereen kan aanraden. Kijk eens naar de lucht, voel
de wind op je huid, luister naar je hart, of doe je ogen dicht en probeer even
helemaal nergens aan te denken.
We kregen bizarre vragen, zoals: “Leon gebruik je
blondshampoo?” Nou nee, zon en zout doen het werk. We kunnen onze haren alleen
wassen als we daar water voor hebben. Dan krijg je een reactie als: “Fijn hè om
even terug te zijn? Heerlijk genieten van alle luxe?” Alsof het leven aan boord
afzien is. Het leven aan boord is voor ons gevoel omgeven door luxes. Ik zie
iedere dag de zon opkomen. Ik heb tijd om te genieten van de fluitende vogels,
een praatje te maken met de buurman en een uur op de bus te wachten, gewoon
omdat het kan. Maar krijg dat je vrienden maar eens uitgelegd. Dat een uur op
de bus wachten heel bevrijdend is. Dat zelfvoorzienend leven veel voldoening
geeft. Dat je met 300 liter water makkelijk een maand toe kan. Dat het leven
aan boord zó overzichtelijk is dat het rust geeft. Dát is pas luxe.
Een veel gehoorde reactie is: “Ja, je zal toch weer terug
moeten. En dan verval je weer in alle hectiek. Ja, daar ontkom je niet aan”.
Nee, misschien ontkomen we daar niet aan. Er moet brood op de plank komen. Dat
klopt. Maar we hebben een keuze. Er is altijd een keuze. En ik ben een dromer.
Zelfs mijn eigen man vindt mijn dromen vaak onrealistisch. Toch droomt hij zo
nu en dan met me mee. Misschien kunnen we op een boot blijven wonen. Of kunnen
we een zeilschool beginnen. Een camping? Of misschien kan ik wel een boek
schrijven. Of een boerenbestaan? De grootste luxe van ons huidige leventje is
de luxe om vrijuit te kunnen denken over onze toekomst. Het kan alle kanten op.
Papa’s en mama’s bedankt voor al jullie lieve en goede
zorgen!
