Truth or dare?

Als pubers speelden we het spelletje 'truth or dare'. Dan moest je kiezen tussen truth of dare. Koos je voor truth, dan moest je op de vraag van een vriend(in) naar waarheid antwoorden. Meestal hadden de vragen betrekking op prille jeugdige verliefdheid. Niets iets waar je op die leeftijd graag in een groep voor uit kwam. Maar koos je voor dare, dan moest je een uitdaging aangaan. Dit leidde niet zelden tot een vluchtige kus met een al even ongelukkige derde in de groep. Geen makkelijke keuze. We liggen voor anker achter het rif bij Clifton, Union Island. De zon staat hoog aan de hemel en zoals in de pilot omschreven kleurt het water een briljant pallet van groen-turquoise. Ik moet ineens aan het spelletje denken. Misschien komt het omdat Leon en ik de afgelopen weken geconfronteerd zijn met de vraag wel of niet naar de Pacific. Truth or dare? 

Ik ben een Fennell. U zult nu zeggen: "Ja en? Ik ben een Smit, Janssen of de Graaf". Nou, dan kent u de Fennells niet. Die zijn namelijk van het spierballentype. Echte competitieve pitbulls. Willen altijd winnen, laten geen zwakte zien, zijn zo koppig als de pest en zetten altijd door. Ik ben dus ook van dat type. En dat heeft me ver gebracht. Heel ver. Het bracht me de halve wereld over tot in St Vincent & the Grenadines. En dat niet met het vliegtuig. Nee, de hard way, op eigen kiel. Ik kan het nu al bijna niet meer geloven, maar het is echt zo. Ik heb het gedaan, de Atlantische Oceaan overgezeild. Het is zo surrealistisch. Ik weet nog heel goed hoe het was. Golf na golf, wacht na wacht, dag na dag. Alleen maar water. Maar hoe voelde het nou ook alweer. Bang was ik niet. Fun was het ook niet. Het was een roes. Ik kan het nauwelijks nog omschrijven. Soms wilde je dat je een gevoel kon vastleggen. Niet op papier, maar in een potje. Zoals een geur in een flesje kan worden gevat. Er was een spanning, constante spanning, een gevoel van op je hoede zijn, voor het weer, voor materiaalpech. Een gevoel alsof je in een donker doolhof van steegjes loopt en je niet weet wat er om de volgende hoek ligt. Soms ligt er een hindernis en dreig je te struikelen, soms ligt er een traktatie te wachten. Een spektakel van zon, zee, wolkenluchten en sterren. Je ruikt de geur van overwinning. Je voelt dat je jezelf optilt naar een nieuwe dimensie waarvan je het bestaan niet kende. Het voelt als living life on the edge. Het is een kick, maar het vreet ook aan je, het put je uit. 

Dus als u zegt 'truth', dan zeg ik: "We zijn mega trots op onze oversteek van de Atlantische Oceaan, maar het is niet in onze koude kleren gaan zitten. De constante spanning die we ervaren hebben, viel ons zwaarder dan verwacht. We willen nu gewoon een tijdje liggen". Oh, ik weet het nog zo goed. In de Spaanse Ria's, daar waar we gewoon lagen. Waar we even geen zeezeilers waren, maar zorgeloze levensgenieters. Dat gevoel willen we weer ervaren, en daarom willen we voorlopig geen oceaan meer oversteken. We willen met volle teugen genieten van alle mooie plekken in de Carieb. Van alle hoekjes en gaatjes. Zonder enige spanning in ons achterhoofd.  En de Carieb heeft zoveel moois in petto. Er zijn genoeg plekjes te vinden die niet door de kermis van charterboten ingenomen worden.  Dat hebben we de afgelopen weken al mogen ervaren. Als je de tijd maar hebt...

Maar ja, ik ben die Fennell. Die Fennell die altijd de uitdaging aan gaat. Zeg dat ik het niet durf en ik wil het tegendeel bewijzen. Falen is geen optie. Dus daagt u me uit en zegt u 'dare', dan zeil ik die Pacific in. Maar zou dat niet om de verkeerde redenen zijn? Zou het niet beter zijn als we de Pacific in gingen omdat we zeker waren van onze zaak? Omdat we het waard vinden om 3 volle maanden op zee te zitten (alle oversteken bij elkaar opgeteld), met alle voorbereidingen en spanningen die daarbij horen, in een totaal tijdsbestek van 7 maanden. Dat we het tevens waard vinden om onze Puff in Australië achter te moeten laten. Dat we dat alles voor lief nemen om de mooiste plekjes op aarde te ontdekken? En is het stiekem niet een nóg grotere uitdaging om jezelf onder ogen te komen en eerlijk en realistisch tegen jezelf te zijn? 

Zoals Leon zegt: "Falen is niet aan de orde. We zijn net de Atlantic overgezeild, dat lijkt me voldoende bewijs dat we het kúnnen. Maar we wíllen het nu niet. En dat zijn twee verschillende dingen". We kiezen ervoor om de tijd te nemen. Kiezen ervoor om van het hier en nu te genieten. Op zoek naar de ultieme vrijheid. En dus gaan we dit jaar niet de Pacific in. En toch valt die keuze me zwaar. Want wat zou ik graag op zoek gaan naar die ultieme vrijheid in de meest afgelegen en ongeschonden plekken op deze wereld, in de Pacific. Maar ja, om er te komen, moet je er toch echt eerst naartoe zeilen. En vrijheid vind je in ieder geval niet als je gevangen zit in constante spanning, vooruitkijkend naar de volgende grote oversteek. Vrijheid vind je ook niet als je wilt voldoen aan een hoge lat en ideaalbeelden die je jezelf opgelegd hebt. Vrijheid vind je als je deze zaken los laat. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat vrijheid in jezelf zit. We zijn nu meer dan 8 maanden onderweg. En nog steeds is de kunst van het loslaten er een die ik niet machtig ben. Het wordt zo onderhand toch wel eens tijd dat ik daar beter in word. Dan komt die vrijheid vanzelf. 

Gelukkig heb ik het komende jaar genoeg tijd om de kunst van het loslaten te leren. Een jaar Carieb is immers een hele lange tijd. Een lange tijd om van het hier en nu te genieten, om te leven van baai naar baai, zonder tijd, zonder lange oversteken en zonder spanning. Die uitdaging ga ik graag aan!