Pirates and a princess

St Vincent. Veel boten varen eraan voorbij. Het eiland heeft niet de beste reputatie. Ja, er wordt af en toe ingebroken in boten. En inderdaad, in enkele baaien komt je een welkomstcommittee van boatboys tegemoet. Tegen het eerste kun je maatregelen nemen die de kans op inbraak drastisch verminderen. Sluit alles goed af, laat je spullen niet aan dek slingeren en ga niet in donkere hoekjes liggen. Tegen het tweede dien je je niet te weren. Sta juist open voor de boatboys. Want, nogmaals, dit is de Carieb, het land van pirates en boatboys! Dus laat je onderdompelen. Welcome man! 

De acceleratiezone bij St Vincent was voelbaar. Van een schamele voortgang van 4 knoopjes bij een half windje van 12 knopen, stoven we nu met 6,5 knoop door het water. De wind nam toe naar 25 knopen en met een rif in het zeil bereikten we zelfs op momenten onze rompsnelheid (maximaal haalbare snelheid voor Puff). En dit was een rustige dag, pffff. Eenmaal achter het eiland viel de wind weg en genoten we van het middagzonnetje. Het was een lange maar heerlijke zeildag. Puff lijkt gemaakt voor het Caribische zeilen. Er staat namelijk altijd wind en dat is wat ze nodig heeft. Puff schudt het zout van zich af, laat haar zeilen bollen en laat zich meevoeren naar het eiland dat zich voor haar uitstrekt. Dat is namelijk het andere mooie aan het zeilen hier. Er is altijd land in zicht! Om 16u bereikten we Wallilabou Bay en werden buiten de baai verwelkomd door Jack Sparrow, the one and only. 'How are you man? You going to Wallilabou? Follow me man!' Uh, ja, oke....

Maar hoe werkt dat aanmeren met een anker voor en een achterlijn naar een palmboom aan wal? 'You need 20 meter line, or 50'. Dat is nogal een verschil... We knoopten 2 lange lijnen aan elkaar en voeren achter hem aan. Na een goede manoeuvre van onze schipper lagen we vast. Onze 60 meter lijn bleek geen overbodige luxe. Hier geen witte zandstranden met gelikte restaurants en resorts. Wel ankerbaaien in de rotskust, omringd met kliffen waarin je je kunt verstoppen als ware je een echte ontdekkingsreiziger. We lagen nog niet vast of we werden omringd door houten roeibootjes en surfplanken. John verkoopt fruit, Jimmy is zijn concurrent, Brother brengt zijn vangst van de dag aan de man en Garfield probeert ook een centje te verdienen. We slaan de lobster af, kopen wat fruit bij John en maken een vriendelijk praatje met de anderen. Terwijl de resten van de filmset van Pirates of the Caribbean wegroesten is er niets gemaakt aan deze plek. Iedereen probeert hier zijn boterham te verdienen, met een aanstekelijke lach, een ondeugende blik, een rij zwarte tanden, een hoofd vol dreads en een jointje op z'n tijd. Ja man! 

We liggen er 3 dagen en genieten van deze plek. We hangen de hangmat op, zwemmen een rondje, drinken een biertje en ouwhoeren met de boatboys die dagelijks hun producten komen aanprijzen. Het leven is chill. Met Red Eye, de plaatselijke taxi/tourguide maken we een trip naar de Vermont Nature Trails. We maken een 2 uur durende hike door het regenwoud en vergapen ons aan de eeuwenoude bomen. 

Dan besluiten we ook een kijkje te nemen in het 2 mijl verderop gelegen Cumberland Bay. Leon en ik vinden dat het tijd is om onszelf een bijnaam te geven. Als we tegemoet gevaren worden door Loki met zijn bootje 'Give thanks', stellen we ons voor als Pitbull en Blue. En als u zich afvraagt wie wie is, dan moet u vooral onze volgende blogs blijven lezen. Loki kan ik niet omschrijven. Loki is Loki en alleen de foto hiernaast kan u een juist beeld geven. De man begeleidt ons naar een mooie plek in de hoek van de baai en brengt onze achterlijn naar de wal. We betalen hem 15EC (5euro) en krijgen een foto toe. In Cumberland Bay herhaalt het leven zich. St Vincent bevalt ons helemaal. In de ochtend word ik gewekt door het gefluit van de vogels in de kliffen naast ons. Ik hijs me uit bed en laat me zakken in het hangmat aan dek. Hier bekijk ik hoe de dag opstart. Op het strandje wordt de bar aangeveegd. De boatboys druppelen de baai binnen en collega-zeilers vertrekken in alle vroegte voor de lange tocht naar St Lucia. Als er een bootje langszij komt om groente en fruit te verkopen, zeg ik vriendelijk dat ik nog wakker aan het worden ben en van de rust wil genieten. 'No problem lady! Maybe later?'

Die avond speelt een steelband in een barretje op het strand. Het barretje is aangekleed met palmbladeren en de band speelt op oliedrums.  Zo'n 20 toeristen laten zich verleiden door de monotone drumgeluiden op een Caribisch ritme. Het schelle geluid galmt door de baai. Op blote voeten en onder genot van een rumpunch (gemaakt met lokale rum met 80% alcohol) draai ik mijn heupen in het rond. Ik voel me net een prinses in een nieuwe episode van Pirates of the Caribbean. 

Onze laatste stop is aan de zuidkant bij Young Island. Het is nabij het vliegveld. Jan gaat hier van boord. En aan de drukte te merken, hebben meerdere crews dat idee. St Vincent belichaamt de Carieb, voor hen die niet van de meest geijkte paden houden. We hebben ervan genoten! En nu op naar de Grenadines! 

Met dank aan Maarten, de schipper van Ocean Viking, en goede vriend van Jan die ons liet kennis maken met St Vincent en ons voorstelde aan de locals. Maarten chartert al 7 jaar in de carieb, zie sailoceanviking.com. Het was erg gezellig om een paar dagen samen op te varen en een glimp op te vangen van jouw leven hier!