Gorgeous Tobago Cays

December 2013

Het vriest dat het kraakt. Heel Nederland kruipt dicht tegen elkaar op de bank, met chips en cola, voor een avondje 'Boer zoekt vrouw' of 'The Voice of Holland'. Leon en ik houden van de vrieskou. Staan graag op de schaats of glijden over de skipiste. Maar deze winter niet. Deze winter tellen we af. Nog 6 maanden te gaan. "Pfff, hoe komen we ooit deze donkere dagen door?" Puff staat op de kant, afgedekt. Onder haar winterjas heeft ze zich teruggetrokken in een winterslaap. Voorlopig haar laatste. We stappen in de auto en leggen de 140 km naar Enkhuizen af. Niet dat we daar veel kunnen doen. Gewoon, even wegdromen op ons prachtscheepje. 

We zetten de ladder tegen de romp en klimmen naar boven. De thermoskan en koekjes zitten in de tas. Ik schenk twee mokken warme chocolademelk in en we kijken om ons heen. Puff is helemaal kaal, kussens en zeilen liggen bij pa en moe op zolder, stootwillen en ander los grut slingeren in de kajuit. We nestelen ons binnen tegen elkaar aan en zetten het kacheltje aan. Heerlijk knus. Uit de tas haal ik het boek 'Essential sailing destinations'. Samen bladeren we er doorheen. We dromen weg bij de plaatjes van azuurblauw water en witte stranden met palmbomen. Tobago Cays is een van die bestemmingen. Het ziet eruit als een droom. We kijken elkaar aan. Nog even volhouden en dan gaan we vertrekken...

Februari 2015

254 dagen onderweg op onze droomreis. We liggen bij Union Island te wachten tot de wind wat gaat afnemen. Het waait al dagen lekker door. Achter het rif bij Clifton liggen we aardig beschut. Het eiland ademt Carieb uit en we genieten van de kleurenpracht in het dorp. We vullen de dagen met klusjes als het naaien van huik en dinghyhoes en plakken de dinghy (is lek geraakt...). Ook poetsen we Puff tijdens een flinke bui. We zakken een avond door met de crew van de Rogue, eten bij de White Witch en maken zelf pizza.

Dan wordt het weer rustiger. We gaan ankerop. Bestemming: Tobago Cays. Het is 6 mijl varen, ruim een uur. De route loopt terug langs de west- en noordkust van Mayreau. Als we langs Salt Whistle Bay varen, krijgen we de wind pal op de kop. Leon geeft een extra dot gas en stuurt Puff over de golven. Soms verdwijnt haar neus in de golf en vallen we stil. Dan zijn we het hoekje om en richten we de steven naar de Cays. 5 onbewoonde eilandjes omgeven door een groot rif in de vorm van een hoefijzer. Dit rif is de enige barrière tussen de oceaan en de eilandjes. Aan de ene kant beukt de oceaan op het rif. Aan de andere kant ligt een natuurlijke ankerbaai. De invaart tussen 2 eilanden door is vrij ondiep, een meter of drie. Terwijl het water steeds ondieper wordt, verandert de diepblauwe kleur van de oceaan in lichtere kleuren blauw. "Dáár Leon! Wat is dat? Een hoofdje? Dáár nog een! Het zijn schildpadden". Ik sta op de boeg met de camera in de aanslag. Ik weet niet waar ik moet kijken, waar ik moet klikken. Het wordt met de seconde mooier, het water een lichtere kleur blauw en het zand onder de boot witter en witter. 

"Frieda! Waar moet ik heen? Hoe diep is het daar?" Ik kom even terug op aarde,want inderdaad, we moeten nog naar binnen varen. Eenmaal tussen de eilandjes door varen we het grootste openluchtzwembad binnen dat ik ooit gezien heb. Of nee, aquarium is een beter woord. We vinden een ankerplaats aan de buitenkant, dichtbij het rif. Ik zak neer op het voordek en weet gewoon niet wat me overkomt. Te veel indrukken. Tranen springen in mijn ogen. Dit is een droom. Een levensechte! Een paradijs, we zijn er! De dagen die daarop volgen zijn magisch. We zwemmen met de schildpadden om de boot, we snorkelen langs de riffen, zien vissen in alle kleuren en maten, spotten leguanen op een van de eilanden en eten kreeft op het strand bij ondergaande zon. Hier mag de tijd stil blijven staan. Hier willen we niet meer weg...

We willen jullie deze grandioze plek niet onthouden. Dus daarom nog een keer een blog vol blauwe foto's! Aan alle toekomstige vertrekkers: we hopen dat dit vooruitzicht jullie helpt bij het aftellen. DREAM BIG!