Atlantic Crossing Dag 8 - Happy me

Atlantic Crossing Dag 8 - Happy me

Een terugblik op de eerste week van onze oversteek. "Geniet ervan", zegt men dan bij vertrek van de grote oversteek. Ik ben er inmiddels wel achter dat dit het verkeerde woord is. Wat zeg je tegen een wielrenner die start in de 'Tour de France'? "Geniet ervan"? Of zeg je dan: "Kom op, ga ervoor, laat zien wat je waard bent"? Ik denk iets in de trant van dat laatste. En dat is ook precies wat meer gepast zou zijn bij deze oversteek tot nu toe. Een topprestatie is het, zo'n oversteek. Ik kan het niet anders omschrijven. Een fysieke, technische en mentale prestatie. Iedere dag zijn we aan boord bezig met overleven. Het is absoluut terug naar 'living a simple life'. Terug naar de basis van het bestaan, overleven. Dat klinkt misschien heel dramatisch, maar zo is het niet bedoeld. Heel letterlijk zijn we de afgelopen week bezig geweest met ons staande te houden. Genoeg rust pakken, voldoende blijven eten en drinken. Dat waren de hoofdzaken op een dag. Het technische aspect zit hem gedeeltelijk in het zeilen zelf, uiteraard. Maar 'het weer' is een ander belangrijk technische element. Het weer nauwgezet in de gaten houden via wind- en weerkaarten, weten wat er op je af komt en je daarop voorbereiden. En daarbij kan een walteam niet ontbreken! Ook wij hebben mensen aan wal die we raadplegen over het weer en routeplanning. En dat is fijn, echt heel fijn! Zij hebben toegang tot meer informatie dan wij aan boord en zijn daarom erg belangrijk in onze strijd tegen de elementen. Idris, A&M, thanx a lot!Als laatste de mentale prestatie. Misschien nog wel de zwaarste strijd. Je kop erbij houden en je verstand niet verliezen. Je kan zó moe worden van het gerol van de boot, het gerammel van de inventaris, het bonken van de golven tegen de romp en ga zo maar door. Hummm, meditatie zou een goede oefening zijn op momenten dat de irritatie stijgt. Maar daar ben ik helaas niet in getraind. Cocoonen helpt ook heel goed. Gewoon liggen weken, hoofd leeg. En rust pakken. Dat helpt ook als de irritatiegrens nadert, wat regelmatig gebeurt. Als ik weer eens omver geworpen wordt door een golf als ik mijn broek wil aandoen (daarom moet je dat ook zittend doen Fennell :), Of als het bestek door de keuken vliegt als ik probeer op te scheppen. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Wat mentaal misschien wel het zwaarste is, is de constante spanning over de vraag of alles aan boord heel blijft. En niet te verstaan de angst voor slecht weer, althans bij mij.

Terug naar Happy me. Ja, het oceaanzeilen is zeker zwaar. Of laten we het 'een grote uitdaging' noemen. Maar ik hoop niet dat we het idee schetsen dat we het niet naar onze zin hebben. Wordt er dan totaal niet genoten? Dat is niet helemaal waar. Maar het is niet zozeer de reis waarvan je geniet, als het gevoel van overwinning. Het gevoel dat je jezelf overwint, dat je jezelf afbreekt tot niets en vervolgens alle grenzen verlegt die je had. Daar kan ik van genieten. Prestatiedrang is wel genoodzaakt in deze, anders vraag je je absoluut af waar je mee bezig bent. En ik geniet van kleine unieke momenten. De momenten dat Leon en ik meer verbonden met elkaar zijn dan ooit tevoren. Wanneer ik me realiseer wat een oersterk team we zijn. Mensen die zich afvragen hoe je het samen uit houdt aan boord, hebben geen idee wat oceaanzeilen in houdt. En dat is logisch. Ik begrijp het ook nu pas steeds beter. Het heeft niets met 'het met elkaar uithouden' te maken. Het gaat erom hoe diep het vertrouwen in elkaar is en hoe bloot je je durft te geven aan de ander. Hier aan boord ben je geen individu, je bent onderdeel van een team en je leven ligt in elkaars handen. De ander ziet het mooiste en het slechtste van je. Kun je dat blootgeven aan je partner, dan is er niets mooier dan samen de oceaan oversteken op een bootje van 30m2! Daarnaast zijn er ook de momenten dat de elementen zich van hun beste kant laten zien. Een zonnetje, niet te veel deining, lekker lopend windje. Die momenten zijn absoluut genieten met een grote hoofdletter G. Maar die momenten zijn tot nu toe schaars.

Tenslotte zijn er mijn nachtwachten. Ik zit nu in de 8e nachtwacht van deze oversteek, het is 01.48u aan boord. Ik weet dat ik heb geklaagd over het opstaan 's nachts, maar eigenlijk zijn het de beste uren. Ik ben even helemaal alleen met mijn gedachten. Dit zijn de uren waarin ik kan wegdromen naar alle bestemmingen die voor ons liggen. De uren dat ik kan nadenken over wat het leven nog meer in het verschiet zou hebben voor me. Misschien wel een Caribbean wedding? Deze uren ben ik het gelukkigst. Ik besef me wat een lucky bastards we zijn. En een beetje fysiek en mentaal afzien op deze oceaan is een kleine prijs die we maar al te graag betalen. Dus ja, het grootste deel van de afgelopen week ging om overleven. Maar een ander belangrijk deel gaat over het waarmaken van die droom. Dus tegen de volgende vertrekker die de oversteek gaat wagen zeg ik niet 'geniet ervan'. Ik zeg: "Ga diep, krabbel op en overwin!"

Pos: 15º37N 40º48W, koers 260º, dagafstand 117mijl, totaal afgelegd 934 mijl. - Het uitwijken naar het noorden lijkt zich uit te betalen. Het trog is vannacht zuid langs ons getrokken en gaf ons enkel een lekkere 20 a 25 knopen wind. De lucht begint weer op te klaren en we hopen op een mooie passatwind en een zonnetje morgen. Zitten nu in het vacuüm achter de trog dus de motor staat aan tot vanavond waarschijnlijk. Gelijk even mooi de accu's bijladen. Dat was wel nodig.