Atlantic Crossing Dag 4 - Leegte
Ik wil slapen. Gewoon slapen, zoals dat normaal is om 03.23u 's nachts. Maar in plaats daarvan, staar ik voor me uit. Kijkend naar de wolken die zich achter Puff vormen, die soms voor en soms achter ons langs drijven. Als ze op ons af komen, ben ik op mijn hoede. Ik let op het kompas, kijk of de wind draait of iets toeneemt. Is alles in orde, dan doe ik stiekem mijn ogen dicht en leun achterover. Wat is het lekker om je ogen dicht te doen. Heel even maar. Echt waar, eventjes maar. Even weg van het geschommel van de boot en van de geluiden van de wind en de zee. Nou zijn die geluiden best oké, maar niet als ik gewoon eigenlijk alleen maar wil slapen. Over een uurtje mag ik Leon wakker maken en zit mijn wacht erop. Dan kan ik het bed weer in?
Als weekdier kan ik me inmiddels best aardig redden. Het grote cocoonen is begonnen. Liggend op de bank van ons zitje, spendeer ik het grootste deel van de dag. Mijn ogen heb ik het liefst dicht. Praten kost moeite. Zeker de afgelopen dagen waarin ik me niet lekker voelde. Gewoon liggen en niets. Leegte in mijn hoofd. Zo stel ik me het leven van een weekdier ook voor. Cocoonen, de remedie tegen gekte op zee. Want als je met je volle verstand bekijkt hoe dit tafereel er uit ziet, dan wordt je gek. Dan houd je het geen minuut langer uit op dit rollende schip. Dus leegte.
Er zijn een paar taken die ik iedere dag moet doen. Waarvoor ik mijn ogen moet openen en me van mijn bankje moet slepen. Lunch. Weerberichten. Avondeten. Dat zijn mijn verplichtingen. Afwassen doen we om de dag. Wassen hebben we nog niet gedaan. Ik begin mezelf al aardig te ruiken. Al ik morgen uit mijn cocoon weet te kruipen, moet ik me echt wassen. Wat kan een mens zijn standaarden makkelijk aanpassen. Niemand hier die ernaar kraait of ik lekker ruik. Behalve Leon, maar die ruikt niet veel beter dan ik. Ik begin ook pukkels te krijgen? Ja, nu wordt het echt een smerig verhaal. Ik wil maar aangeven hoe week een mens kan worden als je iemand al het menselijke ontneemt. En het vreemde, het voelt prima!
Mijn geluksmomentje van vandaag: Het besef dat ik nu echt in de voetsporen van mijn vader treed. Al ben ik nog niet de helft van de zeeman die hij is, misschien kom ik als zeevrouw wel ergens in de buurt deze reis. En de tosti's mozzarella, pesto en tomaat deden het ook erg goed vandaag!
Pos: 15º34N 33º03W, koers 265º, afgelegd 478 mijl. Wind en zeilvoering onveranderd.
Op de Volonte is het niet veel beter. Ik vaar in gedachten met jullie allemaal mee. Veel succes.Gr. Willemijn
BeantwoordenVerwijderen