Atlantic Crossing Dag 17 - Aan al het moois komt een eind

Atlantic Crossing Dag 17 - Aan al het moois komt een eind

Ik zit op mijn stekkie. De op één na laatste nacht van onze Atlantische oversteek. Je leest het goed, onze Atlantische oversteek. Wie had dat gedacht? Klinkt behoorlijk stoer als je het mij vraagt. Wij hadden erover gedroomd, gehoopt dat we het zouden durven. Maar dat we het echt zouden doen, moest ik eerst zien voordat ik het zou geloven. Nu kan ik het wel geloven. We zijn er echt bijna?

De laatste dagen waren nog best pittig. De wind en deining waren minder. Tegelijkertijd was de atmosfeer iets instabieler. Veel bewolking en onweersachtige luchten (volgens mijn fotoboekje over wolken althans). Leon maakt er grappen over: "Frieda Fennell, voor al uw objectieve weeradvies". Met de nadruk op 'objectief'. Ik zie namelijk in iedere wolk onweer. Meestal onterecht. Maar daardoor heb ik de laatste dagen nog wel zitten stressen. Er bestaat niet voor niets zo'n uitdrukking: 'stranden in het zicht van de haven'. Maar dat is doemdenken, stoppen Frieda. De mentale weerbaarheid is een stuk lager dan de afgelopen week. We zijn mentaal en fysiek moe. En dan te bedenken dat de langste oversteek van de Pacific makkelijk 4 weken zal zijn? Daar moeten we op enig moment nog eens goed over nadenken.

Maar die overwinning lonkt. Het einde is bijna in zicht. Dan is de droom zomaar verwezenlijkt. En dan is het voorbij. Of zoiets. Dat is toch raar? En ergens ook jammer. Hoe graag we ook land willen zien. Wat we de afgelopen weken gedaan hebben was uniek, we waren zo één, zo vrij, zo primair. Jarenlange voorbereiding ging eraan vooraf. Ik zie papa nog kijken met van die ongelovige pretoogjes, over zijn bril heen, en een ondeugende lach toen we hem vertelden van onze plannen. Op dat moment geloofde hij er geen snars van dat wij dat zouden klaarspelen. De afgelopen maanden zijn we erg intensief met de oversteek bezig geweest. Klussen, proviandering, check na check, bekijken hoe we weerkaarten konden binnenhalen, mentale voorbereiding. Zouden we nog weten wat relaxen is? Even geen grote oversteek voor de boeg. Gewoon 'liggen' zoals we dat in de Spaanse Ria's deden. Daar kijken we nog steeds met weemoed naar terug. 'Aan al het moois komt een eind', zegt men. Ja, dat is zo. Laat dat eind van deze oversteek maar komen. En laat het een begin zijn van nieuwe dromen!

Vannacht was de hemel kraakhelder en vanochtend werden we met een stralend blauwe lucht wakker. Het is een prachtige dag. Een toegift. We moeten nog 150 mijl en die gaan we op de motor doen. Een etmaal motoren, helaas. We zeilen nu nog wel, met een snelheid van 4 knoopjes, maar de wind gaat gedurende de dag helemaal wegvallen. En dan, in Sainte Anne Martinique, worden we opgewacht door Anna en Maarten van de Ojalá. Zij bereiden een diner voor, wat een toppers! En geloof me, er zullen wat champagne flessen open gaan! Die kater neem ik op de koop toe?

Pos: 14º25N 58º10W (13u UTC), koers 265 º, afgelegde dagafstand 102 mijl, totaal afgelegd 1976 mijl, afstand tot bestemming 160 mijl.

Update: Een uurtje voordat we dit blog wilde posten heeft Leon een Mahi Mahi van 85cm aan de haak geslagen en binnengehaald! Inmiddels is hij gefileerd en liggen er 6 mooie filets in de koelkast. Dat wordt smikkelen vanavond! Foto's volgen uiteraard! :-)