Cuba - VS: De tijdmachine maakt overuren

De taxi scheert over de snelweg. Havana verdwijnt langzaam achter ons. We delen een taxi met twee andere reizigers en zitten comfortabel in de airco. Het landschap om ons heen veranderd in een groene vallei met uitgestrekte vlakten begrensd door heuvels. Het zijn dezelfde heuvels als waar we vorige week vanaf zee op uit keken. Het is al in de namiddag en wolken trekken samen boven de heuvels. We weten dat er aan de zee kant later op de middag een flink onweer zal losbarsten. Gelukkig hoeven we ons daar nu geen zorgen om te maken. Voor ons draait plotseling een paard en wagen de snelweg op. De bestuurder stuurt het paard met de wagen vlak langs de berm zodat het autoverkeer er geen last van heeft. Een bizarre aanblik is het wel. Net als de vrachtwagen, volgeladen met suikerriet, die een paar honderd meter verder de snelweg oversteekt.

Twee uur later bereiken we het dorpje Viñales. Onze bestemming voor de komende twee dagen. Het staat bekend om zijn mogotes. Mogotes zijn heuvels van kalksteen of marmer die abrupt en steil uit de grond oprijzen. Ze worden omringd door uitgestrekte vlakten. De hitte overvalt ons als we uit de taxi stappen. Gelukkig worden we voor de deur van onze nieuwe casa afgezet. We dumpen onze tassen en lopen het centrum in om wat te lunchen. De hitte. De vele straatverkopers. De souvenirshops. De toeristen. Even krijgen we een deja vu van de eerste ochtend in Havana. We slaan af en lopen weg van het centrum van het dorp. We vinden een rustiger gelegen restaurantje dat uitkijkt op een plein. Er is van alles te zien. Er komen achtereenvolgens ossen met wagen, paard en wagen, Amerikaanse oldtimers, een nieuwe Audi, een politieagent op motor, een vrachtwagen volgeladen met staande passagiers, een moderne toeristenbus en een fietstaxi voorbij. Dit moet wel het meeste diverse verkeer zijn dat we ooit op één kruispunt gezien hebben.

We zijn hier gekomen om te wandelen in het platteland tussen de mogotes. Vroeg in de ochtend vertrekken we. We zijn het dorp nauwelijks uit en we zien de eerste boer aan het werk op het land. Het begint te suizen in mijn oren. Ik word licht in het hoofd. Ik bevind me in een tijdmachine. Als de machine stopt, ben ik decennia terug gegaan in de tijd. Het land is recentelijk omgeploegd en grote brokken donkerrode aarde vormen de akker. Twee krachtige ossen ploegen langzaam door de akker. De boer staat op een ijzeren werktuig dat achter de ossen aansleept. Het gewicht van de boer houdt het werktuig in de aarde gedrukt. Het lijkt een primitieve manier om het land te egaliseren. De boer zal nog vele rondes moeten maken voordat dit het geval is. Witte reigers pikken de zaden uit de grond. Vogels fluiten. We wandelen door dorpjes, over paden en langs meren. Met op de achtergrond steeds de mogotes. Het land is erg vruchtbaar en zeer geschikt voor hoge kwaliteit tabaksplanten. Overal wordt het land bewerkt met ossen. We zien ook hoe het paard een cruciale rol heeft als vervoersmiddel, met personen of bepakking. Sommigen berijden hun paard met zadel, anderen zitten op een deken op de rug van het paard. Ze dragen rubberlaarzen en hoeden. Een lasso in de hand. We wandelen 4 uur door dit schilderachtige landschap. Onze benen kleuren roodbruin van het stof en ik begin mijn kuiten te voelen. Rond lunchtijd stappen we weer in de tijdmachine en reizen we terug naar de tegenwoordige tijd. We strijken neer in een restaurantje en bestellen een sandwich en biertje. 

Droogschuur voor tabaksbladeren

We zijn een dag of vier op pad. We ondervinden dat het reizen over land vermoeiend is. Hele dagen op pad, wandelend door een stad of het platteland. Veel indrukken. In de middagen zijn er vaak loze uurtjes. Dan willen we even rusten en trekken we ons terug op de kamer. Maar veel is er niet te beleven op de kamer en al snel springen we onder de douche en trekken er toch weer op uit. We beginnen Puff te missen. Ons huisje. We worden geconfronteerd met de grote luxe van de afgelopen jaren. Reizen met je eigen huis. Zeilen gaat langzaam, is niet altijd makkelijk en er zijn risico's. De boot is niet groot, je zit op elkaars lip (vinden we helemaal niet erg) en het ontbreekt aan veel luxes van de tegenwoordige tijd. Maar het is de beste manier om iets van de wereld te zien. Te ervaren. De beste manier om jezelf tegen te komen. Te leren over het leven. En met deze kennis keren we een dag later terug naar de marina, terug naar Puff. 

We hopen binnen enkele dagen verder te varen naar Florida of misschien nog een week Bahama's. Als we het weer checken wordt duidelijk dat dit er niet in zit. We moeten zeker een week wachten op weer voor de oversteek. De Bahama's kunnen we op onze buik schrijven. Maar het weer is de baas. We merken dat het tropische zomerseizoen begint. Vanaf eind mei komen de eerste 'tropical waves' vanaf de oceaan de Carieb binnen zetten. Dit zijn verstoringen in de atmosfeer die veelal beginnen in de Kaap Verdische Eilanden voor de kust van Afrika. Ze kunnen uitgroeien tot een tropische depressie of zelfs een orkaan in de maanden juni tot en met oktober. De eerste tropische depressie van 2016 blijkt enkele dagen later een feit. Ze ligt noordoost van de Bahama's en trekt richting het vaste land van Amerika. Het wordt tijd om de oversteek te wagen voordat de volgende tropical wave ons bereikt. We gooien los en zeilen met rustig zeilweer richting de VS. De wind laat het hier en daar afweten maar met de Golfstroom van 3 knopen in onze kont blijven we een goede vaart houden. Het wordt een makkelijke oversteek. Totdat...

Het begint me te duizelen. Ik doe mijn ogen dicht en hou me vast aan Puff. Ik word in het rond geslingerd, rond en rond en rond. Als ik tot stilstand kom, ben ik in het  DOLLAR-tijdperk beland. Florida. In de lucht zie ik een snelweg van kleine marcherende LEGO-vliegtuigen. De snelweg leidt naar en van het vliegveld van Fort Lauderdale. Instinctief bukken we ons als er vanuit de tegenovergestelde richting een vliegtuig laag overkomt met een weinig tot de verbeelding overlatende reclameboodschap. Als we de boeg van Puff de havenmonding in sturen, komt er een kudde losgeslagen spaceshuttles op ons af. De ene raast ons nog sneller dan de ander voorbij. Het gevaar komt uit alle hoeken. Met een ruk draai ik mijn hoofd om om te zien welk gevaar ons bejegent. Het is een zondag en jong en oud trekt erop uit met alles wat zich boot mag noemen. Zolang er maar een grote motor achter brult. 

Als we de chaos in de lucht en de kudde wilde boten om ons heen proberen weg te filteren, zien we dat er voor ons een cargo schip naar binnen geloodst wordt. Focus. We haken achter dit schip aan en varen de havenmonding in. We voegen op deze feestdag - het is Memorial Day weekend- in op de smalle en uiterst drukke Intercoastal Waterway. Dit ondiepe binnenlandse vaarwater loopt parallel aan de kust van Florida van zuid naar noord. Langs de kant staan gelikte villa's met minimaal een 50-voets motorjacht aan de prive steiger. Ik zie een luxe en overdaad die ik niet eerder gezien heb. Deze wereld ken ik alleen van tv. Ja, USA, het is net als op TV.

Een mijl of 2 verderop pikken we een mooring op en proberen tot rust te komen. Mijn hersenen schreeuwen 'overload overload overload'. In dit tijdperk verblijven we de komende weken totdat we in de shuttle van Arke stappen die ons terug zal brengen naar het heden in Nederland.