10.000 zeemijlen

Zit ik dan. Een bak emoties. Deze laatste dagen vallen zwaar. We gaan nu echt bijna naar huis. En dat zorgt voor een mix van gevoelens. Het wekt een diep verlangen naar thuis op. Is dat wat men heimwee noemt? Het is bijna zover, maar ons geduld wordt nog op de proef gesteld. Daarnaast een gevoel van opwinding. Nieuwe avonturen in Nederland liggen voor ons. De opdracht om buiten de lijntjes te blijven kleuren nemen we niet licht op. We hebben er steeds meer zin in. Kijken er naar uit. Ja, we zijn eigenlijk wel klaar om naar huis te gaan! Als we Puff aftuigen overvalt me toch een vlaag van verdriet. Het is voorbij. Deze droom is voorbij. Nu ja, niet zomaar voorbij. We hebben hem waargemaakt. En niet zomaar een droom. Een droom, een project dat in totaliteit 6 jaar in beslag heeft genomen. Dat is me nogal wat. Maar het waarmaken van dromen is inherent aan het wegstrepen van diezelfde droom van je lijst. Je kunt diezelfde droom nooit weer waarmaken. Wat ooit voor ons lag, ligt nu in herinneringen besloten achter ons. En dat is een moment om bij stil te staan. Ik laat er toch een kleine traan om.

Bijna kale Puff voor anker bij Palm Beach, Florida

Een voor een druppelen onze lieve mede-vertrekkers de Azoren binnen. De Nomad. De Spinvill. De Wildeman. De Blues. Begerto. Maverick Too. De Verleiding. We zijn blij dat ze veilig aankomen. Ze hebben er allemaal een uitdagende oversteek op zitten. Voor moeilijke oversteken deinzen vertrekkers gelukkig niet terug. Op hun eigen manier trotseren ze het weer, de zee en vinden hun weg terug over de Atlantische Oceaan. En ook dan overvalt me een emotie. Het gevoel dat wij daar ook hadden moeten zitten, aan een biertje in Café Sport. Het laat me niet los. Het is een naar gevoel. Het neigt naar ontevredenheid, naar misplaatste hebberigheid meer te willen. Maar dat is het absoluut niet lieve lezers. Dat zou onlogisch zijn want er is feitelijk gezien geen grotere luxe dan je boot op een transportschip zetten naar Europa en zelf het vliegtuig nemen. Het scheelt veel spanning, de risico's zijn zoveel kleiner en Puff komt er een stuk beter van terug. Maar feiten zijn geen gevoelens. En hoe oneindig groot mijn dankbaarheid ook is, wij hadden daar ook moeten zitten. Wij hadden Puff over de golven, langs stormen en door windstiltes moeten sturen. Wij hadden moeten afzien. Wij hadden kapot moeten zijn van de zenuwen over het laatste weerbericht. En wij hadden uitgeput en voldaan moeten staan juichen als de Azoren in zicht kwamen. En Jan had bij Jose aan tafel moeten zitten. En zo is het dus niet. Punt. Maakbaarheid, ik geloof dat ik daar de vorige keer al over geblogd heb...

Op de Intra Coastal Waterway Florida

Leon neemt de hoezen van de lieren. Daar zit flink wat zout onder. Het zit tussen het mechanisme van de lieren. "Die hebben een service beurt nodig", zegt hij. "Puff is toe aan een algehele service beurt", is daarop mijn antwoord. Ondanks onze goede zorgen voor Puff heeft zowel het dek als de romp een nieuwe laag verf nodig. Verder brengt ze het er nog steeds uitstekend vanaf. Ze is een knapperd hoor, onze Puff ;-). En we zijn blij dat we haar naar huis kunnen halen. Want het had ook anders kunnen lopen. Ik herinner me het baksteen-in-de-maag-gevoel toen we in Panamarina van boord gingen. Niet wetend wat de toekomst zou brengen. "Zouden we haar ooit nog zien?", was toen onze gedachte. Toen lag ze er ook helemaal kaal bij. Toen voor mogelijk onbepaalde tijd. Nu is het maar tijdelijk. In Nederland tuigen we haar weer op en zeilen we de Nederlandse zomer tegemoet. En zo is het ook. Vlinders hebben we in onze buik bij de gedachte dat we Puff een klein kneuterig haventje aan het IJsselmeer in varen. Of een tochtje (haha is maar een stukkie toch?) naar Engeland om een pint te halen in Pin Mill. De Wadden. En dat ene kleine haventje midden in het Reitdiep waarvan we de naam niet kennen. Ja dat haventje midden in de weilanden waar de kinderen rond de boot in de sloot zwemmen en de runderen langs de uiterwaarden grazen. Dat haventje staat hoog op onze Bucket list. Oh ja, en Nieuwjaar op Terschelling. Vlinders. Meer vlinders.

Op de dag dat ik dit schrijf zijn we twee jaar op reis. Twee jaar met onderbrekingen. Maar de onderbreking van ons leven van vóór de reis is misschien wel definitief. Een reis voor onbepaalde tijd wellicht? In het tweede jaar van onze reis werd Leon mijn man. En ik zijn vrouw. Over dromen waarmaken gesproken. De bruiloft was mooier dan in onze stoutste en meest romantische dromen. De herinnering aan de dagen in Curacao met alle ouders is nu ons dierbaarste bezit. We zeilden naar Colombia. Jaren geleden tijdens de voorbereidingen van onze reis lazen we over Colombia. Volgens de vaargidsen is het makkelijker om er maar voorbij te varen. Om vooral buiten de 1000 meter diepte lijn te blijven want daar zijn de zeeën rustiger. Ja, je kan Colombia ook aanlopen. Maar dan vaar je volgens de beroemde zeezeiler Jimmy Cornell door een gebied dat bekend staat om ruige zeeën en harde wind. Dat zouden we beslist niet doen was destijds onze gedachte. En de rest is history. Next kwam San Blas. Van de Pacific droomden we. Maar naar San Blas verlangden we. Deze bestemming lag immers binnen bereik. Het was die schatkist met fonkelende schatten. De heilige graal. We lieten ons verleiden, gaven ons over, verpandden er onze ziel. Het leven na San Blas zal nooit meer hetzelfde zijn.

San Blas. Where else? 

30 december 2015. Een zwart gat. We werden verscheurd. We stonden op met hoop en gingen naar bed met angst. Wat volgde was leegte, pijn, woede. Een zee van tranen. Een oceaan van verdriet. En ook toen vonden we een weg. Onze droom bleek nog niet ten einde. We namen een trip down memorylane en namen eind maart weer onze intrek op Puff. We dansten over de Caribische zee, 5 etmalen lang. Aan de horizon lonkte Cuba. Een cadeautje waarvan we niet dachten het te mogen uitpakken. Nog eenmaal volledig op onszelf aangewezen, padvinders op zoek naar de weg tussen riffen en mangroven. Tijdreizigers naar een lang vergane tijd. Het was de kers op de taart van onze onbeschrijflijk gave, grensverleggende, life-changing reis met elkaar en Puff. 

En dan is het einde daar. Bijna 10.000 mijl verder. Puff is er klaar voor. Zij krijgt een lift naar huis. Haar lift wordt verzorgd door SevenStar Yacht Transport op het schip Slotergracht. We keken nerveus toe hoe ze hing te spartelen in de banden die haar aan dek hesen van haar 'ride back home'. Wij wisten altijd al dat onze Puff een hoogvlieger is.

There she goes...