Zen op zee

En dan is het moment zomaar daar. Het moment dat je je beseft dat je je vrij voelt, in balans, Zen, dat je leeft in het hier en nu. Dat al die vreemde termen ineens tastbaar zijn geworden. En dan bedoel ik ook echt ´ineens´. 

Wie kent het niet tegenwoordig. Meditatie, een cursus mindfulness, een goed zelfhulpboek of een gesprek met de psycholoog. Of enigerlei nieuwe trend die op de markt is met het doel: meer balans in het leven. Wat dat betreft stond ik ook vooraan in de rij in mijn vorige leven. Hoe vind ik balans, hoe geef ik mijn leven zin? Het kan toch niet de bedoeling zijn dat ik 40 uur per week werk, met de stress in mijn lijf thuis kom, geen energie meer heb voor andere dingen en daarom de resterende uren voor de tv hang om ontspanning te zoeken. Tot het weekend aanbrak tenminste, want dan reden we naar Enkhuizen en gingen we aan boord van Puff. Dan viel alle spanning van me af. Maar dat was helaas tijdelijk. Je snapt waarom we deze reis maken...

Ook tijdens deze reis ben ik regelmatig op zoek naar het 'Zen-gevoel', wat dat dan ook mag zijn. Loslaten, dat is mijn grootste uitdaging gebleken deze reis. Ik was al tot de conclusie gekomen dat vrijheid in jezelf zit en dat het weinig te maken heeft met de situatie waarin je je bevindt. Het mentale 'loslaten' werd daarom een 'ding', een doel op zich. Misschien was het juist een 'ding' geworden omdat ik me ergens aan vast wilde houden. Dat voelde veilig. Krampachtig was ik dus aan het loslaten. Lekker bezig Fennell! Geen verrassing dus dat het niet lukte. 

In Union Island, afgelopen februari, vroeg Lotte van sy Rogue mij wat ik nou zoal de hele dag aan boord deed. Ze vroeg of ik dan nooit verveeld was, drang had om iets te ondernemen en mezelf verder te ontwikkelen. Ik herkende haar gevoelens en gaf toen als antwoord dat het een van de doelen van deze reis was om 'in het moment' te leven en me daar aan over te geven. De drang om altijd iets te moeten of te ondernemen juist te overwinnen, of zoiets... En zo sta ik er nog steeds in. Op zoek naar het 'leven-in-het-moment-gevoel', wat dat dan ook mag betekenen. 

Hier ben ik nu, twee maanden later, en ik besef me plots hoe vrij ik me voel. Ik weet plots wat er bedoeld wordt met 'leven in het hier en nu' en 'Zen'. Ik realiseerde het me vorige week toen ik het dek aan het schuren was. Er is geen vervelender klus dan op handen en knieën met een papiertje het dek schuren. In Nederland werd ik er chagrijnig van, ik vond het vreselijk.  Ik kon alleen maar hard doorwerken, blik op oneindig, zodat het snel af zou zijn. Niemand mocht me afleiden, ik nam nooit pauze, het moest zo snel mogelijk af. Maar nu was het anders. Ik merkte dat ik geen haast had, ik vond het niet vreselijk. Ik vond het ook niet leuk. Maar ik deed het gewoon, zonder dat het mijn gemoed beïnvloedde. Ik kreeg er geen negatieve energie van maar juist positieve energie. 

En zo voel ik me meestal de afgelopen tijd. De meeste dagen voel ik me super tevreden. Ik ben niet op zoek naar zingeving of balans, naar ondernemerschap of zelfontplooiing. Ik leef. Ik ben. Ik voel me vrij en gelukkig als een kind. Letterlijk, haha. Leon en ik springen als kleine kinderen van de boegspriet in het water, we lachen en gieren terwijl we onder water koprollen maken (weet je nog Jaims dat we dat vroeger altijd deden :-)). We dagen elkaar uit om onder de boot door te zwemmen of op de bodem onder de boot te gaan zitten. Het voelt heerlijk om zo vrij als een kind te zijn. Dat noem ik dus Zen, leven in het hier en nu. Niets te moeten, niets te vrezen, niets te willen. 

En als je me vraagt hoe het komt? Ik weet het niet. Maat het moet iets te maken hebben met de natuur. De natuur zuivert. Ja, ik word wel een beetje (laat dat beetje maar weg) zweverig van dit leven. Het kwam zonder dat ik het besefte, en nu ik het besef zal het misschien verdwijnen. Verdwijnen omdat ik erover na blijf denken, het probeer vast te houden. Mezelf kennende ga ik het krampachtig proberen vast te houden. Maar wat er ook gebeurt. Het maakt niet uit. Want ik heb het gevoeld, ik weet dat ik het kan bereiken. En zo, Lotte, ontwikkel ik me hier iedere dag op zee. 

Toen ik dit blog aan Leon liet lezen, moesten we hard lachen om zijn eerste reactie. Die wil ik jullie dan ook niet onthouden... Reactie Leon: "Schatje, dat is best ingewikkeld allemaal he? Diepzinnig hoor. Het verbaast me iedere keer dat jij zo serieus over het leven nadenkt. Pfff....ik hoor je zussen in Geleen al denken: "Frieda wordt wel een beetje (laat dat beetje maar weer weg) zweefteef daar op die boot. Haha"."

En bedankt Blauw! ;-)