Sint Maarten: een mijlpaal!

Onze eerste brug in 12 maanden..hoe Hollands ;-)

Met Bonaire in zicht, tik ik dit blog over Sint Maarten. Het lijkt nu alweer ver achter ons te liggen. Om precies te zijn 485 mijl of 5 etmalen varen. Sint Maarten had voor ons beiden een speciale betekenis. Voordat we aan deze reis begonnen, was de Carieb het grote doel. Daarna zouden we wel verder zien. We wisten eigenlijk niet veel van de Carieb. We kenden vooral Sint Maarten, wie kent het niet? Sint Maarten wás de Carieb. We hadden geen idee waar St Vincent of Dominica lag. Sint Maarten was voor Leon min of meer de belichaming van onze trip.

Voor mij had Sint Maarten vooral veel jeugdherinneringen. Goede vrienden van pap en mam, Peter en Ellie, hebben er vele jaren gewoond en wij hebben er enkele fantastische vakanties doorgebracht. Nieuwjaar vieren aan het zwembad bij Peter en El in de tuin, wandelen met hun honden langs het strand, en oma die door een golf werd gegrepen en het strand op rolde. En zo kan ik nog even doorgaan. Klimmen in palmbomen op een onbewoond eilandje, papa die lichtelijk beschonken met al zijn kleding het zwembad in rolde... Maar Sint Maarten is ook vooral verbonden met zeilen. En in het bijzonder oceaanoversteken. Papa kocht in 1996 een boot in Sint Maarten die na orkaan Louis te koop kwam. Licht beschadigd, dat wel, maar een dijk van een schip: de Gaper. Hij knapte de boot in enkele weken op met kameraden en steun van Peter en El. 21 mei 1996 vertrok hij vanuit Sint Maarten voor zijn oceaanoversteek naar Nederland. En de rest is history zullen we maar zeggen... In Sint Maarten was dus voor mij een cirkel rond. 19 jaar na dato voeren wij Simpson Bay in. Papa en ik hebben hier samen een heel rondje Atlantic gevaren. Toch mooi zo'n familie prestatie! Nu kan ik zelf ervaren hoe het is om is om Sint Maarten per boot aan te doen.

Puff voor anker in Simpson Bay Lagoon

Na alle prachtige Caribische eilanden wisten we dat Sint Maarten een commerciële hub en toeristische kermis zou worden. Maar dat kon ons niet deren, we wilden het meemaken. 

                                                      Ankeren in de Simpson Bay Lagoon: 

                                                      Check!

 Vliegtuigspotten bij Maho Beach: Check!

Echte Franse croissants eten in het gezellige Marigot: 

Check!

Herinneringen ophalen op Mullet Beach: 

Check!

Het was heerlijk om in de bewoonde wereld te zijn. Om door een Europees aandoend winkelstraatje te struinen. Om luxe producten in de schappen te zien staan, tapenades, Franse kazen, biefstuk. Ja, de supermarkt was absoluut een van de hoogtepunten :-). 

Ondertussen moesten we Puff klaar maken voor de reis naar Los Roques, Venezuela. Leon hield zich bezig met bootonderhoud en de reparatie van Puffy (dinghy). Ik deed onderzoek naar de veiligheidsaspecten van onze reis naar Los Roques. Ik benaderde de lokale jachtservice/bemiddeling aldaar en de Nederlandse ambassade in Caracas. Van de eerste kregen we een negatief reisadvies en de laatste gaf aan dat we dat het beste konden opvolgen. Wat een domper...geen Los Roques. De Venezolaanse economie is de afgelopen maanden snel achteruit gegaan. Hoge inflatie, schaarste, gewelddadige demonstraties e.d. Het is triest dat een land zo in verval kan raken, triest voor haar inwoners die we het beste toewensen.

Nog snel even het nieuwste Zilt artikel reviewen..

Puff werd volgeladen met proviand, nu voor de oversteek naar Bonaire. Met een laatste duik vanaf de boegspriet in het heldere water van Marigot Bay namen we afscheid van het laatste bovenwindse Caribische eiland van onze reis. Toch een apart gevoel als je je realiseert dat we een heel seizoen Carieb achter ons laten. Het grote doel, de Carieb, is gerealiseerd. En nu? 

Aankomst Bonaire & Puff in Zilt!

Yes we zijn aangekomen op Bonaire. Na nog een nachtje met pittige wind en hoge golven liepen we vanmorgen de ankerbaai van Kralendijk binnen en werden we door de crew van de Wildeman verwelkomt met verse koffie en een lekker broodje. En waarom niet ook een likeurtje bij de koffie om 09.30u ;-)? Moet allemaal kunnen... Genieten! Wat een mooi blauw water en wat is dat daar?....een Nederlandse snackbar? Jippie!! Je snapt het...Fennell en Blauw zitten as we speak te genieten van echte Nederlandse vettigheid terwijl we ook nog verrast zijn met een mooi nieuw artikel in Zilt Magazine wat in ons 'postvakje' lag toen we aankwamen. Super cool. Klik voor het hele artikel op onderstaande link...

http://issuu.com/ziltmagazine/docs/zilt110/78

Oversteek Bonaire Dag 4 en 5 - Oceaan bedankt!

En het vierde etmaal zit erop! We hebben een whopping 73 mijl afgelegd :-) Dat is een all-time low. Normaal gesproken is deze snelheid op het randje van zeilen en motoren en met de motor maken we meer snelheid. Maar nu varen we nog steeds 4,5 - 5 knopen door het water, dus we zeilen heerlijk! Halve wind, krachtje 4, blauwe luchten met hier en daar een witte dot wolken. Dit is het weer waar we tijdens de Atlantische oversteek van droomden. En dus genieten we er vandaag extra van. Het is voorlopig de laatste oversteek dus halen we alles er uit wat er in zit :. Eigenlijk heeft de oceaan ons een extra dag cadeau gedaan door tegen te stromen. We zijn je dankbaar oceaan! Het zijn prachtige dagen.
Gisteren was even balen maar we herpakten ons goed. We hebben lekker bijgeslapen onder onze ventilator voor verkoeling. Ook was het afwasdag. Een hele taak op een schommelend schip. Het gaat ongeveer zo: Ik zet mezelf schrap in ene lifeline in de kombuis. De afwas staat in een bak op de grond. Ik heb 2 afwasbakjes in de kombuis. In de éen doe ik de afwas en in de ander zet ik de schone vaat. Na 5 items droog ik ze af en zet ik ze in de kastjes. Met als extra uitdaging dat er niets uit de kastjes valt als ik ze open maak. Na een uur afwassen is het tijd om bij te komen, want voor de maag is het een hele opgave.
Verder hadden we wederom een hele heldere nacht. Het zijn de mooiste nachten van de hele reis tot nu toe. Geen wolk te bespeuren, Puff glijdt door het water en (ja daar heb je ze weer :-)) de sterren staan te fonkelen als dimanten aan de hemel. Ik zie vallende sterren en knipperende lichten van vliegtuigen die over vliegen. De maan ging al om 01.00u onder. Net zoals de zon onder gaat. Eerst wordt hij minder fel en dan verdwijnt hij in het water. Daarna is het compleet donker. De hemel is zo fascinerend dat ik geen tijd heb om in slaap te vallen. Kortom, het is weer genieten.
Vandaag op dag 5, lieten we eindelijk de tegenstroom achter ons. We zeilen nu met 5 knopen de nacht in. Helaas hebben we vandaag een casualty te betreuren. Onze autohelm stuurautomaat heeft het begeven. Gelukkig hebben we een reserve bij ons. Omdat er zo veel zeewier in het water zit, hebben we de windvaan Arie de hele tocht niet kunnen gebruiken.
Dit blog versturen we in de avond van de vijfde dag (ivm de radioverbinding die in de avond beter is). Het is nu nog 50 mijl naar Bonaire. Het is dus zeer waarschijnlijk dat we er (bijna) zijn als jij dit leest. We plaatsen daarom geen blog meer vanaf zee. We laten het wel nog weten als we zijn aangekomen.

Oversteek St. Maarten - Bonaire Dag 3 - Traag als dikke stront

"Gravity is working against me", zingt John Mayer. Oftewel, zwaartekracht werkt me tegen. Zo voelen wij ons ook de afgelopen dag. Op miraculeuze wijze stroomt de zee haaks op de richting van de passaatwind en golven. Dat wil zeggen dat de golven zuidwestelijk lopen maar de hele 'bak' met water waar wij ons in bevinden zich naar het noordwesten begeeft. Vergelijk het maar fietsen tegen een flinke wind in. Resultaat? Een etmaal met hier en daar kruiszeeën en een voortgang van slechts 80 mijl. En dat terwijl we voor ons gevoel heerlijk zeilen met 5+ knopen door het water.
En zo kent iedere oversteek toch weer haar uitdagingen. Vanochtend hoorden we van de Wildeman, die inmiddels flink is uitgelopen, dat we nóg 75 mijl stroom tegen krijgen. Dat betekent nóg een heel etmaal zeilen met 2,5 - 3 knoopjes voortgang. Dat is een flinke tegenvaller! Deze oversteek begon zó geweldig. We hadden er veel zin in, het voorspelde weer was ideaal. Het moest een oversteek uit de boeken worden.Als we die boeken nou maar gelezen hadden. Want blijkbaar is deze stroom helemaal niet zo miraculeus als we dachten. Maar goed, dat was dus even omschakelen vandaag. We zullen in plaats van woensdag pas donderdagochtend aankomen.
Het verbaast me telkens weer hoe je tijdens een oversteek door een achtbaan van emoties gaat. Of je nou 2 of 20 dagen onderweg bent. Het is altijd afzien, genieten, inslingeren, uitslingeren, vegeteren, dansen en zingen en zo nog meer. En de volgorde is blijkbaar niet altijd hetzelfde. Dit keer waren de eerste 2 dagen puur genieten, dansen en zingen onder de sterren. Gisteren was mijn inslingerdag en heb ik vooral gevegeteerd. Dat kwam omdat de golven heel raar waren en de boot flink door elkaar werd geschut. Dag 4 zal nog even doorzetten worden maar dan begint het uitslingeren en zijn we er! Het weer is nog steeds super goed. Dus wat dat betreft niets te klagen! Nog 150 mijl te gaan.

Oversteek St. Maarten - Bonaire dag 2 - Alles wel aan boord

Inmiddels zijn we over de helft van de oversteek richting Bonaire. Vanmorgen na 48 uur varen hadden we 243 mijl op de teller staan. Nog 243 te gaan dus. Puff doet het prima en wij hebben het naar onze zin. Het is alleen behoorlijk warm overdag en in de nacht. Temperaturen van 34 graden en hoger. Gisteren heeft Frieda Tiki Masala gemaakt met heerlijke kippenpootjes. Weer eens wat anders en het smaakte heerlijk! De Wildeman ligt ongeveer 45 mijl op ons voor. Zij zijn een aantal uren eerder vertrokken uit St. Maarten en hopen morgen (dinsdag) tegen het einde van de middag aan te komen in Bonaire. Nog even spannend of dat gaat lukken voor het donker. Zeker gezien het feit dat we sinds vanochtend stroom tegen hebben...huh? hoor ik je denken stroom tegen? Jawel, op de een of andere manier loopt hier een stroom noordwaarts over een gebied van +- 100 mijl. Dat betekent dat wij op dit moment ongeveer 5 a 5,5 knopen snelheid hebben maar in de praktijk slechts 4 knopen over de grond. Even geduld hebben dus. Het mooie gemiddelde zal wel wat naar beneden gaan. Als we de komende 2 dagen gemiddeld 4,5 knoop kunnen halen dan verwachten we woensdag in de loop van de dag aan te komen op Bonaire. Alles wel dus en nog 2 nachtjes te gaan!

Positie: 15.02N 65.48W COG: 220 SOG: 4,5

Oversteek St. Maarten - Bonaire dag 1 - Glow in the dark

Oh heerlijk, we zitten weer op zee! Windkrachtje 4-5 schuin van achter, 1 rifje in het zeil, snelheid 5 knopen. We glijden rustig door het water. Ik had me voor het eerst écht verheugd op een overtocht, ik keek er oprecht naar uit. Terwijl het voor het eerst niet voelt als een overtocht. Of misschien juist wel daarom. De zenuwen waren er niet. Het voelt gewoon gewoon. Want dit is wat we doen, dit is wat we kunnen. En ja, natuurlijk is dat makkelijk praten als de weersvoorspellingen voor deze 4 dagen durende oversteek ideaal zijn. Maar toch, het blijft een oceaan. Met mijn muziek in de oren zit ik te genieten pur sang. De muziek brengt me in een rozige sfeer. Passenger luister ik, de perfecte muziek voor op zee. Het trage, luie ritme van de muziek sluit aan bij de trage schommeling van Puff. En Leon? Die heeft al een uurtje of wat niets gezegd. Die zit ook helemaal in zijn zone. Er is niets mooiers dan dit!

Warm, heel erg warm, dat is het wel! Zonder ons zonnedekzeil (welke we tijdens het zeilen niet kunnen opzetten) zitten we in de brandende Caribische zon. Het windje is niet voldoende fris om te verkoelen. Onze kleine vaste bimini geeft gelukkig nog wat schaduw. Ik heb voor de gelegenheid mijn kleren maar uitgetrokken. Bikini-broekje lijkt me meer dan genoeg! Ik ben net een wandelend (nou ja, zittend, balancerend) lijk, wit van de factor 50 voor kids zonnebrandcrème:-)

Gisteravond rond zonsondergang zijn we getrakteerd op een show van springende dolfijnen. Ze sprongen hoog uit het water, maakten een salto en klapten met hun staart op het water voordat ze in de golven verdwenen. Geniaal! We hebben een filmpje gemaakt, dat plaatsen we als we aan land zijn. Vannacht was het thema 'glow in the dark'. Miljoenen sterren fonkelden in de lucht, de donkere hemel werd verlicht door de melkweg. In het kielzog lieten fluorescerend algen een lichtgevende gloed achter. En temidden van al deze lichtjes danste de mast van Puff op en neer. Ik dacht aan onze Nederlandse zeilvrienden die zo'n 1500 mijl verderop zitten. Zij zijn weer op weg naar Europa. Onze wegen hebben zich definitief gesplitst. Zij zeilen nu met de zon in de rug. Wij zeilen nog steeds de zon tegemoet. Zij gaan oost, wij gaan west. Het voelt bijna letterlijk alsof we op weg zijn naar het tweede jaar van onze reis. De teller op onze site staat vandaag ergens in de 340 dagen onderweg, bijna een jaar . Wat gaat het tweede jaar ons brengen? De komende weken gaan we diepzeeduiken in Bonaire. Daarna varen we naar Curacao en vliegen we voor een 'vakantie' naar Nederland. We gaan eindelijk ons nieuwe neefje Mecx en nichtje Sam ontmoeten! Dan krijgt Puff nog een grote onderhoudsbeurt en last but not least. gaan wij trouwen in Curacao. Na 10 jaar worden we eindelijk meneer en mevrouw Puff. Er is zoveel om naar uit te kijken, en dat is pas het begin van het tweede jaar. Ik moet mezelf nog altijd in mijn arm knijpen om te geloven dat dit geen droom is.

Citaat Passenger:
"Don't you cry for the lost, smile for the living.
Get what you need and give what you're given.
Life's for the living so live it, or you're better of dead."

We zijn op weg naar Bonaire!

There we go… We verlaten de bovenwindse eilanden en gaan op weg naar Bonaire. We hebben een fijne en bijzondere week op Sint Maarten gehad. Daarover zal ik later een blog plaatsen, want nu ligt de focus op de komende 485 zeemijlen. We hebben vanavond een laatste duik, letterlijk!, genomen vanaf Puff in het heldere water van Marigot Bay. Eerder op de dag hebben we proviand ingeslagen, de boot gecheckt, eten gekookt voor de komende dagen en geproost op een veilige oversteek. We hebben zin om een stuk te varen! En toch voelt het gek dat we de Caribische eilanden achter ons laten. We denken hier niet meer terug te komen deze reis. De komende nachten hebben we tijd genoeg om al deze ervaringen en gevoelens de revue te laten passeren. Dat zal vast weer leiden tot enkele filosofische blogs vanaf zee. Ik kijk nu al uit naar mijn nachtwachten, die donkere, stille uurtjes quality time met Puff en de oceaan. Jij leest mee op ons blog. Tenminste, als de techniek ons niet in de steek laat. ETA: woensdag aanstaande. 

Saba deel II - Life on a rock

Imagine. Stel je voor. Een rots als eiland, ontoegankelijk, onbegaanbaar. En toch is het bewoond. Bewoond door 1800 inwoners, van Europese komaf, afstammeling van de Afrikaanse slaven of migranten uit Colombia. De mensen zijn gehard door het leven op een onmogelijke plek. Het zijn vechters, doorzetters en hebben een leven gecreëerd in moeilijke omstandigheden. Dorpen op grote hoogte, wegen langs rotswanden, geïsoleerd van de wereld en toch verbonden. Het leven staat dichtbij de natuur. Als het regent heeft men water. Als het stormt zit men opgesloten achter de luiken. Het eiland is vruchtbaar, maar alleen op de plekken waar de grond niet uit steen bestaat. Daarom is men sterk afhankelijk van goederen die worden ingevoerd van andere eilanden. Eens per week komt het bevoorradingsschip aan. Tenminste, als het weer het toelaat, want een beschutte haven is er niet. 

Nu kijk eens beter, zoom eens in. Nu zien we ditzelfde leven in ditzelfde dorp, maar het geheel ziet er paradijselijk uit. Overal waar je kijkt, zie je de oceaan. Er lopen geiten door de bergen, tropische bloemen en planten groeien weelderig uit de voortuinen, de huisjes zijn sprookjesachtig. Ons kent ons. Samen weet men het te rooien. Iedereen draagt bij. Van de Nederlandse bakker tot de Sociale Werkplaats, van de schoolbuschauffeur tot de visjesdienst. Mijn oud-collega Jasper laat ons kennismaken met het eilandleven en we zijn zeer onder de indruk. 

Dag 2 van ons avontuur op Saba en we besluiten vandaag met de dinghy naar de haven te varen. Bepakt met de vuile was, zwemkleren en slaapspullen stappen we in de dinghy. De tocht van 2 mijl verloopt prima, alhoewel de oceaandeining toch spannend is vanuit een dinghy. We knopen Puffy vast en stappen bij Jasper in de auto. De eerste stop is het huis van Jasper. We drinken een cappuccino en smullen van een stroopwafel. De meisjes geven een rondleiding door de tuin. Vera van 8, Jette van bijna 6 en Iris van 3 kennen alle planten en kruiden. "Dit is munt, proef maar eens Frieda", zegt Jette terwijl ze een blaadje plukt. "En dit is...(moet even denken) rucola", roept Vera. De dames dartelen vrolijk door de tuin en Iris rent trots achter haar grote zussen aan. Van de bananenboom via de tomatenplant naar de Aloë Vera. Het lijkt me nu al prachtig om op dit eiland op te groeien. De meisjes zijn niet verlegen tegenover 'vreemden'.  Jasper geeft aan dat ze op Saba heel vrij zijn geworden door de kleine en betrouwbare community. Wat een schatten van meiden!

Na de koffie wandelen Leon en ik naar het hoogste punt van Nederland. Ik was hier al eens eerder als kleine meid toen we met oma op vakantie waren. Ik herken de steile treden, maar kan me niet herinneren dat ik er als kind moeite mee had. We genieten van de tropische planten en de vogelzang. Alsof we in een volière lopen, zo mooi! Het uitzicht op de top is niet top, maar we waren er! We lopen terug naar Jaspers huis en lunchen met vers brood van de (jawel!) Nederlandse bakker met kaas. Wat kan een mens daar blij van worden :-) 

In de middag neemt Jasper ons en de meiden mee naar het strand. Gina heeft haar knie geblesseerd tijdens de volleybal en kan helaas niet mee. Nu denk je misschien: "Strand? Saba heeft toch geen strand?" Nou, het zouden de Sabanen niet zijn als ze daar niet iets op gevonden hadden. In de baai naast het vliegveldje is een beschutte zwemplek gecreëerd door rotsen in het water te leggen op zo'n 20 meter uit de kust. Vervolgens is een vracht zand uit Sint Maarten aangevoerd.....en voila! een strand! En wat voor een strand. In een prachtige omgeving tussen de bergen en rotsen. De meiden vragen veel aandacht en willen natuurlijk ' vliegen' en 'in de wasmachine'. Ja, dat gezinsleven valt nog niet mee. Maar wij genieten even van de drukke bende. 

Daar komt de wekelijkse voorraad

Bij thuiskomst blijkt zich een gezellig gezelschap verzameld te hebben en onder het genot van een drankje vragen we raak over het eilandleven. We horen bizarre dingen. Zoals het feit dat Saba de enige Nederlandse gemeente is waar je in je eigen tuin begraven mag worden. Dat komt omdat het eiland veelal uit gesteente bestaat waarin het onmogelijk is om iemand te begraven. We leren ook dat water op het eiland momenteel erg schaars is omdat het al maanden niet heeft geregend. En wij hadden nog gehoopt uitgebreid te kunnen douchen...Men leeft hier van het regenwater dat wordt opgevangen in tanks onder het huis. In deze watertanks leggen muggen graag hun eitjes. Oplossing? De visjesdienst! De visjesdienst zorgt er voor dat er voldoende visjes in iedere watertank zwemmen om de eitjes op te eten. En dit is geen grap! Verder leren we dat er woensdag boodschappen gedaan moeten worden. Want dan komt het bevoorradingsschip aan en zijn er verse spullen te krijgen. 

Als we uitgesmuld zijn van de huisgemaakte Soto-soep van Jasper (Soto-soep was wekelijks vaste prik onder de Cordaid collegae) vragen we of ze het leven op het eiland nooit zat zijn. "De eerste drie maanden waren zwaar, maar sindsdien bevalt het erg goed", zegt Jasper. Gina is als dokter op het eiland de hoofdkostwinner en Jasper zorgt voor de meiden. Daarnaast werkt hij als zelfstandig consultant, is hij o.a. voorzitter van de Sociale Werkplaats en bestuurslid van de school. Vervelen doet hij zich dus zeker niet. En toch is het leven relaxed. Waarschijnlijk omdat er weinig externe prikkels zijn. Je hoeft je niet druk te maken om welke auto je rijdt, welke kleren je draagt of in welk huis je woont. Wat Gina het meest tegenvalt als ze eens per jaar naar Nederland gaan, is de overweldigende drukte die al begint op Schiphol evenals de schreeuwende reclames waarmee je in Nederland wordt doodgegooid. Misschien gaan wij dat ook zo ervaren als we 1 juli landen op Schiphol :-). Eens per drie maanden moeten ze naar eigen zeggen wel even van het eiland af. Dan gaan ze een weekendje naar Sint Maarten. Daar kunnen dan gelijk de grote inkopen gedaan worden. De écht grote inkopen zoals een wasmachine moeten per boot naar Saba worden verscheept. Kleine dingen als een doos frikadellen, die af en toe te koop is, brengen een extra sprankje geluk. 

Jasper laat ons de Sociale Werkplaats (groentetuin) zien

Het klinkt ons allemaal prachtig in de oren en het begint zelfs Leon te dagen...hij ziet zo'n leven ook wel voor zich. We zien de parallellen met ons bootleven en het zet ons aan het denken. Slapen lukt die nacht niet echt voor mij. In een heus bed en onder een dekbed liggen we heerlijk, maar het idee dat Puff ligt te dobberen in de oceaan laat me niet los. Na wat uurtjes dutten worden we om 6.30 uur gewekt door 3 meisjes die vol enthousiasme het bed bespringen. Het is lekker dat we vroeg in touw zijn want we willen wel weer terug naar Puff, naar ons eigen drijvende paradijsje. 

Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan...Bij aankomst in de haven blijft Puffy half gezonken. Éen luchtbuis is helemaal leeg. Gelukkig hangt het motortje nog boven water, Onze Puffy ( een pvc piece of crap volgens de mensen hier) blijkt in de hitte geploft te zijn. Nu moeten we dus een lift regelen naar onze boot. Na wat navragen mogen we de dinghy van de park ranger lenen om onze spullen naar de boot te brengen. Volgeladen met de schone was, een vers brood van de bakker, onze slaapspullen en onze lekke Puffy + motortje, gaan we op weg naar Puff. Om een lang verhaal kort te maken....met Puff was alles in orde en de park ranger zette ons later op de dag na een korte tour rond de westkust weer netjes af aan boord. Kosten? 1 koud biertje! Eindelijk weer aan boord genoten we van de welverdiende rust. We lagen weer helemaal alleen. Wat een sereniteit na enkele spannende dagen met zoveel indrukken. Maar wat hebben we genoten van Saba. Met veel dank aan Gina en Jasper!

De ochtend van vertrek krijgen we nog een gast aan boord. Jasper monstert aan voor de tocht naar Sint Maarten. Onder vol zeil glijden we door het water richting het voor ons laatste eiland van de Caraïben. Een eiland met voor mij veel herinneringen, een eiland waar de cirkel rond wordt. Welke cirkel? Dat komt de volgende keer!  

Saba deel I - De landing

De Ladder 

Het beloofde land, een sprookje en een paradijs. Zo omschrijven de drie verschillende reisgidsen die we lezen het eiland Saba. Hoge kliffen rijzen uit het water bijna verticaal omhoog. Hoog in de rotsachtige bergen, liggen enkele dorpen verscholen. Het eiland is zo rotsachtig en steil dat Saba lang ontoegankelijk was. En zoals je in dit blog zult lezen is dat heden ten dage voor de zeiler nog steeds het geval.

Tot de jaren '40 kon men het eiland alleen betreden via de 800 treden hoge 'Ladder' aan de westkust van het eiland. Dit is een trap uitgehouwen uit de rotswanden. Maar eerst moest er met kleine bootjes geland worden op de met keien bezaaide kust. Saba heeft geen zandstranden. Er waren twee dorpen die slechts met wandelpaden verbonden waren. Jarenlang werd het voor onmogelijk gehouden om wegen op het eiland aan te leggen. En landen met een vliegtuig was al helemaal niet mogelijk. Er is namelijk geen vlakke plek op het eiland te vinden lang genoeg om een vliegtuig te landen. Maar inwoners van Saba lieten het er niet bij zitten. Met de hand legden zij een weg aan tussen de dorpen de Bottom en Windward. Deze weg staat bekend als 'the road that couldn't be built', de weg die niet gebouwd kon worden. De inwoners van Saba zagen ook mogelijkheden voor het landen van kleine vliegtuigjes op de enige relatief vlakke rots op het eiland. De rots, ontstaan door een lavastroom, werd afgevlakt en vanaf 1959 konden er kleine vliegtuigjes landen. De landingsbaan staat bekend als de kortste ter wereld. Het is als landen op een vliegdekschip. Inmiddels heeft Saba ook een kleine haven aan de zuidkust waar ferries, bevoorradingsschepen en vissers hun bootjes kunnen aanleggen. Maar deze haven is niet geschikt voor zeilboten. Er loopt een te gevaarlijke deining binnen.

Daar in de verte ligt ie...het mini vlieveldje van Saba

enkel de Twin Otter kan er landen

Hekanker ophalen in St. Eustatius
voordat we zeil zetten naar Saba

De grootste uitdaging van ons bezoek aan Saba was dan ook de toegankelijkheid. Het zou toch uitermate jammer zijn dat we met Puff bij Saba geankerd zouden liggen, en niet aan land zouden kunnen gaan. Een lot dat de Ojala helaas trof. We moesten ons bezoek aan Saba dus zeer laten afhangen van het weer. Vanaf donderdag zou het rustiger worden. Maar we wilden nu wel weg uit Sint Eustatius waar we alles wat er te zien was gezien hadden. 

Op dinsdag vertrokken we dus al naar Saba. Een mooie koers met ruime wind en golven overwegend van achter. De wind was vrij krachtig en we spoten richting Saba. Af en toe rolde er van de zijkant een golf het gangboord binnen. Soms vergeten we dat deze eilanden midden in de oceaan liggen. Op een ogenschijnlijk kort tochtje van het ene naar het andere eiland wordt je direct blootgesteld aan de oceaandeining. Voor ons zagen we Saba dichterbij komen. Hoe dichterbij we kwamen, hoe indrukwekkender het eiland eruit zag. Een grote vulkanische rots rijst uit de oceaan naar boven en reikt tot de wolken. We zien de twee grootste dorpen, Bottom en Windward, hoog in de kliffen verscholen. Op afstand lijkt het onwerkelijk dat men hier kan leven.

We varen langs de zuidwest punt van het eiland en gaan het hoekje om naar de westkust. De wind die over de oceaan komt blazen, stuit op het eiland en versnelt wanneer het om het eiland heen draait. In plaats van zuid-oostelijke wind, krijgen we vlagen van 35 knopen (windkracht 8) op de kop, uit het noorden. We weten bij de tweede poging een mooring (ankerbal) op te pikken en bevestigen deze aan Puff. De wind giert ons om de oren en we liggen te steigeren in de golven. Tja, en hoe komen we nu aan land? De haven is 2 mijl verderop aan de zuidkust. Het is te gevaarlijk om in deze zee met onze dinghy en 2PK motortje naar de haven te varen om aan land te gaan. De andere optie is om de historische weg te nemen, namelijk landen op de keien aan de westkust en vervolgens de Ladder beklimmen.

We slapen er een nachtje over en besluiten woensdag ochtend om samen met de crew van de Wildeman de gok te wagen. Als we het keienstrand naderen, zien we dat er toch een aardige golfslag staat. Met een goede timing weten we onze dinghy 'Puffy' te landen en tillen haar snel omhoog, weg bij de waterlijn. Nu komen Coen en José aanvaren. De zee lijkt even rustig, maar net als ze het strand naderen en José uit de dinghy wilt springen, tilt een hoge golf hen op en kwakt ze neer op de keien. De schrik is af te lezen van de gezichten, maar er is een geen schade. We leggen de dinghys veilig neer en lopen naar de Ladder. Wederom hebben we het gevoel in de voetsporen van onze voorvaderen te treden als we de Ladder beklimmen.

Halverwege de Ladder in het oude douanehuisje

Jaja pittig klimmetje die Ladder!

Eenmaal boven is het niet ver lopen naar het dorp de Bottom. Hier staat de dokterspost en het kleine gezondheidscentrum waar dokter Gina werkt. Gina is de vrouw van mijn oud-collega Jasper en met hun 3 meisjes wonen ze al enkele jaren op het eiland. Jasper zal zich de komende dagen ontpoppen als reisleider, gastheer en derde stuurman van Puff. Maar die verhalen deel ik in een volgend blog... Want vandaag moeten we inklaren en weer heelhuids aan boord van Puff zien te komen. Jasper zet ons af bij de douane om in te klaren en geeft Coen, Jose en ons vervolgens een korte toer over het eiland. Zo kunnen Coen en José in sneltreinvaart het eiland zien voordat ze morgen weer verder gaan naar Sint Maarten. Daarna worden we bovenaan de Ladder afgezet en ondernemen we de terugtocht...

Beneden aangekomen liggen de dinghy's nog netjes naast elkaar op de keien. De golven zijn echter hoger dan vanochtend en rollen de keien op. Dit gaat toch wel erg spannend worden nu. We houden de golven minutenlang in de gaten en merken dat er af en toe een kalme periode van 20 seconden is. In die 20 seconden moeten we de dinghy naar het water tillen en door de branding varen voordat de volgende roller aankomt. Coen en José gaan eerst en met een flinke duw van Leon glijden ze door de branding. Dat ging goed! Nu wij. We tillen Puffy naar het water en Leon start alvast de motor voordat we de dinghy het water in duwen. De keien lopen zó steil het water in dat het motortje zo ongeveer op de kop hangt en tot onze schrik zien we olie uit het motortje lopen. De motor slaat af en we proberen hem opnieuw te starten. Shit, het lukt niet, hij is vastgelopen. Een van onze peddels is gebroken en al peddelend zouden we het niet door de branding redden. Wat nu? Deze dag wordt nu wel heel spannend! Gelukkig lukt het Leon het motortje weer aan de gang te krijgen en Coen ligt aan de andere kant van de branding met zijn dingy stand-by. Bij de eerstvolgende kalme 20 seconden duwen we Puffy door de branding en....JA, het motortje start!

Eenmaal terug op Puff moeten we bijkomen van deze eerste dag Saba. Saba maakt haar reputatie waar. Maar wij zijn ontdekkingsreizigers anno 2015 en we laten ons niet kisten. We slapen een nachtje en gaan morgen het avontuur opnieuw aan. Zullen we met de dinghy naar de haven varen? Wordt vervolgd...

Hollands glorie?

Ik ben nooit geïnteresseerd geweest in geschiedenis. Op de middelbare school had ik al problemen om goed te scoren op de geschiedenistoetsen. Terwijl je zou denken dat het toch alleen maar feitjes leren was. Op de een of andere manier zag ik het niet voor me. Bij Leon is dat een ander verhaal. Als we een fort bezoeken of een replica van een koopvaardijschip uit vervlogen tijden, dan droomt Leon weg. Hij ziet zichzelf als schutter liggen in de spelonken van een hooggelegen fort terwijl de vijand aan land komt. Of hij ziet zichzelf als matroos benedendeks in barbaarse omstandigheden tijdens een ontdekkingsreis zonder bestemming. Die gave bezit ik niet. 

De delen van de Nederlandse geschiedenis die ik wél gezien heb, roepen meestal gemengde gevoelens op. Zoals ons bezoek aan fort Elmina In Ghana, het centrum van de Nederlandse slavenhandel in de 17e eeuw. Wat ik onthouden heb van de geschiedenislessen op school is de Gouden Eeuw waarin Nederland de wereldhandel aanvoerde. En zijn we daar niet allemaal trots op? Toch kan ik me niet indenken dat dit zonder schade of schande is gegaan. Maar nogmaals, ik weet er allemaal te weinig van af om er een echte mening over te hebben. Dit weekend kreeg ik de nieuwste geschiedenisles. Ik leerde over de geschiedenis van ST Eustatius. Een piepklein stukje Nederland met een grote geschiedenis. Hollands glorie of niet, als Nederlander vind ik dat ik me hoor te verdiepen in onze overzeese geschiedenis. Here we go!  

Handel zit in onze genen. Begin 18e eeuw hadden onze voorvaderen dit al in de smiezen. Sint Eustatius was het grote middelpunt van de Caribische handel. Een lange kademuur met honderden warenhuizen werd aangelegd. Zeilschepen van over de hele wereld ankerden in de baai en brachten met kleine bootjes hun vracht aan wal. Naast slaven werd er onder andere suiker en werden wapens verhandeld. Maar waarom Sint Eustatius? Sint Eustatius was de eerste vrije haven. Met andere woorden, de Nederlanders hadden het beleid met alle boten van alle landen te handelen. Toen blijkbaar al tolerant... (Of naïef?) Ook werd er geen belasting geheven. Dus toen al een belastingparadijs... Er kwam een einde aan deze glorieuze dagen toen gouverneur Johannes de Graaff in 1776 namens Nederland als eerste een saluut van een Amerikaans schip beantwoordde. Hiermee was Nederland het eerste land dat de soevereiniteit van de Verenigde Amerikaanse Staten erkende. De Engelsen waren hier niet van gediend en Nederland kwam in oorlog met de Engelsen. In de volgende decennia is Sint Eustatius 22 keer van hand gewisseld tussen de Engelsen, Fransen, Nederlanders en Spanjaarden voordat het in 1816 weer in handen van Nederland kwam. 

Vandaag de dag zijn veel van de historische gebouwen nog te zien. De oude kademuur is ten prooi gevallen aan de zee maar de ruïnes zijn onder water nog steeds te bekijken. Al snorkelend zwemmen we tussen de ruïnes van een eeuwenoude muur. Wel uitkijken waar je je anker gooit ;-). 

Fort Oranje en de Nederlandse Gereformeerde Kerk zijn enkele van de historische bouwwerken die nog goed in tact zijn. Bij de kerk vinden we bijzondere graven met oud-Nederlandse teksten. Nooit had ik verwacht eeuwenoude gebouwen te vinden in de Carieb. De historie komt zelfs in mijn ogen een beetje tot leven. Onze voorvaderen kwamen hier om handel te drijven. Ze zwierven met hun boten op zee, meegevoerd door de passaatwind, om uiteindelijk hier hun anker te laten vallen. Komt ons bekend voor! Dit spreekt zeer tot Leons verbeelding. "Hier liet Michiel de Ruyter in 1665 zijn anker vallen. Net als wij", roept hij enthousiast. 

  

Ondanks deze onverwachte onderdompeling in de Nederlandse geschiedenis, heeft dit eiland nog veel meer te bieden. Al liftend ontdekken we het kleine eiland. De liftkans is 100%. De eerste auto die voorbij komt stopt, en we worden heel vriendelijk afgezet aan het einde van de geasfalteerde weg aan de windward kant, Zeelandia. Een ruig strand...en verder niets. Na een wandeling op het strand met uitgesleten kliffen, liften we weer terug en lopen door het enige dorp. We kopen kaas en drop en spreken Nederlands als we gaan afrekenen. Van de euro is hier overigens geen sprake, er komen hier Amerikaanse dollars uit de muur. Dat is eigenlijk heel handig want die hebben we nog nodig voor onze trip naar Los Roques, Venezuela. We pinnen dus iets extra's. De euro-dollarkoers durven we niet te checken... 

Zondagochtend stonden we al om 6.30 aan wal, paraat om de vulkaan op te hiken.  Samen met Coen en Jose van de Wildeman hiken we naar de kraterrand van de slapende vulkaan de Quill, vernoemd naar het Nederlandse woord kuil. We dalen af de krater in en vinden hier een vochtig woud en zien slangen, heremietkreeften en eeuwenoude cotton trees (bomen). In de middag houden we filmdag, heerlijk onderuit op ons scheepsbankje. Dat we hier relaxed liggen is trouwens niet de normaalste zaak van de wereld. Sint Eustatius heeft geen beschutte ankerbaai en de oceaandeining van een meter rolt dan ook de baai binnen. Na aankomst hadden we daarom direct een hekanker uitgebracht, dat is een tweede anker aan de achterkant van de boot. Zo houden we onze neus in de golven en liggen we hier comfortabel. Dit geldt niet voor alle boten zoals je op de foto onderaan dit blog kan zien. 

We houden de deining met argusogen in de gaten want de volgende stop is Saba. Daar zullen we nog minder beschut liggen en moeten we met onze dinghy en 2PK motortje wellicht 2 mijl over de oceaan varen (langs de kust) om aan land te kunnen gaan. Oud-collega Jasper en vrouw Gina wonen op Saba en gaan ons het eiland laten zien. We kijken er erg naar uit en hebben veel vragen over het eilandleven. Waar doen mensen hun inkopen, hoe vermaakt men zich, waar draait de economie op? Ook vragen we ons af wat de lokale bevolking eigenlijk vindt van het 'Nederlands' zijn. Dat en meer gaan we de komende week ontdekken.