Love is in the air!

José, de moeder van Leon, is een groot fan van Robert ten Brink. Niet van de man, maar van zijn shows. Zeker zijn nieuwste show 'love is in the air'. Met een theetje zakt ze onderuit op de bank. Zwijmelend bekijkt ze hoe tout Nederland wordt herenigd met dierbaren die zich elders op deze wereld bevinden. Prachtige televisie! Maar dat had het wat haar betreft ook mogen blijven. Televisie. Ver van haar bed. Helaas is dat niet het geval. 5 maanden heeft ze haar zoon moeten missen. Een goede opmaat voor haar eigen love-is-in-the-air-momentje. Vorige week landden Jan en Jose op Tenerife. Zodra ze Leon in het vizier had, maakte haar hart een sprongetje. 

[We gaan er even tussenuit voor de reclame! Blijft u hangen...]

José zette eerst een paar stappen en zette toen de sprint in. Met uitgestoken armen sprintte ze over de parkeerplaats. Ik gaf leon een por in zijn zij. "Laat je moeder nou niet dat hele eind rennen", zei ik. En dus gaf Leon zich over aan dit moment. Hij rende zijn moeder tegemoet en ze vielen elkaar in de armen... L.O.V.E. met hoofdletters! 

10 nachten je schoonouders aan boord. Ja, dat moet je willen... Maar mijn schoonouders zijn toppertjes, dus ik durfde het wel aan. Nou moet je weten dat Puff geen hutten heeft. De boot is van binnen één open ruimte. Wij slapen in de punt en van het zitje kunnen we een 2-persoons bed maken door de tafel te laten zakken. Dat betekent dat we buiten moeten leven. Moet lukken op Tenerife toch!? Inderdaad. Het waren heerlijke dagen. Volgens José doet onze boot niet onder voor het schip van Lignac. Je weet wel... (Nee ik ook niet). Heerlijk toch zo'n moeder! Van zonnen op het dek tot kotsen over de reling. En van zeeniveau tot 3 km hoogte. Check, check, check en check. 

Oceaanzeilen was het niet voor José. Ondanks de reisziektetablet was het binnen 30 minuten helemaal mis. Niet getreurd. Met de reisgids in de hand, reden we met een gehuurde auto het eiland over. Een divers eiland. In het noorden stuit de zeewind op de pieken van natuurpark Anaga. Daardoor ontstaat een vochtige stijgende lucht die deze bergen in mist hult. Mysterieus. De oostkust van het eiland, daarentegen, lijkt helemaal nergens op. 'Dorre zooi' volgens José. De noordwest kust heeft weer geweldige rotspartijen en vergezichten vanuit de vulkanische bergtoppen. 'Marvellous', aldus José. Hier zijn ook de meest authentieke dorpjes te vinden. Over het toeristische zuiden van het eiland met haar appartementencomplexen zullen we het maar gewoon niet hebben. Een uitstekend voorbeeld hoe de mens de schoonheid van de natuur kan verwoesten. 'Dit is helemaal gericht op de Amerikanen, die houden hiervan', quoot José. 

Dan de vulkaan. El Teide. Die is van een andere orde. Deze overstijgt iedere verwachting. De weg er naartoe was 54 kilometer lang. Beneden regende het en naarmate we omhoog reden, werd de mist dichter en dichter. 'Dit wordt helemaal niets', dachten we. Totdat, heel plotseling, we door de mist heen de contouren van een wolk konden zien. Even later kwamen we boven het wolkendek. De temperatuur kelderde 15 graden, en de wind raasde over de kammen. De top van de vulkaan lag voor ons te glanzen in de zon. In mijn korte broek stapte ik uit. Gelukkig had ik nog jassen meegegritst. Brrr koud. Een gevoel van wintersport meets maanlanding met een vleugje woestijn. 

De klussenlijst. Pa en zoon hebben samen de klussenlijst onderhanden genomen. Onder toeziend oog van Jan, ging Leon de mast in om de driekleur te vervangen en de verstaging te checken. Ook een steun voor het bevestigen van de elektrische stuurautomaat op de windvaanstuurinrichting (Plan C, als plan A en B niet werken) is gemaakt en het bilge-alarm geïnstalleerd. Vruchtbaar weekje! 

Morgen gaan Jan en José er weer vandoor. Wat gaan 10 dagen snel... Denkend aan de oversteek naar de Kaap Verden, is dat zo erg nog niet. Maar denkend aan het komend afscheid, mag de tijd best iets minder snel gaan. Alhoewel we het ook fijn vinden om ons weer te kunnen richten op ons vertrekkersleven. Afgelopen week werden we voor even uit ons zeilersbestaan getrokken. Ineens gingen de gesprekken weer over familieaangelegenheden en zaken als bevallen (jeetje moest dat nou echt weer ter sprake komen?) Er werd geshopt. Geen moertjes en boutjes, WD40 of ductape. Maar babypakjes en kussenhoesjes. Voor het eerst sinds vertrek probeerde iemand (wie O wie zou dat zijn?) ons over te halen niét de Pacific in te gaan. ´Gewoon een rondje Carieb en dan weer lekker thuis op de bank. Wat is daar mis mee?´ Goede vraag José. Wat is daar mis mee? Eigenlijk helemaal niets. Op een zwak moment is het zelfs best aantrekkelijk. Mmm. Ook kwam het gesprek ter tafel 'wat als jullie straks weer thuis zijn? Vind je dan wel een baan? Ga je weer in Den Haag wonen?´ Zaken die er voor ons nu niet toe doen. Wel voor moeders natuurlijk, dat begrijp ik ook. Maar niet voor ons. 

Wij vinden het daarom fijn om ons weer op ons huidige leven te richten. We hebben bewust ervoor gekozen om een paar jaar een ander pad te gaan bewandelen. Weg van de bevallingen, weg van werkstress, weg van de structuur van alledag. En weg van alle zekerheden. Op zoek naar eenvoud, uitgedaagd door de elementen. En uitgedaagd, dat worden we de komende tijd.