Baby, don't worry about a thing...

En dan liggen daar ineens de Canarische Eilanden. De Canarische eilanden die je per vliegtuig vanuit Nederland binnen 4 uurtjes bereikt. De Canarische Eilanden die gewoon nog steeds Europa zijn. Waar ze Spaans spreken en waar ze H&M en Zara hebben. Niet dat dat laatste maar ook enigszins van waarde is voor een wereldzeiler. Helaas.

Het is nu half 4 ´s nachts en ik zit in mijn nachtwacht. We zijn onderweg van Lanzarote naar Tenerife. Aan bakboord ligt Gran Canaria, verlicht met duizenden lampjes die een oranje gloed afgeven. Ver op onze punt zie ik de lichtgloed van Tenerife opdoemen. We zeilen al de hele dag tussen de eilanden. Adembenemend mooi! De temperatuur is aangenaam en Bob Marley schalt in mijn oren. Dit is zoals ik me deze reis heb voorgesteld. Hoppen van eiland naar eiland, lekker lopend windje, no worries. De tranen springen in mijn ogen van geluk als ik naar de sterrenhemel kijk. This is how life´s supposed to be!

Terug naar mijn verhaal. Dan liggen daar dus ineens de Canarische Eilanden. En dan denk je: "Waar is de tijd gebleven?" 4,5 maand onderweg, 2000 zeemijlen, 6 landen bezocht, 6.000 euro besteed. In het begin denk je nog dat je pas aan het begin staat van een hele lange reis. En voor mijn gevoel sta ik dat nog steeds. Maar als ik met mijn ogen knipper, besef ik me dat ik midden in die reis zit. Ik besef me nog maar eens dat ik van het hier en nu moet genieten. Genieten, alsof mijn leven ervan af hangt. Dat moet ik. Dat kon ik ook toen we in de Spaanse Ria's lagen. Daar was ik volkomen zen, in balans. Daar was ik voor even de persoon die ik wil zijn. Maar sinds die Ria's voelt deze reis heel anders. Daar in de Ria's waren we vooral liggers. Zoals een troep leeuwinnen in de namiddag onder een boom ligt bij te komen van de jacht. Zo waren wij geen zeilers, maar liggers. 

Iedere dag lagen we voor een ander strand, in een andere ankerbaai. Iedere dag roeiden we naar de kant voor een kop koffie in een internetcafé en een vers broodje. Iedere dag speelden we een potje schaak of rummikub en iedere dag voelden we het grote genot van onze droom die in vervulling gaat. En die droom die gaat nog iedere dag net zo hard als toen in vervulling. Maar sinds die Ria's zijn we geen liggers meer maar wereldzeilers. Oké, toegegeven, we zijn ook vaak lid van de motorbotenclub. Maar over het algemeen zijn we weer wereldzeilers. Dat is toch andere koek dan liggen. Dan verdwijnt het genieten van ieder moment weer naar de achtergrond. Elke etappe moet goed worden voorbereid en brengt zijn eigen uitdaging en spanning met zich mee. Leon zou dan zeggen 'gezonde spanning'. Maar ik vraag me weleens af hoeveel spanning voor een mens gezond is. De golven zijn soms gewoon zo hoog. De boot heeft te lijden en het is duimen dat alles heel blijft. Het weer, ja het weer zucht, dat hebben we niet in de hand. Kortom, zeezeilen is heel gaaf, maar aankomen komt wat mij betreft op een ex aequo eerste plaats. Het aankomen in een veilige haven. De spanning die van je schouders valt. Daar waar we Puff kunnen vastleggen aan een steiger en we haar een goede portie TLC kunnen geven. En dat bedoel ik heel letterlijk hoor. We praten tegen haar, we strelen haar en bedanken haar voor een mooie tocht.

En zo beland je dan op de Canarische Eilanden. En dan weet je ook dat er hierna geen weg meer terug is. Ook al zijn de golven nog zo hoog en de wind nog zo hard. Na de Canarische Eilanden, begint de Oceaanoversteek. En eenmaal op die Oceaan is er geen weg terug. Dan laat je je meevoeren door de passaatwind. Meevoeren naar de overkant. En dat verhaal duurt 3 weken. 3 hele weken op zee. 3 weken spanning in mijn lijf. 3 weken om uit te kijken naar de zoete overwinning. En daar houd ik me aan vast. Soms klamp ik me eraan vast. Want wat vind ik het spannend om straks die Oceaan op te varen. Jeetje, durf ik dat eigenlijk wel? Nee natuurlijk durf ik dat niet. Zoveel is me inmiddels wel duidelijk. Maar ik ga het absoluut doen! Zoveel is me inmiddels ook duidelijk. Want het is mijn grote droom. En dat mag bloed,zweet en tranen kosten. Des te zoeter is de overwinning.

Hier in de Canarische Eilanden wordt pijnlijk duidelijk dat dromen ook in duigen kunnen vallen. Zoals gezegd, this is the point of no return. Beslissingen die soms zijn uitgesteld tot dit moment. Crews die het moeten opgeven, meestal geveld door zeeziekte of pech met de boot. Ik heb groot respect voor deze mensen. Er is moed voor nodig om je droom op te geven. Er is moed voor nodig om op zoek te gaan naar een nieuwe droom. Want geen droom is het waard je leven op het spel te zetten. Wij zijn gezegend met het geluk dat we die beslissing niet hoeven te nemen. Wij gaan door. Wij zullen de Oceaan oversteken, als God het wil. Maar God wat is het spannend. En wat is het fijn dat de tijd soms zo snel gaat. Voor je het weet, ben je aan de overkant. Althans dat houd ik mezelf graag voor. Bob Marley zingt me vol enthousiasme toe: 'Baby, don't worry about a thing, cause every little thing is gonna be all right'. En dat geloof ik. Ja, dat geloof ik. Op dit moment geloof ik alles. Want ik zit in een enorm geluksmoment. Ik heb een natural high. Zeilen tussen de Canarische Eilanden! In gedachten hop ik alvast verder aan de andere kant van de Oceaan. Dominica, Martinique, St lucia, St Vincent & the Grenadines...zucht... Maar eerst die plas water over...