Mannen aan boord (deel 1)

Nog een rondje zonnebrand dan maar..

"Leon, Leon, Leon, hier is Frieda, over". Bestaat er geen marifoon, walkietalkie of gewoon een antenne waarmee je kan afstemmen op de frequentie van mannen aan boord? Als jij zo'n apparaat hebt, houd ik me aanbevolen. Voor mannen is het namelijk een drukte van jewelste op de ankerplaats. Het is dringen om de aandacht te krijgen van mijn man. Achter ons wordt een vrachtboot afgemeerd met behulp van een loodsboot. En daar sta ik met mijn warme prakkie op de borden. "Leon, kun je de borden aanpakken"? Geen reactie. Links naast ons wordt een anker in het water gegooid. Aan de andere kant komt een zeilbootje van de zeilschool met leerlingen op ons af. 'Gaat dat wel goed',  zie ik hem denken. En wederom is meneer onbereikbaar.

Voor anker op de mooiste plekjes..

Deze week lagen we in een prachtige baai, voor flinke rotspartijen, een mooi strand en fluitende vogels in de bossen achter het strand. Leon vond dit het geschikte moment op de marifoonantenne te vervangen. Een uurtje klussen, daarna gaan we naar het strand. Je raadt het al. 4 uur later en Fennell lag nog aan dek te wachten tot die antenne eindelijk getrokken was. 'Maar dan heb je ook wat', zo zegt Leon. En deze is ook mooi:" Ik doe dit niet alleen voor mezelf"! Ja, wat kan ik dan nog zeggen. Nog een rondje zonnebrand smeren dan maar...

Natuurlijk voel ik me gezegend met zo'n man met gouden handjes. Want met 2 linker handen kom je echt nergens tijdens zo'n wereldreis. Als ik nou toch de juiste frequentie maar kon vinden. En ja, die nieuwe antenne levert puik werk, we zien zeilboten nu op 15 mijl afstand komen. Dus niets gaat ons nog ongezien voorbij.

Iets met zaaien voordat we kunnen oogsten?
Mijn mannetje!

Ook zo´n klusje..controle op water in de tank
Check! Christal Clear!

In ruil voor al die uurtjes dat mijn man grote en kleine klusjes doet, doe ik het huishouden aan boord. Dat is wel even wennen. Waar we thuis altijd samen kookten of om de beurt, sta ik nu iedere avond achter de potten en pannen. 'Hoe is dat toch zo gekomen?', vraag ik me dan af. Maar als Leon dan achter me met zijn hoofdlampje en blote bast over de motor ligt, denk ik:"Och, zo slecht is deze taakverdeling nog niet". Ik zie mezelf al liggen met mijn benen uit het motorruim, en erger, ik denk dat onze Bukh niet zo blij zou zijn met mijn manuren.

Dus zet ik al dat geklaag maar in de koelkast en ga ik zo een ontbijtje maken. Leon is vers brood aan het halen bij de bakker. Met de dinghy door de stromende regen. Tja, dat is dan ook weer een mannentaakje :-)

Dit blog wordt tijdens deze reis ongetwijfeld vervolgd...