Gracias Galicia, Olá Portugal!

Met lichte weemoed kijk ik terug op de afgelopen weken. Sinds onze aankomst in Spanje op 13 juli zijn we in de ban van de Ria´s. Hier zijn we eindelijk helemaal tot rust gekomen en hebben we kennis gemaakt met het vertrekkersbestaan. We hebben een glimp opgevangen van de kunst van het leven met de dag, leven ín het moment in plaats van toeleven naar toekomstige momenten. Iedere dag leren we beter hoe het is om een ´simple life´ te leven zoals we in onze welkomstboodschap omschrijven. Zeer regelmatig krijgen we vanaf het thuisfront de vraag of we ons nog niet vervelen. Ons antwoord daarop is steevast ´nee´, maar het is moeilijk uit te leggen wat we hier dan zoal de hele dag doen. Genieten van een goed boek, van de ondergaande zon en de heldere sterrenhemel, een strandwandeling in de vroege ochtenduren. Het beleven van ieder moment van iedere dag is een doel op zich geworden. 

De laatste dagen in Ria de Vigo draaiden om het voorbereiden van de reis naar Portugal. De boot aan kant maken, water en diesel tanken en het vullen van onze gasfles. Dat laatste is in Spanje niet eenvoudig omdat ze gasflessen met een Nederlandse aansluiting in de regel niet vullen. De gouden tip kwam van Idris en Berenice die in 2012 met hun boot Dixbay een rondje Atlantic zeilden.´In Cangas kun je je gasfles laten vullen´, zo zei Idris tijdens de voorbereiding in Enkhuizen. Goede tips verspreiden zich snel en zo ging de hele Hollandse enclave die hier rond vaart naar Cangas. En met succes! Idris en Berenice, namens de vertrekkers 2014 bedankt!

De haven in Cangas was vol en slechts 3 boten kregen een plek. Een van die plekken was gelukkig voor ons. Met onze bescheiden lengte (in vergelijking met de slagschepen van de andere vertrekkers ;-) ) hebben we vastgelegd in een 8 meter box. Weliswaar aan de kleine kant, maar het ging prima. Hier heeft Leon de grote klus aan de windvaanstuurinrichting geklaard. Wat een monsterklus was dat! Met gasbrander en hamer was Leon 5 uur in de weer, verwarmen en tikken, afkoelen en dan weer verwarmen en tikken. Langzaam kwamen de bouten en koppelstukken na 30 jaar één voor een los. Daarna een dosis vet ertussen en alles weer terug erop bouten. Klus geklaard! Arie is weer in topconditie!

Denise en Eric organiseerden een borrel aan boord van hun Volonté. De crew van 6 Nederlandse schepen was van de partij. Terwijl de 'oudjes' keuvelden over de mooie belevenissen in de Ria's en de plannen voor de komende maanden, hingen de kids achter de IPad, blij dat ze eindelijk weer internet hadden. Ja, de komende tijd gaan we allemaal de Ria's verlaten. We hebben namelijk allemaal de droom om een rondje Atlantic of wereld te zeilen. Daarom laten we de vertrouwde beschutting van de prachtige Ria's achter ons. Maar we nemen ook afscheid van elkaar. Wanneer zullen we de medevertrekkers weer zien? De Ria's waren zeilgebieden op zich, waar de vroege vertrekkers kruisten met de vertrekkers die later uit Nederland zijn weggegaan. Maar de Portugese kust is een rechte streep en daarna gaat ieder zijn weg, de een naar Marokko, de ander naar Madeira. Sommigen naar Senegal en Gambia, enkelen naar de Kaap Verden. Komen en gaan, dat hoort bij het leven als vertrekker. Soms zijn contacten intensief om daarna abrupt en vluchtig tot een einde te komen.

Nu liggen we in Baiona, helemaal klaar voor de reis naar Portugal, te wachten op mooi weer met (hopelijk) een noordelijke wind. Vanmiddag hebben we een replica van de Pinto bezocht. Dat is een van de drie schepen waarmee Columbus het huidige Amerika heeft ontdekt en waarmee hij weer veilig terugkeerde in Baiona en Lissabon. Er is veel veranderd sinds die tijd, maar de Oceaan met haar diepe gronden en oneindige horizon is nog dezelfde als waar de bemanning van de Pinto destijds over uit keek. Bij mij stijgt wederom de spanning omdat we de beschutting van de Ria's, die veilig aanvoelen, verlaten. We gaan de Oceaan weer op. De grote ontzaglijke Oceaan die zich niet laat temmen. Die het water opzwiept naar gelieven en die onze aanwezigheid tolereert met een verleidelijke glimlach maar ons nooit in het hart sluit. Nee, wij mogen meedrijven op haar stromen en kunnen daar alleen maar met groot ontzag van genieten.

Gracias Galicia, Olá Portugal!