Dwars over de Caribische Zee: Dansen op zee

Dag 1 en 2: De tango

Laatste zonsopkomst voor vertrek

We dansen de dans van de verleiding met de Caribische zee. We kijken elkaar aan, draaien dan onze hoofden van elkaar weg en bewegen samen in ademloze harmonie. Daar hebben we geen blikken voor nodig. De passen zitten in ons geheugen. Het gevoel leidt ons. We zijn de dans. De dans is vurig, vergt constante aandacht en perfectie. We raken in een trance, verdoofd door deze verleidelijke aantrekkingskracht.

De aantrekkingskracht van de zee. Het is moeilijk te omschrijven. Overal om je heen water. Diepblauw. Water dat de hele wereld met elkaar verbindt. Over het water kun je overal komen. Overal en nergens. Want op zee ben je nergens. Op zee is er leegte. Op zee is er niets. Slechts het ritme van de oceaan. Al het andere vervaagt. Een plek om je terug te trekken. Een plek waar absoluut niets hoeft. Een plek waar maar één ding moet. Overleven. In dans. Vandaag dansen we de tango.

De dans duurt al zo'n 48 uur. Twee etmalen zijn we onderweg op de oversteek van Panama naar de Kaaiman eilanden. We hebben een zwak tot matige wind en onder vol zeil glijden we naar het noorden. Elke oceaan heeft haar beruchte stukken zee. Op onze reis is dat dit stuk van de Caribische zee. Het stuk van Panama naar het noorden is niet altijd goed te bezeilen. Het kan hier spoken. De wind staat vaak in de verkeerde hoek waardoor de tocht een uitputtingsslag kan worden. De reden dat veel zeilers de rondtoer naar Colombia en Panama niet maken. Maar met het juiste weer kan ook deze tocht puur genieten zijn. Tot nu toe verloopt alles heel goed. We hebben een oostelijke wind en de stroom loopt een knoop mee. Aan de wind maken we een goede voortgang. Maar de oversteek naar de Kaaiman eilanden zal 5,5 dag duren en het venijn zit hem zoals altijd in de staart. Dus we tellen onze zegeningen.

Dag 3: Te moe om te dansen

Vrachtschip vaart voor ons langs

Het is 02.00 u 's nachts. Ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. Leon ligt er pas twee uur in. Mijn wacht duurt nog evenzo lang. We hebben vandaag geknald. Gemiddeld 6 knopen, mede te danken aan een fikse stroom mee. Nu kabbelen we voort met een kleine 5 knoopjes per uur. We hebben echt totaal niets te klagen. Waarom gaan mijn gedachten dan steeds uit naar de aankomst in Kaaiman? Aankomen blijft een doel. Het is moeilijk om het aankomen los te laten. Doorlopend bekijken we hoe snel we gaan, welke scenario's we kunnen berekenen die leiden tot verschillende tijden van aankomst. Daar kunnen we iedere dag weer uren mee vullen. Uren waarin we vanzelfsprekend niet bezig zijn met leven in het moment. En dat zit me een beetje dwars. Zo veel oversteken liggen er niet meer voor me. Daarom wil ik extra genieten van deze. Maar ook nu ben ik te moe om echt te genieten. Op de AIS zie ik een vrachtschip op mijn pad komen. Dat geeft het komende uur weer wat afleiding. En dan is het nog maar één uur voordat ik Leon kan wakker maken. 

We hebben stralend blauwe luchten overdag en heldere sterrenhemels ‘s nachts. De wind is tussen de 10 en 15 knopen en de golven rond 1 meter, soms iets hoger. Echt de ideale situatie. Een bekend zeilkoppel schreef in een al even bekend boek over 'de moeder der alle weergaten'. Dat ging over de beruchte oversteek van Fiji naar New Zeeland. Nou is dat absoluut hele andere koek. Maar ook hier kan het spoken. Ik moet steeds aan die uitspraak denken. Tot nu toe hebben wij een perfect weergat te pakken. Zou het zo blijven?

Dag 4: De Weense Wals

Na de sneltrein van gisteren ontwaak ik vandaag in een andere wereld. De wind is verder gedraaid en komt precies half binnen. Puff is niet vooruit te branden. De wind is al dagen niet erg constant en nu komt er met elke vlaag zoveel kracht op het roer (helmstok) dat onze automatische piloot uit het roer loopt. Leon is net zijn bedje ingedoken voor zijn tweede slaap. Ik krijg Puff niet onder controle. Fok inrollen (genua staat erbij). Autopiloot erop. Windvlaag. Autopiloot eraf. Windvaan erop. Wind kakt in. Windvaan eraf. Dan maar met de hand sturen. En ondanks de moeite en kracht sleuren we door het water met een magere 3,8 of 4 knopen. Ik heb er de balen in. Het wordt zo'n dag. De ik-zit-er-even-doorheen-dag. Leon kan de slaap niet vatten en klimt uit bed. Ook hij wordt aangestoken door mijn humeur en samen zitten we te mokken. Ik ben moe, misselijk en hongerig. Maar opstaan en eten pakken kost te veel energie. Ik plak van de zonnebrandcreme. Het afvalwater in de gootsteen loopt niet weg omdat we op een oor liggen. Daardoor dringt de geur van afvalwater mijn neus binnen. Het is zeezeilen en het hoort er allemaal bij. Wat niet helpt is dat het weergat zich rap gaat sluiten voor ons. De wind gaat nu al naar boven de 20 knopen aantrekken op zondagavond, een windkracht 6. Verwachte aankomst voor ons is maandag. Hoog aan de wind zeilen met een windkracht 6 op de Caribische zee lijkt ons geen lolletje. Maar we hebben geen keuze.

Later op de dag: De emoties zijn eruit en de wolken drijven langzaam over. Het is nog steeds stralend weer. We zetten een paar uurtjes de motor bij om accu's te laden en tegelijkertijd wat extra snelheid te maken. Over 18 mijl komen we bij de Rosalinde bank en daar krijgen we weer 2 knopen stroom mee. We kunnen niet wachten! Leon duikt zijn bed in om de verloren uurtjes slaap in te halen en ik doe een schoonmaakronde. Het wordt een heerlijke rustige middag. Het best omschreven als een Weense wals. Vloeiend, elegant, beetje saai misschien. Maar wanneer goed gedanst een echte wegdromer. 

De vierde nacht is er een van puur genieten. We komen eindelijk fysiek in ons ritme en voor het eerst ben ik goed wakker. De boot kabbelt voort op een rustige zee. Door de stroom mee hebben we een goede snelheid bij extreem kalm weer. Ik lig onderuit naar de hemel te kijken en zie de ene na de andere vallende ster. Er is voor mij geen twijfel mogelijk dat Jan met ons mee vaart.

Dag 5: Moderne dans of hiphop?

Ik ontwaak ontspannen en uitgeslapen. De zon schijnt, de boot loopt, wij zijn in ons welbekende vacuüm beland. Waren we het er gisteren nog over eens dat lange afstanden zeilen niet onze hobby is, hoeft er van mij vandaag geen eind aan komen. En dat is de kern van het zeezeilen. Altijd op zoek naar de juiste balans. Tussen snelheid, comfort en alles heel houden. Tussen liefde voor de zee en de elementen en groot ontzag voor dezelfden. Tussen op zee zijn en veilig aankomen. Misschien is de moderne dans dan toch de beste metafoor. Een dans tussen twee geliefden die elkaar tot het uiterste drijven. Elkaar tot grote hoogten brengen, maar elkaar tegelijkertijd tot op het bot uitputten. De elementen en wij, vol verlangen vliegen we elkaar in de armen om vervolgens ontgoocheld elkaar de rug toe te keren. Toch zullen we altijd bij elkaar terugkeren. We kunnen niet dansen zonder het ritme van de oceaan.

02.30u. We hebben net de zeilen verkleind. De wind is zoals voorspeld door onze Amerikaanse weerguru aangetrokken naar boven de 20 knopen. We varen ruim aan de wind. De golven beuken tegen de romp van Puff. We dansen de hiphop. We hippen en hoppen van golf naar golf. Niet vloeiend en elegant zoals we gisteren nog voortgingen. We dansen weliswaar op het ritme van de oceaan maar de dans is chaotisch, bewegingen komen uit onverwachte hoeken en zijn statisch. Stoer. Ongetemd. 

04.30u: De wind is verder aangetrokken. Op onze handwindmeter meten we een constante 27 knopen (beginnende windkracht 7). Ik duik nog een uur mijn bed in. Dan word ik wakker van een beuk, Puff geeft zich over en rolt met de golven mee op haar zij. Vervolgens komt ze weer net zo snel recht en wacht geduldig op de volgende golf. Zij is in haar element. Hier is ze voor gebouwd. Ik kijk naar Leon en zie een verbeten gezicht. Hij bekijkt iedere golf die op ons af komt met argusogen. We leggen een tweede rif en denderen voort met de kotterfok erbij. Het waait inmiddels ruim 30 knopen. Buiten en binnen verschillen de werelden totaal. Binnen zitten we in onze veilige cocon. Puff beweegt heel traag en beheerst. Geen moment verliest Puff de controle. Buiten is het een kermis. Ik zit aangelijnd in de kuip om hier en daar wat camerashots te nemen. Shhhhh klets, golf over me heen. Nat duik ik de kajuit weer in. We blijven lekker binnen en laten Puff het werk doen. Nog 25 mijl te gaan nu. 

08.00u: Uitgeput zien we voor ons land opdoemen. 600 mijl in 5 etmalen. Check! Puff across de Caribbean Sea. Dubbel check! Puff in Kaaiman. Check, check, dubbel check!