Kankerparadijs

Dit blog kan grof taalgebruik bevatten

Abrupt. Zonder waarschuwing. Met bruut geweld wordt onze opstand neergeslagen. De dag voor Kerst. Bericht van de familie. Het is goed mis. Pas vijf pijnlijk lange dagen later krijgen we duidelijkheid. Het is kanker. Kutkanker. Kankerzooi. Wij zitten vast in het paradijs. Kankerparadijs.

Terug naar de Kerstdagen. Aan boord bij onze vrienden van de Nomad proberen we er het beste van te maken. Er zijn nog geen scans uitgevoerd. Het kan vast van alles zijn. We proberen de rust te bewaren. Positief denken! We zetten onze dierbare in het licht, in het kerstlicht, in het maanlicht, in het sprankelende licht van de sterren. We bidden en doen een wens voor iedere vallende ster. De Nomad heeft vrienden uit Noorwegen aan boord. Deze vrienden hebben de ingrediënten voor een traditioneel Noors kerstmenu meegenomen. Gedroogd schapenvlees met koolrabi. Het schapenvlees wordt een nacht geweld, daarna uren gestoomd en dan met een stamppotje van koolrabi opgediend. Het is verrukkelijk! Klote Kerst. We liggen bij ons favoriete eiland, Green Island. Klote eiland. Niets voelt zoals het hoort te voelen. Positief denken.

Na de Kerst nemen we afscheid van de Nomad. Zij gaan richting het noorden. Verder op de highway... Wij wachten op de scanresultaten van het thuisfront. We voelen ons alleen. Niet omdat onze vrienden van Nomad er niet meer zijn. Nee, omdat we híer, in het paradijs, zijn. Het geprezen paradijs. Om al die redenen die vorige week nog adembenemend mooi waren. Op onszelf aangewezen, aan het einde van de wereld, zonder goed werkende internetverbinding, op de meest prachtige en afgelegen ankerplekken bij palmbegroeide eilanden. Daar waar onze dromen ons niet durfden te begeleiden. Voorbij de horizon, voorbij de civilisatie, gevangen in deze schatkist. Nu dan toch verloren. Puff, Leon en ik. Drie is te weinig. We willen de familie steunen in deze onzekere dagen. Onze lieveling vasthouden en een lach ontluiken. Maar nee, wij zitten in het paradijs. Adam en Eva. Pijnlijk alleen.

De dag van de onderzoeksresultaten. We bellen naar huis. "Het is slecht nieuws jongen". Kanker. Het is kanker. Dit kan niet. Ik geloof het niet. Ik breek. Het positivisme valt in scherven uiteen. Ik ween. Ik ween om onze geliefde, om de strijd die aan zijn voeten ligt. Ik ween om de familie, om de onzekere toekomst. Ik ween uit boosheid om deze klerezooi. Ik ween om onze droom. Ik ween om Puff. We zullen haar voorlopig moeten achterlaten. Hier in Panama. Alsof mijn ziel wordt weggenomen. Mijn huis wordt afgebrand. Ik ween. Natuurlijk gaan we naar huis. Om hém te steunen. We willen er zijn voor de familie en zij voor ons. Niet langer alleen, maar samen strijden. Samen. Zonder Puff. Het doet pijn.

Maar dit is niet het einde. Niet voor hém, niet voor Puff en niet voor onze droom. We zijn strijdlustig, we zijn vechters. We trekken ons terug, we hergroeperen en bedenken een effectieve aanvalsstrategie. En dan staan we op, met zwaard en schild. We nemen revanche. We kapen de kanker. Stelen onze droom terug. En vervolgen onze reis. Het kompas des levens zal ons de weg wijzen...