De laatste keer...?

Terug naar 4 januari.

Ik ben wel van het melodramatische type. Niet dat ik drama creëer. Maar als drama zich voordoet, dan zak ik op mijn knieën en rol me er volledig in om. Dompel me onder. Grijp het vast en kijk het in de ogen. Vandaag is de liefde waaraan ik mijn tranen vergiet Puff. Een boot is niet zomaar een boot, een ding, een wegwerpartikel. Een boot is je huis, je toevlucht in zware tijden. Je legt je leven in haar handen, vertrouwt op haar om je veilig te houden. Ze is een deel van je. Zou ik haar vandaag voor het laatst gezeild hebben? Ze zweefde over het water. Met haar nieuwe zeilgarderobe was ze sneller en scherper dan ooit. Ik nam fier de leiding en genoot van iedere seconde dat het roer in mijn handen rustte. Iedere keer weer die gedachte...zou dit de laatste zijn? 

Gisteren nog een keer swingend achter de pannen in de kombuis, mee zingend met Bob Marley. Dit keer weet ik niet of alles ook echt goed zal komen. Nog een laatste borrel op het witte strand, de palmen wuivend op de achtergrond en Puff in de hoofdrol deinend achter haar vertrouwde anker. Nog een laatste keer rijst met beestjes. Oké, dat ga ik dan niet missen. En een biertje uit de koelkast pakken zonder dat de minutieus opgestapelde proviand in elkaar stort, ga ik ook niet missen. Maar verder ga ik eerlijk waar alles missen. Alles. Van iedere blauwe plek op mijn dijen tot de eelt op mijn knieën. Van iedere hoes die ik tig keer heb aangebracht of verwijderd tot ieder handwasje. De nachtwachten, de spanning, de voldoening. De horizon, de stilte en de duisternis. Het kraken van de zeilen, bruisen van de golven, het zout op mijn gebruinde lichaam. De zon. Het blauw. Het buiten leven. Het samen zijn. Het ritme van de oceaan. 

De onzekerheid maakt het extra moeilijk. De onzekerheid die ik juist zo mooi vond in de afgelopen anderhalf jaar. Het gevoel dat alles mogelijk is. De Pacific bezeilen, of niet. Ons ergens vestigen of 'gewoon' naar huis zeilen. Ik hield van alle opties. Het contrast met het uitgestippelde leven thuis. Nu vind ik de onzekerheid vreselijk. Moeten we Puff verkopen? Of zullen we de reis dit of volgend jaar nog vervolgen? Was dit het? Wist ik het antwoord maar alvast. Maar het is te vroeg voor antwoorden. 

Met oud en nieuw proostten we op het afgelopen jaar. Een jaar dat niet valt samen te vatten, zoet als kaneel. Een jaar dat we voor geen goud hadden willen missen. Een jaar dat nu achter ons ligt. Het is goed zo. Deze reis is het beste wat ons ooit is overkomen. De val is diep als je van grote hoogte komt. Maar het leven laat ons geen keus. Wij zetten een punt achter Puff. Voor nu. Met pijn, veel pijn in ons hart. Maar ons hart gaat nu uit naar dringender zaken. Naar onze dierbare. Naar zijn gezondheid. Naar zijn gevecht. Morgen gaan we naar de haven en zal het aftuigen beginnen. Op weg naar huis! 

We zijn sinds 10 dagen in Nederland. Sinds onze vorige blogpost zijn we overstelpt met reacties. Mailtjes, berichtjes, belletjes. Van vrienden en van mede-zeilers. Maar ook van mensen die ons blog al jaren volgen, mensen die wij nooit ontmoet hebben, maar ons toch een warm hart toedragen. Het medeleven geeft ons een opkikker en we willen iedereen bedanken. Soms waren de reacties te veel om iedereen persoonlijk te bedanken, maar weet dat we iedere reactie enorm waarderen!

Ik zal de komende tijd blijven bloggen. Over hoe het is om 'thuis' te komen, over de kermis die kanker heet, over onze zoektocht naar een oplossing voor Puff én hopelijk over meer zeilavonturen. Ik heb nog veel filmmateriaal waarmee ik meer video's zal maken. Te beginnen met de video van onze avonturen in Colombia. 

Outdoorsie Colombia! Veel kijkplezier.