Wat een prachtig artikel is het weer geworden; ons verslag
in het fantastische Zilt Magazine! Met onze Puff ontdekten we de San Blas
eilanden in Panama en genoten we zes weken lang van dit ultieme paradijs. Via
de onderstaande link kom je direct bij het artikel. Veel leesplezier!
Zoals je in Zilt kunt lezen/hebt gelezen zijn onze plannen
kort daarna noodgedwongen ingrijpend gewijzigd en verblijven we momenteel in
Nederland. Puff hebben we in een haven in Panama moeten achterlaten.
Voorlopig de laatste keer in Zilt? Och...we weten het ook
niet. Het is te vroeg voor antwoorden. Voorlopig voelt het goed om bij familie
te zijn. Wat er op ons pad gaat komen, zal de toekomst uitwijzen.
Voor nu zijn we wel druk bezig om een oplossing te zoeken
voor onze Puff. Transport naar Nederland is een reële optie maar ook verkoop
aan een collega-zeiler, dromer en avonturier is een optie. Mentaal zijn we daar
eigenlijk nog helemaal niet aan toe. Wel willen we alle opties openhouden om te
kijken wat er op ons pad komt. Immers, hoeveel boten liggen er nou 110 procent
startklaar en in perfecte conditie te wachten om de Caribbean te bezeilen of om
de Pacific te gaan ontdekken? Soms valt iets niet te plannen en moet het
‘gewoon’ op z’n plek vallen.
Op onze website vind je onder de tabbladen ‘Puff’ en
‘Klussen’ veel meer informatie over Puff.
Schroom niet om contact met ons op te nemen als Puff ervoor
kan zorgen dat het voor jou op z’n plek kan vallen.
Ik ben wel van het melodramatische type. Niet dat ik drama
creëer. Maar als drama zich voordoet, dan zak ik op mijn knieën en rol me er
volledig in om. Dompel me onder. Grijp het vast en kijk het in de ogen. Vandaag
is de liefde waaraan ik mijn tranen vergiet Puff. Een boot is niet zomaar een
boot, een ding, een wegwerpartikel. Een boot is je huis, je toevlucht in zware
tijden. Je legt je leven in haar handen, vertrouwt op haar om je veilig te
houden. Ze is een deel van je. Zou ik haar vandaag voor het laatst gezeild hebben? Ze zweefde over het
water. Met haar nieuwe zeilgarderobe was ze sneller en scherper dan ooit. Ik
nam fier de leiding en genoot van iedere seconde dat het roer in mijn handen
rustte. Iedere keer weer die gedachte...zou dit de laatste zijn?
Gisteren nog een keer swingend achter de pannen in de
kombuis, mee zingend met Bob Marley. Dit keer weet ik niet of alles ook echt
goed zal komen. Nog een laatste borrel op het witte strand, de palmen wuivend op de
achtergrond en Puff in de hoofdrol deinend achter haar vertrouwde anker. Nog
een laatste keer rijst met beestjes. Oké, dat ga ik dan niet missen. En een
biertje uit de koelkast pakken zonder dat de minutieus opgestapelde proviand in
elkaar stort, ga ik ook niet missen. Maar verder ga ik eerlijk waar alles
missen. Alles. Van iedere blauwe plek op mijn dijen tot de eelt op mijn knieën. Van iedere hoes die ik tig keer heb aangebracht of verwijderd tot
ieder handwasje. De nachtwachten, de spanning, de voldoening. De horizon, de
stilte en de duisternis. Het kraken van de zeilen, bruisen van de golven, het zout op mijn gebruinde lichaam. De zon. Het blauw. Het buiten leven. Het samen zijn. Het ritme van de oceaan.
De onzekerheid maakt het extra moeilijk. De onzekerheid die
ik juist zo mooi vond in de afgelopen anderhalf jaar. Het gevoel dat alles
mogelijk is. De Pacific bezeilen, of niet. Ons ergens vestigen of 'gewoon' naar
huis zeilen. Ik hield van alle opties. Het contrast met het uitgestippelde
leven thuis. Nu vind ik de onzekerheid vreselijk. Moeten we Puff verkopen? Of
zullen we de reis dit of volgend jaar nog vervolgen? Was dit het? Wist ik het
antwoord maar alvast. Maar het is te vroeg voor antwoorden.
Met oud en nieuw proostten we op het afgelopen jaar. Een
jaar dat niet valt samen te vatten, zoet als kaneel. Een jaar dat we voor geen
goud hadden willen missen. Een jaar dat nu achter ons ligt. Het is goed
zo. Deze reis is het beste wat ons ooit is overkomen. De val is diep als je van
grote hoogte komt. Maar het leven laat ons geen keus. Wij zetten een punt
achter Puff. Voor nu. Met pijn, veel pijn in ons hart. Maar ons hart gaat nu
uit naar dringender zaken. Naar onze dierbare. Naar zijn gezondheid. Naar zijn
gevecht. Morgen gaan we naar de haven en zal het aftuigen beginnen. Op weg naar
huis!
We zijn sinds 10 dagen in Nederland. Sinds onze vorige blogpost zijn we overstelpt met reacties. Mailtjes, berichtjes, belletjes. Van vrienden en van mede-zeilers. Maar ook van mensen die ons blog al jaren volgen, mensen die wij nooit ontmoet hebben, maar ons toch een warm hart toedragen. Het medeleven geeft ons een opkikker en we willen iedereen bedanken. Soms waren de reacties te veel om iedereen persoonlijk te bedanken, maar weet dat we iedere reactie enorm waarderen!
Ik zal de komende tijd blijven bloggen. Over hoe het is om 'thuis' te komen, over de kermis die kanker heet, over onze zoektocht naar een oplossing voor Puff én hopelijk over meer zeilavonturen. Ik heb nog veel filmmateriaal waarmee ik meer video's zal maken. Te beginnen met de video van onze avonturen in Colombia.
Abrupt. Zonder waarschuwing. Met bruut geweld wordt onze
opstand neergeslagen. De dag voor Kerst. Bericht van de familie. Het is goed
mis. Pas vijf pijnlijk lange dagen later krijgen we duidelijkheid. Het is
kanker. Kutkanker. Kankerzooi. Wij zitten vast in het paradijs. Kankerparadijs.
Terug naar de Kerstdagen. Aan boord bij onze vrienden van de
Nomad proberen we er het beste van te maken. Er zijn nog geen scans uitgevoerd.
Het kan vast van alles zijn. We proberen de rust te bewaren. Positief denken! We
zetten onze dierbare in het licht, in het kerstlicht, in het maanlicht, in het
sprankelende licht van de sterren. We bidden en doen een wens voor iedere
vallende ster. De Nomad heeft vrienden uit Noorwegen aan boord. Deze vrienden
hebben de ingrediënten voor een traditioneel Noors kerstmenu meegenomen. Gedroogd
schapenvlees met koolrabi. Het schapenvlees wordt een nacht geweld, daarna uren
gestoomd en dan met een stamppotje van koolrabi opgediend. Het is verrukkelijk!
Klote Kerst. We liggen bij ons favoriete eiland, Green Island. Klote eiland. Niets
voelt zoals het hoort te voelen. Positief denken.
Na de Kerst nemen we afscheid van de Nomad. Zij gaan
richting het noorden. Verder op de highway... Wij wachten op de scanresultaten
van het thuisfront. We voelen ons alleen. Niet omdat onze vrienden van Nomad er
niet meer zijn. Nee, omdat we híer, in het paradijs, zijn. Het geprezen
paradijs. Om al die redenen die vorige week nog adembenemend mooi waren. Op
onszelf aangewezen, aan het einde van de wereld, zonder goed werkende
internetverbinding, op de meest prachtige en afgelegen ankerplekken bij
palmbegroeide eilanden. Daar waar onze dromen ons niet durfden te begeleiden. Voorbij
de horizon, voorbij de civilisatie, gevangen in deze schatkist. Nu dan toch verloren.
Puff, Leon en ik. Drie is te weinig. We willen de familie steunen in deze
onzekere dagen. Onze lieveling vasthouden en een lach ontluiken. Maar nee, wij
zitten in het paradijs. Adam en Eva. Pijnlijk alleen.
De dag van de onderzoeksresultaten. We bellen naar huis.
"Het is slecht nieuws jongen". Kanker. Het is kanker. Dit kan niet. Ik
geloof het niet. Ik breek. Het positivisme valt in scherven uiteen. Ik ween. Ik
ween om onze geliefde, om de strijd die aan zijn voeten ligt. Ik ween om de
familie, om de onzekere toekomst. Ik ween uit boosheid om deze klerezooi. Ik
ween om onze droom. Ik ween om Puff. We zullen haar voorlopig moeten
achterlaten. Hier in Panama. Alsof mijn ziel wordt weggenomen. Mijn huis wordt
afgebrand. Ik ween. Natuurlijk gaan we naar huis. Om hém te steunen. We willen
er zijn voor de familie en zij voor ons. Niet langer alleen, maar samen
strijden. Samen. Zonder Puff. Het doet pijn.
Maar dit is niet het einde. Niet voor hém, niet voor Puff en
niet voor onze droom. We zijn strijdlustig, we zijn vechters. We trekken ons
terug, we hergroeperen en bedenken een effectieve aanvalsstrategie. En dan
staan we op, met zwaard en schild. We nemen revanche. We kapen de kanker. Stelen
onze droom terug. En vervolgen onze reis. Het kompas des levens zal ons de weg
wijzen...
