To make each day count

Een van de mooie dingen van vertrekken is dat het géén vakantie is. Je leest het goed, geen vakantie. 'En waarom dan niet?', zul je misschien denken. Ik zal het proberen uit te leggen. Na een half jaar hard werken, iedere dag in de file staan, 's avonds snel een maaltijd in elkaar knutselen en weekenden van ronddraven naar familie, vrienden, sportwedstrijden enzovoorts, is vakantie er om even helemaal niets te moeten. Het motto is alles mag, niets moet. Geen verplichtingen. Dat is vakantie. Mijn vakanties waren er altijd om het hoofd vrij te maken en lekker te luieren. Of het nou aan boord was of op de ski's, ik dacht even helemaal nergens anders aan dan aan de wind door mijn haren, de zon op mijn gezicht en de adrenaline in mijn lijf. Ik liet de boel de boel. Maar voor je het wist, moest je weer naar huis. Want vakantie is iets tijdelijks, het passeert, het is niet het echte leven. Het is een kuur die het lichaam reinigt, je geest oppept en je nieuwe energie geeft. Alles met het doel om de dagelijkse verplichtingen van het komende halve jaar het hoofd te kunnen bieden. Vakantie is onderdeel van het stramien. Dat hebben 'ze' goed ontworpen! Met vertrekken willen we juist ontkomen aan dit stramien. Ons huidige leven is het échte leven. De boot is ons huis. En daarom is het geen vakantie. 

Dat wil tevens zeggen dat we niet zomaar de boel de boel kunnen laten. Ons leven aan boord wordt gevuld met kleine taken aan de boot. Er is een hoop dat moet gebeuren. Als het regent moeten snel alle luiken dicht, als de zon schijnt moeten we de zonwerende luikjes erop doen. Schommelt de boot op de ankerplek, dan moeten we de giek goed vastzetten om te voorkomen dat er schade ontstaat. Waait het te hard in de bui, dan moeten we snel ons dekzeiltje, bedoeld tegen de zon, inrollen. Kussens naar buiten, kussens naar binnen. Zeiltje erop, zeiltje eraf. Onderhoud van onderwater- en bovenwaterschip worden contentieus uitgevoerd. Iedere week zwemt en duikt Leon rondom de boot om schroef en romp vrij te houden van aangroei. We hebben een regulier huishouden, of beter gezegd boothouden. Uiteraard zijn er wekelijkse motorchecks en binnenkort moet het dek een grote verfbeurt krijgen. Dat is toch alweer een hele hoop 'moeten'. Zo is er best wat 'werk' te verzetten aan boord. 

We hebben een lekker leefritme te pakken. Om 7.30u staan we op, zetten we koffie en luisteren naar het radionetje. 'The sun is shining, the birds are singing, Goodmooooorrrrrrningggg Grenada'. Het radionetje van vertrekkers, of beter gezegd blijvers, in Grenada. Daarna maak ik een ontbijtje en bekijken we welke klussen we die dag te doen hebben. Ik schrijf wat. Daarna zijn we vrij. Lekker snorkelen, boek lezen of een bezoek brengen aan het eiland. Om 16u is het borreltijd! Soms met z'n tweeën, soms met de crew van een andere boot. Om 19u duik ik de keuken in om wat lekkers te bereiden. Daarna genieten we van een mooie sterrenhemel en de stilte van een donkere avond op de ankerplek. Er is niets mooier dan stilte. Ken jij complete en alomvattende stilte? Zonder ruis van auto's, het geluid van tv of radio, zonder het gefluister van gedachten in je hoofd? Complete en alomvattende stilte is een groot geschenk. Ik kan er uren naar luisteren. Ik drink een thee, Leon drinkt een afzakkertje. Soms kijken we nog een serie en om 22u is het bedtijd! 

Happy St. Patrick´s Day!

Met Oyvind, Petra & Erik, Sjors & Carlijn

En af en toe komt er iemand van thuis, uit dat andere leven, een bezoek brengen bij ons aan boord. Met veel plezier geven we hen een kijkje in ons huidige leven. We genieten van het gezelschap. Maken uitstapjes, zwemmen rondom de boot, drinken een borrel en kletsen over van alles en nog wat. Afgelopen week waren Carlijn en Sjors 5 dagen aan boord in Grenada. De Carieb was voor hen de laatste stop van een wereldreis. En wat een reis hebben zij gemaakt! Via Rusland, Azië, Australië, Pacific en Zuid Amerika naar de Carieb. Een whopping 36 vluchten verder! Het was fantastisch om deze twee reizen samen te laten komen in Grenada en om vrienden om ons heen te hebben. Van koffiebonen tot cocktails, van overvolle busjes met 60 pk en een 1000 watt stereo tot een lege zee, zeilen, snorkelen, borrelen, wat een leven... Afgelopen zaterdag namen we afscheid. Zij gaan weer op weg naar dat andere leven. Wij nog lang niet. Nee, dit leven bevalt ons te goed. Het leven is relaxt. Het leven heeft zin. 

Dagje toeren op Grenada. Busje in busje uit!

Mooie rode cacaovruchten

Met daarin de cacaobonen 

Zo worden cacaobonen gedroogd. Elk half uur husselen maar..

Old school werkzaamheden op de Grenada Rum Distillery

Aangedreven door het plaatselijke riviertje..

This is where the magic happens...

Soms kijken we elkaar aan. We hoeven het niet uit te spreken. Wat zijn we gelukkig zo...we hebben een bootje, we hebben de tijd, mooie mensen om ons heen, kleuren, geuren en geluiden waar we elke dag weer van genieten. Die 7 jaren werken en hard sparen, de jaren van structuur, van lopen in het stramien zijn dit meer dan waard. Zoals Sjors zei, jullie hebben jezelf dit gegund. Anderen gunnen zichzelf een paar nieuwe schoenen, of tig paar nieuwe schoenen, een nieuwe keuken, leuke auto of een eigen paard, of al het voorgaande tegelijk. Daarvan hebben we ons onthouden. En nu plukken we de vruchten. Maar toch, waar hebben we dit aan verdiend? En tuurlijk, ooit moeten we terug naar dat andere leven. Dat andere echte leven. Maar dat is ooit, dat is niet nu.