Carriacou; more white beaches, boatbuilding and a lot of liveaboards

Met pijn in het hart verlieten we de Tobago Cays. Na 3 fantastische dagen zou de wind flink gaan aantrekken en werd het tijd om een wat meer beschutte ankerbaai op te zoeken. Misschien maar goed ook dat deze beslissing voor ons werd genomen, want hoe beslis je anders om zo'n magische plek te verlaten?

Een land moet van goede huizen komen om de Cays te evenaren. En toch, ook Carriacou heeft ons weer verrast! Na het inklaren vertrokken we richting Tyrell Bay waar we beschut konden liggen voor de winderige dagen die voorspeld waren. Maar niet zonder een dagstop te maken op het onbewoonde eilandje 'Sandy Island'. Terwijl de wind aantrok met vlagen van kracht 7, maakten wij een wandeling op het eilandje. We waren er nagenoeg alleen. Het blijft toch bijzonder om alleen op een eiland rond te lopen met slechts het geluid van de bewegende palmbomen en de zee op de achtergrond. Krabben die over het strand lopen en pelikanen die over je heen vliegen.

In 2004 teisterde orkaan Lenny de zuidelijke Carieb en veel eilanden die we afgelopen weken bezochten, hebben er flink onder te lijden gehad. Koralen zijn beschadigd en palmbomen ontworteld. Toch is het bijzonder hoe de natuur zich hersteld. Hier in Sandy Island is veel van het dode koraal aangespoeld en dat vormt nu een natuurlijke dijk aan de loefzijde van het eiland. Het kwetsbare zandeiland wordt er nu juist door beschermd!

Toen Puff toch wel heel erg begon te steigeren op de golven, besloten we maar snel terug aan boord te gaan om de laatste 3 mijl richting Tyrrel Bay te varen. Het was even spannend om met 25+ knopen wind het anker handmatig op te halen terwijl 30 meter achter je het rif begint. Maar zo verleggen we steeds weer onze grenzen!

Tyrell Bay bleek inderdaad de beschutting te geven die we zochten. Het was er zo rustig dat we ons afvroegen of het wel echt waaide op zee. In Tyrell Bay geen charterboten maar daarentegen veel liveaboards. Wat? Liveaboards, mensen die op hun boot wonen. Niet maanden, maar jaren of zelfs tientallen jaren. Hier lagen dan ook de meest bijzondere boten. Klassiekers, spitsgatters, houten klippers en stalen bakken. Puff vulde de verzameling mooi aan! Tja...en al die Liveaboards willen ook hun facebook account bijwerken...de lokale bevolking kan er wel om lachen...

Met de dinghy maakten we een tocht door de nabij gelegen mangrove. De mangrove wordt, in het geval een orkaan op komst is, ook wel als relatief veilige plek voor boten beschouwd. In dat geval varen boten de ondiepe mangrove in, varen met de punt zo ver mogelijk de modder in, tussen de bomen en maken de boot daarna met zoveel mogelijk lijnen en ankers vast. Helaas niet altijd met succes zoals op de foto te zien.

Wrakken zien we in de Carieb helaas heel veel liggen. Ondanks dat het soms een imposant en fotogeniek gezicht is, blijft het zonde en verpesten ze regelmatig de mooie stranden en baaien.

Ook maakten we een busrit naar het plaatsje Windward waar boten nog steeds op traditionele wijze gebouwd worden. We hadden geluk en aan één boot werd op dat moment hard gewerkt. Mooi om het 'ouderwetse' vakwerk eens van dichtbij te bekijken. De mannen op de 'werf' namen zelfs de moeite om ons tekst en uitleg te geven.

Over 2 maanden moet de boot op de foto's af zijn. Ze werken er met 4 man aan en alles handwerk. Pfff, dat wordt nog even doorwerken...

Vanaf Windward maakten we een lange wandeling langs de noordzijde van het eiland. Helemaal alleen liepen we langs de oceaan op verlaten bospaden en genoten van de vele salamanders die de bossen inschoten. Al vrij snel haakte er een zwerfhond aan die uiteindelijk anderhalf uur met ons mee heeft gelopen. Beetje het gevoel of we hier onze eigen hond uitlieten...

Eenmaal terug in Tyrell Bay werd er flink geplonsd om af te koelen en kreeg Frieda het idee om te kijken of we op de nabij gelegen werf niet eens een keer echt konden douchen. Na zes weken zwemmen en afspoelen met de solarshower (douchezak) zijn we wel een keer toe aan echte douche. Op weg naar de werf werden we ineens haastig achtervolgd door een boot. Wie racet daar nou als een gek tussen de andere boten in de ankerbaai door? Dat lijkt wel de Batjar? Het ís de Batjar! Och die douche kan nog wel even wachten...en het werd een gezellige laatste avond op dit verrassend mooie en relaxte eiland!