Een onwijs leuke tijd in Oeiras, Lissabon

De motor bromt weer en blaast met  regelmatige stoten mooie wolkjes witte rook naar buiten. Een klein briesje is voelbaar op onze bruine gezichten en de oceaan strekt zich voor ons uit. Puff danst op de weinige deining en doet de grootste moeite de zeilen bol te houden. Hoe idyllisch dit tafereel misschien ook klinkt, wij worden er moe van. We hebben al te veel van deze dagen gehad sinds we Portugal zijn ingevaren. 2 weken hebben we liggen wachten in Oeiras, bij Lissabon, op betere wind, maar het weer lijkt momenteel haar eigen plan te trekken. Vanmiddag is er een beetje westelijke wind voorspeld, dus zijn we in volle verwachting weer op pad. We wachten met groot ongeduld op de beloofde uurtjes wind en laten ondertussen onze Bukh motor het werk doen. Niet dat wij niets doen natuurlijk. Bij elk zuchtje wind rollen we de voorzeilen uit (het grootzeil staat constant bij) en zetten de motor iets zachter om vervolgens tot de conclusie te komen dat we dan nog nauwelijks vooruit komen. Toch maar weer een dotje gas erbij. Het voorzeil rollen we zonodig weer in. Dit doen we nu al sinds 8 uur vanmorgen en het is nu half 12. Leon roept chagrijnig dat ik toch maar eens een winddansje moet gaan doen. Nou meneertje, ik heb wel wat beters te doen. Zoals het schrijven van een blog over onze tijd in Lissabon. En dan…..wat een opluchting….terwijl ik dit typ zet Leon de motor uit. Wat een rust! Opeens is dit tafereel wél heel idyllisch. Een school dolfijnen stuift langs ons door het water, op jacht naar een lunchmaal. Jammer alleen dat we nauwelijks nog voortgang maken. 2,1 mijl per uur, oftewel 2,1 knopen voortgang, en nog 28 mijl te gaan tot de volgende haven. Tja, het kan verkeren. Maar wat een serene stilte! Dit is waarom we deze reis maken. Heerlijk om na 2 weken in de haven weer op zee te zijn.

Hoe anders was het de afgelopen weken. We besloten vanuit Nazaré toch door te varen naar Lissabon. Het weer zou alleen maar verder verslechteren en in Lissabon lig je beter beschut en kun je de stad bezoeken. Dat was een goede keuze want depressie na depressie kwam voorbij. Van een blauwe lucht en een stralende zon tot een benauwde 30 graden met onweer en windstoten van 50 knopen in de haven. We voeren naar de haven van Oeiras, in de monding van de rivier de Taag. Daar staat een sterke stroming volgens de pilots, maar er wordt niet uitdrukkelijk voor gewaarschuwd. Onverwacht belandden we de laatste mijlen voor de haveningang in een sterke ebstroom en een bijbehorende race in het ondiepe deel van “Barra Norte”. Doordat het 2 dagen voor springtij was, was de stroom zeer sterk en kwamen we er nauwelijks tegen in. Onze Bukh heeft nog nooit zo hard moeten werken. Zijwaarts oftewel traverserend (de  term die hiervoor gebruikt wordt, zo leerde we van Aranka van de White Which) liepen we de haven binnen. De neus in de stroom houdend terwijl je beetje bij beetje instuurt. Zodra je uit de stroom bent, moet het roer in één keer om zodat je niet met de herwonnen vaart tegen het havenhoofd vaart. Vol adrenaline stonden we even later op de steiger. Na ons liepen de Batjar, de Luna en de White Which binnen. Allemaal met dezelfde trillende handjes. Weer een ervaring rijker. En zo verleggen we telkens onze grenzen.

Newsflash: Er is al iets meer wind, en jawel, uit het westen. We gaan 3,6 knopen. De haven van Sines komt dichterbij.

De dagen in de haven van Oeiras werden getekend door veel gezelligheid. Op het hoogtepunt was de Hollandse enclave 11 boten sterk en werd er uitbundig geborreld en gebarbecued. Maar ook de Noren, Duisters, Fransen, Engelsen, Belgen en Zweden waren ruim vertegenwoordigd. Allemaal wachtend op het juiste weer voor de volgende etappe. Het weer was dan ook “talk of the day”. Marine Oeiras wil ik speciaal noemen. Een beschutte haven met perfecte ligging. Het dorp heeft een goede verbinding met de trein naar Cascais en Lissabon en de haven verzorgt gratis vervoer naar het station. Ook gratis vervoer naar de supermarkt wordt er aangeboden. Er is een groot zwembad bij de haven met uitzicht op de Taag en iedere ochtend worden er verse broodjes aan boord afgeleverd. Allemaal service van de haven! En niet te vergeten de deal “7 dagen liggen is 5 betalen”. Dat maakt de haven ook nog eens goed betaalbaar. Wat hebben we hier genoten! Ook hebben we er weer een nieuwe dimensie van het vertrekkersleven leren kennen. Namelijk de saamhorigheid tussen alle boten. Iedereen, ongeacht leeftijd, nationaliteit of portemonnee, zit in hetzelfde schuitje en dat schept een band. Na 2 weken samen liggen en wachten op goed weer stonden veel bemanningen elkaar uit te zwaaien. De Noorse enclave vertrok gisterenavond voor de tocht van 480 mijl naar Madeira, terwijl andere boten vanochtend de toch zuidwaarts voortzetten. Hopelijk zien we velen van hen weer terug op de Canarische eilanden.

News update: De motor is nog steeds in ruststand. We zeilen! Met 4,9 knopen snijdt Puff door het water.

Hoe groot de saamhorigheid is, bleek wel toen mama het idee had opgevat om ons te komen opzoeken in Lissabon. Ze boekte last minute een ticket en reisde 4 dagen af naar Lissabon. Dat idee werd door andere boten enthousiast opgepikt en weldra waren meer moeders van de partij! Met mama hebben we het lichtfestival in Cascais bezocht en natuurlijk Lissabon verkend. Wat was het fijn om haar voor even om ons heen te hebben. Samen genoten we van de zon aan het zwembad (tussen de buien door), een wandeling langs het strand en gegrilde visjes aan boord.. Wat een zwaar leven hebben we toch ook…. Dat is overigens echt zo! Uren in de rij staan voor de enige wasmachine in de haven. Is de was eindelijk gedaan en hangt hij lekker te drogen, komt er een plensbui overzetten. Kun je weer van voor af aan beginnen….Of met een tandenborstel de teakhouten vlonder op de boegspriet schrobben. Ja, het leven aan boord is hard werken.

Afgelopen zondag waren voormalige collegae van Leon in Lissabon voor een afdelingsuitje. Met de trein zijn we naar Lissabon gegaan en daar hebben we lekker op het terras gezeten en bijgepraat. Leon was in zijn nopjes en de laatste nieuwtjes en personele wijzigingen binnen LeasePlan werden uitgebreid doorgenomen. Toch was het voor ons allebei een aparte gewaarwording. Aan de ene kant zit je er zo weer in en voelde Leon zich nog steeds collega. Aan de andere kant is er ook het besef dat we nu echt een heel ander leven hebben wat ver afstaat van het werkende leven. Samen kwamen we tot de conclusie dat ons huidige leventje uniek is en voor ons nog een hele tijd mag duren!

Latest news: We scheren door het water met 6,4 knopen. Inderdaad nog steeds onder zeil. Puff en haar bemanning zijn in hun element. En zo vergeet je in één opslag al die motoruren en ligdagen. Want zeilen is het mooiste dat er is!