Wie o wie heeft er een glazen bol?

Inmiddels zijn we aangekomen op Isle of Wight en liggen we net achter Cowes op een idyllisch plekje aan een pontoon voor niet al te veel geld. Tja, we moeten immers een beetje op de kleintjes letten.. Afgelopen week hebben we heerlijk gezeild en zijn we in dagtochten via Dunkerque, Dover en Portsmouth richting het westen gevaren. Van Dover naar Portsmouth hebben we één nachtje doorgevaren om ook onze  nachtelijke routines weer tot leven te wekken.

We genieten volop maar tegelijkertijd voelen we ook nog iets van onrust. Het gevoel van “verder moeten” is in strijd met het gevoel van “lekker genieten”. Inmiddels is er een flinke kloof geslagen tussen de vertrekkers die “op kop” liggen en de Golf van Biscaye al over zijn gestoken en de vertrekkers die nog moeten vertrekken. Ieder op zijn eigen tempo maar tegelijkertijd zorgt dat ook juist voor de onrust. Wanneer doe je het goed? Hoe ziet de 14-daagse weersverwachting er uit? Missen we geen weergat? Is er nog tijd om naar de Scillies te gaan? Allemaal vragen die ons volop bezig houden (het loslaten wil nog niet altijd helemaal goed lukken)

Aan boord beginnen we onze draai lekker te vinden. Het zeilen gaat goed, de techniek werkt (vooralsnog) uitstekend en Puff is echt ons huisje geworden. Ze heeft de snelheid goed te pakken en heeft inmiddels alweer ruimschoots bewezen dat ze een schip is wat gemaakt is voor dit soort reizen. Heerlijk stabiel bij flinke zeeën en een contante factor als wij het even spannend vinden worden.

De komende dagen blijft het weer nog wat onvoorspelbaar met overwegend zuidwesten winden. Met de (stevige) stroming mee hoppen we elke dag weer wat verder naar het westen.  Het plan is om via Poole en Weymouth verder te varen wachtend op een mooi weergat om de Golf over te steken. Wanneer dat weergat gaat komen weet niemand. Dus wie weet waar we ons volgende blog gaan schrijven…in een bewolkt zuid-Engeland of toch vanuit een zonnig Spanje? Wie het weet mag het zeggen……..

P.S. Hierbij nog een link naar het reddingsrapport van de KNRM (zie ons vorige blog) over onze sleepactie voor de Oosterscheldekering. 

Kantje boord

Amper 5 dagen onderweg en onze eerste reddingsmanoeuvre is een feit! Wat een verhaal is dat! Nieuwsgierig? Lees en huiver!

We vertrokken donderdag ochtend uit Scheveningen samen met de 'Heverström'. Een Duits jacht dat qua bouw en zeileigenschappen vergelijkbaar is als de Puff. Weliswaar een metertje langer maar we hebben aardig met elkaar opgezeild tot de vaargeul naar de Roompot, Oosterschelde, Zeeland. Daar zeilden ze ons voorbij en namen een voorsprong van een minuut of 20. Om de Oosterschelde op te varen moet je door de sluis die naast de stormvloedkering ligt. De wind en het tij stonden in de richting van de kering. In de verte zagen we de Heverström liggen met een puntje zeil deinend op de golven. "Waarom liggen ze daar en varen ze niet gewoon de sluis in?" vroegen we ons af. Naarmate we dichterbij kwamen zagen we dat het helemaal mis was. De schipper zwaaide wild met zijn armen en hield een sleeplijn in de lucht. Motorpech. En dat uitgerekend op deze plek waar het tij en de wind je richting de stormvloedkering duwen. Die is afgeschermd met kettingen die aan tonnen vastzitten en ze kwamen er steeds dichterbij. Eenmaal in die kettingen verzeild en het schip zou verloren zijn. Ik riep de reddingsbrigade op en Leon voer naar ze toe. Het lukte pas in de derde poging om de sleeplijn te pakken te krijgen. Gelukkig zat hij wel in 1 keer goed vast. We zaten nu al veel te dicht bij de kettingen en ook voor ons was het nu een precaire situatie geworden. 

Met een totaalgewicht van de 2 boten van 18 ton wist onze ouwe trouwe Bukh ons toch maar mooi in veiligheid te brengen. We sleepten de Heverström richting de sluis waar ze werd overgenomen door de inmiddels gearriveerde reddingsbrigade. Pfff dat was kantje boord. We zullen het gezicht van de schipper nooit vergeten. Op z'n knieën op het voordek met een blik des doods in zijn ogen. Hij heeft het volgende half uur geen woord meer kunnen uitbrengen. Als onze reddingsmanoeuvre niet gelukt was, was het zeer slecht afgelopen met deze mensen. Maar ook wij danken god op onze knietjes dat de hele operatie goed is afgelopen...

Om dit verhaal dan toch nog met een grappige anekdote af te sluiten... De waterpolitie was ook ter plekke en kon van een afstand niet zien dat het andere schip in nood was. Ze vonden ons nogal verdacht uitzien, zo'n uitzonderlijk schip dat toch wel erg laag in het water lag. En wat zaten we daar moeilijk te doen voor die sluis? Blijkt dat drugssmokkelaars regelmatig de Roompot als entry point nemen en wij voldeden aan de uiterlijke kenmerken, haha. Het leverde in ieder geval nog een mooie foto op!

We zijn lekker voor anker gegaan bij Neeltje Jans en hebben vrijdag de tijd genomen om even bij te komen. Gisteren zijn we met een pittige deining en flinke wind richting Zeebrugge gezeild. We hebben Nederland nu dus écht achter ons gelaten. Toch weer een momentje... Zometeen gooien we los richting weer een nieuwe bestemming. De wind blijft in het noorden staan dus het zou zo maar kunnen dat we afbuigen richting Engeland.Wie weet waar we ons volgende blog gaan schrijven...

Hierbij nog een link naar het reddingsrapport van de KNRM (zie ons vorige blog) over onze sleepactie voor de Oosterscheldekering. 

De eerste zoute mijlen zitten erop!

Vanochtend zijn we vertrokken uit de Bruynzeel haven in Zaandam, waar we 2 dagen hebben vertoefd. Zondag avond werden we er met getoeter en champagne ontvangen door Walewijn en Hedda van de Antares. Het is zo'n haven waarvan je er nog maar weinig hebt. Er ligt een mengelmoes van watersporters, waarvan een groot aandeel zeezeilers. De vereniging heeft vriendelijkheid, hulpvaardigheid en gezelligheid hoog in het vaandel staan. 2x daags gaat de bel en staat de koffie klaar. Ouderwets? Nee, ik zou liever zeggen nieuwerwets. Waar kun je tegenwoordig nog leren van ervaren zeerotten met mooie verhalen en goede adviezen? Alles wordt enthousiast gedeeld. We lagen er tussen de Blauwe Pinguïn (zijn afgelopen jaar teruggekomen van een rondje wereld in 3 jaar, helden!) en de Antares (mede-vertrekkers 2014). Dat is nog eens inspirerend!

Om 14u draaiden we de zee op in IJmuiden, steven naar het Zuiden en gaan met die groene draak! De zon brak door, ruime wind, kabbelende zee, het werd weer zo'n fantastische zeilmiddag op de Noordzee! We arriveerden te laat in Scheveningen voor de aftrap Nederland-Australië, maar ach....je kan niet alles hebben in het leven.

Een vette lach en een dikke traan

Alsof we uit een droom ontwaken, zo voelen wij ons na het afgelopen weekend. Een droom omdat het afscheid mooier was dan elke verwachting die we hadden en ontwaken omdat we het in een grote roes beleefd hebben. Vele dierbare familieleden en vrienden zijn afgereisd naar Enkhuizen om samen met ons het afscheid te vieren. Want gevierd hebben we!!! Vrijdag waren de vaders en de familie uit Geleen al paraat om samen een mooie voetbalavond te beleven. We zullen toch niet uitgerekend nu wereldkampioen worden, nu wij in het buitenland zijn? Zaterdag werd het vieren pas echt ingezet; het weer zat mee, de drank stond koud en het gezelschap was subliem! In 'Het kleine café aan de haven' hebben we een feest gebouwd tot in de vroege uurtjes. Tja, en toen kwam het afscheid. Tranen met tuiten huilden we toen we iedereen voorlopig voor het laatst in de armen sloten. Als verrassing had John een sleepboot geregeld waarop vrienden en familie een stuk met ons meevoeren. Onder luid getoeter werden we uitgezwaaid, totdat we uit het oog waren en de stilte van een mooie zeilmiddag bezit van ons nam.

Leon ligt heerlijk te slapen, bij te komen van het slopende weekend. Peinzend over dit blog besef ik dat ik geen woorden kan vinden die omschrijven hoe bijzonder dit weekend voor ons was. Zoveel mooie woorden, zoveel emotie en vooral heel veel liefde hebben wij gevoeld. Het zal wel menselijk zijn dat je pas écht goed beseft wat je hebt op het moment dat je het los moet laten. En loslaten is een van de moeilijkste dingen in de wereld. Nee, de wereld omzeilen is een makkie, maar loslaten.....

Wij willen iedereen bedanken, mijn vader zonder wie deze reis nooit was ontsproten, en die het afscheid onvergetelijk maakte met de uitzwaaiboot, mijn mams voor de heerlijke saté's (daar hebben we zo veel complimenten over gehad) en de lieve woorden, iedereen voor de mooie kaarten, attenties en cadeaus. Jose, je hebt je goed gehouden en we weten dat je in gedachten bij ons bent. 

Maar het grootste cadeau is de herinnering aan dit geweldige weekend en te weten wat voor fantastische mensen we om ons heen hebben om naar terug te keren...over een jaar of wat...want voorlopig zijn we vertrekkers, onderweggers, wereldomzeilers? Dat laatste zijn we nog lang niet, maar YEAH we zijn op weg!!!

Eurofisch! (of euforisch op z’n correct Nederlands)

Inmiddels weten we dat vertrekken hard werken is. Maar sinds gisteren weten we ook hoe het is om vertrekklaar te zijn! En dat voelt goed! Nee, dat voelt fantastisch! De afgelopen weken waren we nog wel eens op zoek naar de euforie. Die kwam niet de dag na onze laatste werkdag en ook niet de dag dat we aan boord gingen wonen. Nee, de euforie kwam hard binnen zetten de ochtend dat we vertrekklaar wakker werden! Zingend liep ik door de boot: “It’s a beáutiful day, the sun is shining, en wij zijn klaar voor vertrek, no-one is gonna stop us now….wowow”. En nu bevinden we ons dus  in een staat van eurofie (zoals schipper John altijd zegt)! 

Ja, en wat hebben we nou de afgelopen weken eigenlijk allemaal gedaan. Ik heb vooral alle supermarkten afgestruind naar de langst houdbare producten, beste deals en lekkerste broodmeel. En bij droog weer, kroop ik met de verfkwast over het dek. En Leon, die heeft een hele kluslijst afgewerkt: accubank vergroot en cosmetisch weggewerkt, geïsoleerde achterstag gemonteerd, verstaging gecontroleerd, extra val voor halfwinder geïnstalleerd en als hoogtepunten het installeren van de SSB zender! Hij doet het! Verder hebben we 2 dagen met klamme handjes naar de monteurs zitten kijken die de gereviseerde dieselpomp hebben gemonteerd. Wat een klusje was dat…maar de mannen van Andijk Scheepstechniek hebben wederom een stukje vakwerk afgeleverd. 

Tussendoor hebben we natuurlijk wel van het lekkere weer genoten. We zijn zelfs nog een middagje gaan varen met de Dixbay van Idris en Berenice. In 30 graden en windkracht 1 hebben we seasurvival oefeningen gedaan met een oud reddingsvlot. Super leuk en leerzaam!

Onderstaand de link voor een korte impressie.

http://youtu.be/m3i919wyAD0

Vandaag bereiden we ons afscheidsfeest voor, we willen natuurlijk met een knalfeest weggaan.  En dan; Let the games begin!