Oost. West. Thuis... Enkhuizen, we komen eraan!

Frans Bauer schalt door de boxen. Achter in de camper kijk ik door de gordijntjes naar buiten. Het Groningse platteland trekt aan me voorbij. We zijn op weg naar Puff. Papa brengt ons weg met zijn camper. We hebben net een tussenstop gemaakt op een rustplaats. Schotelantenne uit, tv aan, Verstappen op weg naar de derde plek in Silverstone. Goh, dit camperleven zou me ook wel kunnen bevallen. Tenminste, over een jaar of wat. En zonder Frans Bauer :-). Puff wordt morgen afgeladen in de Eemshaven. De weersvoorspellingen zijn niet top. 35 knopen zuidwesten wind in de middag. En dan te bedenken dat we de motor moeten starten en direct de Eemshaven uit moeten varen naar het 15 mijl verderop gelegen Delfzijl of Duitse Borkum. Zonder zeil als back-up. Maar dat zijn zorgen voor morgen. 

Als we het terrein oprijden van de Wilhelminakade in Eemshaven zien we Puff direct staan. Fier staat ze op het dek van de Slotergracht, daar waar we haar 3 weken geleden achterlieten. We zijn weer compleet. Zo voelt het echt. Als een 'blije Annie' spring ik uit de camper en loop naar het schip. Hier zijn de regeltjes toch wat soepeler dan in Amerika en we kunnen zo met onze bepakking aan boord en maken Puff klaar voor de tewaterlating. De Filippijnse bemanning van het schip heeft onderweg een puike klus uitgevoerd op ons onderwaterschip. Geen pokken meer te zien. En nu die laatste restanten van de Intra Coastal Waterway (ICW) verdwenen zijn, zijn we klaar voor de Nederlandse staande-mast-route. Zonder hoofdletters, gewone Hollandse nederigheid. Daar zijn we aan toe na een maandje Florida!

De tewaterlating verloopt vlot met de expertise van Sevenstar. Als ze de bokken onder Puff uit slaan, zakt ze een moment scheef in de banden. Met kloppend hart in de keel staan we te kijken. De toegesnelde load captain stelt ons gerust. Er is niets aan de hand natuurlijk. Dit ziet er spannender uit dan het is. Als ze in het water ligt, klimmen wij via de touwladder langs de Slotergracht naar beneden. En dan hebben we weer voet aan dek. Hét moment suprême breekt aan als we de sleutel van het contact omdraaien. "Vrrrroem!", klinkt het uit het motorruim. Ik snel naar het achterschip en kijk over de steven. "Tshh Tshh", klinkt het ritmische naar buiten spuiten van het koelwater. Navigatielaptop aan. GPS aan... Positie 26.46N 80.03W verschijnt in beeld. Dat wordt een uitdaging voor de GPS. In een klik de halve wereld over. Na een half uur springt de GPS naar positie 53.24N 06.54O. En we zijn good to go. Op weg naar Delfzijl.

We snuiven de zilte lucht op zoals we die kennen van de Wadden en Zeeuwse wateren.   Een geur van zout, zeewier en mosselen. Als de zonnestralen een moment hun weg vinden door de dikke bewolking kleurt het water verschillende kleuren bruin-groen. We zien de ondieptes naast de vaargeul op het oog niet liggen. Dit is toch weer anders varen dan we gewend zijn. We moeten volledig op de kaart vertrouwen en houden de betonning en dieptemeter goed in de gaten. Tegen de voorspelde windkracht 7 in tuft een kale Puff richting Delfzijl. Hollandser had het weer niet kunnen zijn. Met de stroom mee staat er soms een warrig zeetje, maar binnen 3 uur liggen we in de jachthaven. Puff ligt weer in Nederlandse wateren.

De welbekende zuidwestelijke wind blijft aanhouden en we gooien los richting de staande-mast-route. We wanen ons toch een moment terug in de ICW als er in de sluis onweer los barst. En wij maar denken dat we het Caribische zonnetje zouden meenemen naar Nederland... We brommen door de Groningse binnenstad, passeren een zestiental ophaalbruggen, varen langs het CS, wringen ons door bochten en grachten. Dit kan toch echt alleen in Nederland. Aan de andere kant van de stad varen we het Reitdiep op. De route loopt via wateren niet breder dan een serieuze sloot door het weidse Groningse platteland. Na het Lauwersmeer slaan we linksaf en varen het Dokkumer Ee en Dokkumer Grootdiep op. We overnachten in de sloot tussen het riet. Met het ochtendgloren staan we op. De zon laat eindelijk haar gezicht zien. De ochtenddauw hangt tussen het riet, de kievieten kwetteren in het veld, wij genieten met een hoofdletter G. Dit is duizend keer mooier dan de ICW als je het mij vraagt.

In Harlingen varen we het Wad op. Bij Kornwerderzand 'naar binnen'. Wat een moment is dit. De sluisdeuren openen naar het IJsselmeer. Het IJsselmeer vanwaar we ruim twee jaar geleden met Puff het pad naar het avontuur kozen. We vonden ons pad. Onze weg over de Atlantic. Daar waar geen wegen bestaan. En nu zijn we op weg naar huis. Enkhuizen. Onze eindbestemming.

We genieten momenteel met familie van de Caribische temperaturen op Texel. Ook hier 100% ZEN-garantie. We varen aanstaande zondag 24 juli rond de klok van 14 uur de oude binnenhaven van Enkhuizen binnen. Jij bent welkom om de trossen aan te pakken! We hebben een biertje koud staan :-). Tot binnenkort!

En zo opent voor ons het IJsselmeer haar deuren! Thuis!