Een laatste blog? Of een nieuw begin?

Een van de allermooiste dingen in het leven is het mogen ontvangen van liefde en warmte van familie en goede vrienden. En het is juist dit genot waaraan we ons de afgelopen jaren uit eigen keuze hebben onttrokken. Op zoek naar vrijheid, naar balans, naar levenservaring. In plaats van prestatie, status en materiële zaken. Onze zeilreis bracht alles en meer dan we ervan verwacht hadden. Vrij zijn. ZEN. Leven ín het moment. Noem het allemaal maar op. We weten nu wat dat is. En tegelijkertijd drukte de reis ons met de neus op de feiten van het leven. Vrij kun je alleen zijn wanneer de basis goed zit. De basis in onze relatie, de basis van Puff en de basis thuis. En wanneer die basis thuis uiteen valt, dan verandert een paradijs in een gevang. Wat ik probeer te zeggen is dat vrijheid gebonden is aan voorwaarden. Vrijheid en gebondenheid hoeven niet elkaars tegenpool te zijn. Ze kunnen elkaar versterken. Eigenlijk voelden we dit al aan bij ons vertrek twee jaar geleden. Toen waren we overmand door emoties en tranen. De warmte van vrienden en familie tóen was overweldigend. Dat was even goed slikken. Gaan we dit alles echt achterlaten? Zouden deze vriendschappen onze afwezigheid de komende jaren overleven? Het antwoord is daar. 

Afgelopen zondag 24 juli

We vertrekken uit Stavoren voor de laatste mijlen naar Enkhuizen. Om 14 uur worden we verwacht in de oude binnenhaven. Onze aankomst wordt een kleine aangelegenheid. Zonder Jan voelt deze dag toch incompleet. Aan de andere kant hebben we ook wel iets te vieren; het afronden van een hoofdstuk. Tenminste voorlopig... We zoeken een middenweg. Waar we echter geen rekening mee gehouden hebben zijn die fantastische familie en vrienden van ons die ons niet ongemerkt het land in laten glippen... 

Er is geen wind. De motor bromt terwijl ik onze snelheid afstem op de te varen afstand. We willen niet te vroeg aankomen. Kenners van het IJsselmeer voelen het addertje al zitten. Een windstille dag op het IJsselmeer staat garant voor vliegjes. Niet een paar, niet duizenden of miljoenen maar zeker triljoenen. Puff was klaar voor haar grand entrance. Roestvlekjes verwijderd, netjes opgeruimd, kuipkussens op hun plek, spik en span! Maar dan die vliegjes. Ik verstop me binnen achter de horren terwijl Leon vanaf het voordek de boel in de gaten houdt. Daar zijn de minste vliegjes. Afzien hoor! Als we nog een half uur te varen hebben, kom ik uit mijn schuilplaats en beginnen we aan de schoonmaak. Ach ja, wat heet schoonmaak. Met een putsemmer probeert Leon de vliegen weg te spoelen. En dan...we horen een luid getoeter. Even denk ik nog: "Moet dit? Is dat voor ons? Shit, de boot moet schoon, opschieten Leon". Mijn tweede gedachte:"Is dat echt voor ons? Wie zijn dat? Wat gaaf! Laat zitten die vliegjes Leon, we gaan genieten!" Het zijn de Dixbay, White Witch in Blue en Agape die ons tegemoet varen. Wauw, wat een verrassing! We krijgen een heuse escort.

Ik krijg kippenvel als we de havenhoofden van Enkhuizen doorvaren. Bij het passeren van Joosten Watersport gaat er een luide sirene af. De Lubjes heten ons welkom! Nu al overmand door dit mooie gebaar varen we verder. "Frieda, kijk daar!", roept Leon. "Daar staan Dico en Yvonne!", de vorige eigenaars van Puff. Jeetje, zo tof! We realiseren ons dat onze bescheiden aankomst waarschijnlijk toch zal uitlopen op een (klein?) feestje. Onder luid getoeter varen we de oude binnenhaven in. Daar staat familie te juichen op de kade. Meer getoeter. Meer emotie. Op het spandoek reikt de tekst: "You lived your DREAM!" Nou en of! En deze aankomst past helemaal in dat plaatje. 

We meren Puff af. Springen op de kade. Meer onverwachte gezichten. We zoenen, kletsen, nuttigen een koud biertje. Er volgt een speech van papa, een taart, meer bier. We strijken neer in het gras. De zon brandt, de kinderen zwemmen rond de boten, we krijgen verbrande snoeten. We sluiten de dag af met een BBQ, nog maar een biertje en dan tenslotte een afzakker bij het Oude Café aan de haven. Gelukkig, voldaan, moe en nog steeds vol ongeloof duiken we het bed in. Dit zijn de momenten waarom het draait in het leven. Afscheid nemen en elkaar in de armen sluiten. Vrij zijn en gebondenheid. We staan erbij en kijken ernaar en kunnen alleen maar heel dankbaar zijn! 

Fast forward naar 29 juli 

Puff ligt alweer vijf dagen voor anker in Enkhuizen. We proberen het vertrekkersgevoel vast te houden. Toch is het gek. We hebben geen plan. Voelen ons ietwat doelloos. Nu al... "Waar is dat leven-in-het-moment-gevoel", zult u misschien denken? Typisch is dat hè!? Als je in San Blas ligt hoef je geen plan te hebben en zodra je op Nederlandse bodem bent ineens wel? We geven er niet aan toe. We struinen door de stad. Leon helpt papa met de elektriciteit op zijn boot. En ik schrijf gewoon lekker verder. Schrijven: Ik ben het heerlijk gaan vinden. Het dwingt me om na te denken over het leven, over serieuze dingen en simpele zaken. Ik kan me erin verliezen maar het geeft me tegelijkertijd houvast. Wanneer stop je met een blog? We zijn nu weer thuis. Is dat het moment om te stoppen met bloggen? Of misschien zelfs helemaal te stoppen met schrijven? Of word ik zo'n blogger die maar oneindig door schrijft over de ditjes en datjes van het leven in Nederland. Over 'de landing'. Over werk en wonen. Over wennen. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik niet ga stoppen met schrijven. En ja, als je schrijft is het wel leuk als het op z'n tijd ook gelezen wordt. Dusss...zo nu en dan zal er vast een nieuw blog verschijnen. 

Zo voeren we ongeveer ;-)

Degenen die hier de streep trekken, en voor wie dit het laatste blog is dat ze zullen lezen, wil ik enorm bedanken! Het vele lezen van mijn blogs en jullie enthousiaste reacties stimuleerden mij om te blijven schrijven, om meer uit mezelf te halen en steeds weer nieuwe invalshoeken te zoeken. Het dwong me om te filosoferen over onze ervaringen en me te verdiepen in mijn gevoelens tijdens de reis. 'De mentale reis', zoals ik het zelf noem, te belichten. Ik ontdekte in het schrijven een nieuwe passie en daar ben ik iedere lezer voor ieder gelezen woord oneindig dankbaar voor!

Oost. West. Thuis... Enkhuizen, we komen eraan!

Frans Bauer schalt door de boxen. Achter in de camper kijk ik door de gordijntjes naar buiten. Het Groningse platteland trekt aan me voorbij. We zijn op weg naar Puff. Papa brengt ons weg met zijn camper. We hebben net een tussenstop gemaakt op een rustplaats. Schotelantenne uit, tv aan, Verstappen op weg naar de derde plek in Silverstone. Goh, dit camperleven zou me ook wel kunnen bevallen. Tenminste, over een jaar of wat. En zonder Frans Bauer :-). Puff wordt morgen afgeladen in de Eemshaven. De weersvoorspellingen zijn niet top. 35 knopen zuidwesten wind in de middag. En dan te bedenken dat we de motor moeten starten en direct de Eemshaven uit moeten varen naar het 15 mijl verderop gelegen Delfzijl of Duitse Borkum. Zonder zeil als back-up. Maar dat zijn zorgen voor morgen. 

Als we het terrein oprijden van de Wilhelminakade in Eemshaven zien we Puff direct staan. Fier staat ze op het dek van de Slotergracht, daar waar we haar 3 weken geleden achterlieten. We zijn weer compleet. Zo voelt het echt. Als een 'blije Annie' spring ik uit de camper en loop naar het schip. Hier zijn de regeltjes toch wat soepeler dan in Amerika en we kunnen zo met onze bepakking aan boord en maken Puff klaar voor de tewaterlating. De Filippijnse bemanning van het schip heeft onderweg een puike klus uitgevoerd op ons onderwaterschip. Geen pokken meer te zien. En nu die laatste restanten van de Intra Coastal Waterway (ICW) verdwenen zijn, zijn we klaar voor de Nederlandse staande-mast-route. Zonder hoofdletters, gewone Hollandse nederigheid. Daar zijn we aan toe na een maandje Florida!

De tewaterlating verloopt vlot met de expertise van Sevenstar. Als ze de bokken onder Puff uit slaan, zakt ze een moment scheef in de banden. Met kloppend hart in de keel staan we te kijken. De toegesnelde load captain stelt ons gerust. Er is niets aan de hand natuurlijk. Dit ziet er spannender uit dan het is. Als ze in het water ligt, klimmen wij via de touwladder langs de Slotergracht naar beneden. En dan hebben we weer voet aan dek. Hét moment suprême breekt aan als we de sleutel van het contact omdraaien. "Vrrrroem!", klinkt het uit het motorruim. Ik snel naar het achterschip en kijk over de steven. "Tshh Tshh", klinkt het ritmische naar buiten spuiten van het koelwater. Navigatielaptop aan. GPS aan... Positie 26.46N 80.03W verschijnt in beeld. Dat wordt een uitdaging voor de GPS. In een klik de halve wereld over. Na een half uur springt de GPS naar positie 53.24N 06.54O. En we zijn good to go. Op weg naar Delfzijl.

We snuiven de zilte lucht op zoals we die kennen van de Wadden en Zeeuwse wateren.   Een geur van zout, zeewier en mosselen. Als de zonnestralen een moment hun weg vinden door de dikke bewolking kleurt het water verschillende kleuren bruin-groen. We zien de ondieptes naast de vaargeul op het oog niet liggen. Dit is toch weer anders varen dan we gewend zijn. We moeten volledig op de kaart vertrouwen en houden de betonning en dieptemeter goed in de gaten. Tegen de voorspelde windkracht 7 in tuft een kale Puff richting Delfzijl. Hollandser had het weer niet kunnen zijn. Met de stroom mee staat er soms een warrig zeetje, maar binnen 3 uur liggen we in de jachthaven. Puff ligt weer in Nederlandse wateren.

De welbekende zuidwestelijke wind blijft aanhouden en we gooien los richting de staande-mast-route. We wanen ons toch een moment terug in de ICW als er in de sluis onweer los barst. En wij maar denken dat we het Caribische zonnetje zouden meenemen naar Nederland... We brommen door de Groningse binnenstad, passeren een zestiental ophaalbruggen, varen langs het CS, wringen ons door bochten en grachten. Dit kan toch echt alleen in Nederland. Aan de andere kant van de stad varen we het Reitdiep op. De route loopt via wateren niet breder dan een serieuze sloot door het weidse Groningse platteland. Na het Lauwersmeer slaan we linksaf en varen het Dokkumer Ee en Dokkumer Grootdiep op. We overnachten in de sloot tussen het riet. Met het ochtendgloren staan we op. De zon laat eindelijk haar gezicht zien. De ochtenddauw hangt tussen het riet, de kievieten kwetteren in het veld, wij genieten met een hoofdletter G. Dit is duizend keer mooier dan de ICW als je het mij vraagt.

In Harlingen varen we het Wad op. Bij Kornwerderzand 'naar binnen'. Wat een moment is dit. De sluisdeuren openen naar het IJsselmeer. Het IJsselmeer vanwaar we ruim twee jaar geleden met Puff het pad naar het avontuur kozen. We vonden ons pad. Onze weg over de Atlantic. Daar waar geen wegen bestaan. En nu zijn we op weg naar huis. Enkhuizen. Onze eindbestemming.

We genieten momenteel met familie van de Caribische temperaturen op Texel. Ook hier 100% ZEN-garantie. We varen aanstaande zondag 24 juli rond de klok van 14 uur de oude binnenhaven van Enkhuizen binnen. Jij bent welkom om de trossen aan te pakken! We hebben een biertje koud staan :-). Tot binnenkort!

En zo opent voor ons het IJsselmeer haar deuren! Thuis!

Puff in Zilt Magazine

De Puff-bemanning is weer op Nederlandse bodem. Maar Puff is nog in geen velden of wegen te bekennen. Ze kan geen genoeg krijgen van haar avontuur. Zij maakt een omweg via Finland, Zweden en Denemarken alvorens ze aanstaande zondag aankomt in de Eemshaven in Groningen. We kijken enorm uit naar haar aankomst.

De meeste gestelde vraag aan Leon en mij de afgelopen week is: "En nu?" Van deze vraag worden wij een beetje opstandig. Meestal antwoorden we: "Nu hebben we zomervakantie". En zo is het. Wij gaan weer lekker aan boord wonen. Varen de komende maanden op de Wadden en het Ijsselmeer en daarna zien we weer verder...

Op momenten dromen we weg bij de mooie herinneringen van de afgelopen maanden. Zoals bij het lezen van het artikel over Puff in Cuba in het extra dikke zomernummer van Zilt Magazine. Dit keer staat er ook een link naar ons filmpje van de oversteek van de Caribische Zee bij. Tijdreizigers in Cuba...

Klik op onderstaande link om direct naar ons artikel te gaan. Veel leesplezier!

We voelen ons net tijdreizigers...