De baan van mijn leven

Local art @ hometown Duiven

Zoals gepland rijdt de trein om 9.38u het station uit. Ik ben op weg naar huis, naar Limburg. Voor even zit ik weer in het boemeltreintje van Nijmegen naar Roermond. De trein die ik tijdens mijn studie jarenlang nam om in het weekend naar huis te gaan. Oude herinneringen herleven. Zoals die ene keer dat ik tegenover een oude scharrel zat. De flirt had enkele weken geduurd. We voelden ons hevig tot elkaar aangetrokken. Maar we konden geen zinnig woord met elkaar wisselen. Toen, daar in de trein, hadden we elkaar al tijden niet gezien. "Hoe is het?" "Ja goed, en met jou?" "Ook goed". Einde gesprek. En toen duurde de rit nog zeker drie kwartier. Zeer ongemakkelijk ritje was dat. Vandaag zie ik mezelf zitten. Een andere versie van mezelf. Naast me zit een student die druk doende is op zijn laptop.  Hij kijkt heel serieus wanneer hij de volgende regel van zijn scriptie typt. Met de student tegenover hem bespreekt hij de nieuwste hypothese. Het klinkt allemaal indrukwekkend slim. Haha, zo moet ik ooit ook geklonken hebben.

Afgelopen week bezocht ik een vriendinnetje in Nederland. Dat was heel bijzonder want dit vriendinnetje verblijft al 8 jaar in het buitenland. Toeval wil dat we nu om verschillende redenen beiden in Nederland zijn. Zij om haar kleine wonder ter wereld te brengen. Ik om mijn lieve schoonvader ter aarde te stellen. The circle of life. Deze lieve vriendin heeft net als ik de afgelopen anderhalf jaar een sabbatical gehad. Met haar man reisde ze de wereld rond. We hebben een hoop gemeen. "Merk je ook dat je brein achteruit gaat tijdens zo'n sabbatical?", zegt ze. Uhuh, dat kan ik beamen. Waar ik jaren geleden nog zo indrukwekkend slim moet hebben geklonken als de student naast me, komen mijn zinnen er nu hakkelend uit. Wat probeer ik eigenlijk te zeggen? Midden in een zin val ik stil. Ik kan de juiste woorden niet vinden. Ik loop vast in mijn gedachten. Het brein kan getraind worden. De mijne is al even niet meer op het hoogste niveau actief. Ze zeggen dat je vrij snel weer up to date bent als je eenmaal weer in je werkende leven zit. Gelukkig maar. Of niet?

Nu onze zeilreis er bijna op zit, kijken we langzaam naar voren, naar een volgende fase in ons leven. Werken. Wonen. Dromen. Dat doen we met gemengde gevoelens. Ik wil vooral blijven dromen. Als je daar je beroep van kon maken, dan was ik een ster. Of reflecteren. Of filosoferen. Waar kan ik me aanmelden? Met hetzelfde vriendinnetje sprak ik over werk. In Nederland zien we werk als een betaalde baan of het verlenen van diensten tegen betaling. We gaan zelfs zo ver dat iemands toegevoegde waarde aan de maatschappij in geld wordt gemeten. Ik vraag me af of we daarmee niet volledig aan de functie van geld voorbij schieten. Geld is immers bedoeld als ruilmiddel. Het is niet ontworpen om status mee te bepalen. Status wordt bepaald door respect en respect verdien je. Verdienen; nog zo'n aan geld gerelateerd woord. Met verdienen bedoel ik geen centen. Met verdienen bedoel ik waardering krijgen van iemand. En ook deze waardering meet ik liever niet in geld. Waarde en respect worden bepaald door de innerlijke mens. Zo waardeer ik mijn vriendinnetje enorm. Ik waardeer haar toewijding aan het moederschap. Het is absoluut een baan. Meer dan voltijds, namelijk altijd.

Tja, en waar sta ik zelf dan. Wie ben ik? Vroeger zou ik gezegd hebben: een zelfstandige, hoog opgeleide en ambitieuze vrouw. Vandaag zeg ik: een zeilmeisje, levensgenieter, avonturier misschien? Uiteindelijk ben ik al het voorgaande. Maar er is iets veranderd. Ja ik ben hoog opgeleid, ja ik ben een vrouw en ja ik zeil graag. Het verschil zit hem in de ambitie. Ik ben namelijk ambitieuzer geworden in het genieten van het leven. Geluk halen uit mijn persoonlijke ontwikkeling. Niet alleen de competenties die de maatschappij van mij vraagt. Leiderschap, ondernemerschap, flexibiliteit en dergelijken. Maar met name de competenties van het leven, ontplooiing van mijn eigen ik. Mijn creativiteit, mijn positiviteit, mijn hart, mijn ziel. Op zoek naar puur geluk. Met ups en downs.

Ik zie het leven steeds meer als een spel. Er zijn regels, je hebt keuzes, een strategie misschien. Maar je bent afhankelijk van de kaarten die je krijgt toebedeeld of het aantal ogen dat je gooit. En dat is niet erg. Dat is de uitdaging van het spel. En elke kaart brengt een legioen aan mogelijkheden. Alleen jij bepaalt hoe het spel verloopt. Wij kregen de dood in de kaarten gespeeld. Het verlies van Jan is zwaar. Rouwen is een baan op zich. Na 42 jaar samen te hebben geleefd moet Leons moeder nu voor zichzelf gaan leren leven. Het geluk in haarzelf vinden. Dat is keihard werken. Leon leert leven zonder vader. Hij ervaart hoe nauw de mens met de natuur verbonden is. Dat wist hij al als zeiler, maar nu ervaart hij het natuurlijke instinct om de rol als leider van de familie op zich te nemen. Samen ervaren we een nauwe band. De familieband wordt zo mogelijk nog sterker, diepgaander. We groeien als mens. En zo brengt deze treurige kaart een hele mooie wending in het spel des levens. Persoonlijke groei. Misschien wel het grootst mogelijke geschenk. 

Terug naar die ene vraag. Dé vraag. De meest gestelde vraag. Wanneer ik weer ga werken? Ik zou kunnen antwoorden: na de zomer. Maar ik zou ook kunnen antwoorden dat ik nooit gestopt ben. Beter nog. Ik zou moeten vragen wat de vrager van deze vraag met werken bedoelt. Het spelen van het spel des levens is werk. Jezelf ontwikkelen, reflecteren, doelen bijstellen, keuzes maken. Het is allemaal een hoop werk. Het is fantastisch werk. Het onderhouden van de boot, het plannen van de zeiltochten, het voorzien in ons levensonderhoud, schrijven, praten, lachen, lief hebben, leven. Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel gewerkt en zoveel verdiend. Ik ben stinkend rijk. En daarom werk ik gestaag door. Vandaag, morgen, volgende week en komende maand. Het zal hard werken worden om Puff de komende weken van Panama naar Florida te zeilen. Daar zal ze op transport naar Europa gaan. Ik kan niet wachten tot we weer mogen buffelen. Terug naar Puff, terug naar onze droom. In ieder geval nog voor enkele maanden. 

En geld verdienen? Geld om te ruilen tegen eten, een ligplaats voor Puff, vervoer en andere kosten van het leven. Ja, dat moeten we ook weer. Maar wel op onze eigen condities. Of ben ik dan weer de dromer? Leon help!

Sweet memories of Kuna Yala

En hier is dan het tweede deel van het videoverslag van onze avonturen in San Blas, in het westelijke deel van Kuna Yala. Sweet like cinnamon. Like a f*cking dream we were living in. #countdown #nog17dagen #Back2Puff

Gewoon gewoon

"Welkom! Loopt u maar mee, gaat u hier maar zitten. Koffie? Thee? Dan mag u dit formulier invullen". Op het formulier staan vragen. Waarom ik me wil inschrijven? Of ik wil afvallen? Wat mijn doel is? Ik pak de pen op... "Als u dit heeft ingevuld, mag u even meelopen". Ik kijk naar mijn kop thee. Ik heb amper 2 slokken gehad. Ik kijk terug naar de meneer tegenover me. "Loopt u mee?", vraagt hij nogmaals. "Dan doen we een conditietest en daarna maken we een trainingsplan. Een trainingsplan om je doelen te behalen. We meten je performance en kunnen het plan steeds bijstellen". De meneer tegenover me praat zo snel dat ik hem moeilijk kan volgen. Hij schuift een beetje op zijn stoel en zijn ogen schieten schichtig van links naar rechts. "Joehoe, hier zit ik!", hoor ik mezelf denken. "Uhm, tja, doelen, performance...moet dat? Mag ik hier ook gewoon een beetje sporten? Gewoon lekker bewegen om fit te blijven en in balans", vraag ik voorzichtig. Nu kijkt hij op. Kijkt me aan. Zucht. "Ja, dat kan ook", hoor ik hem mompelen. 

Hij schuift het lesrooster mijn kant op. Bekende en onbekende namen zoals XCO. "Wat is x-c-o?", vraag ik. "U bedoelt 'exco'", op z'n Engels. Ja inderdaad. "Kent u dat niet? Dat is de nieuwste trend", antwoordt hij. Oh ja, ik was even vergeten dat we ons tegenwoordig niet mogen vervelen, niet in herhaling mogen vallen en constant uitgedaagd moeten worden. De nieuwste trend! Daar moet ik natuurlijk in meegaan. Ondertussen praat onze meneer door terwijl we achter hem aan door de fitnesszaal lopen, langs de kleedlokalen, het zwembad, de sauna en de zonnebank. Een rondleiding in sneltreinvaart, waarbij onze meneer links en rechts nog een telefoontje opneemt, een aanwijzing geeft én de balie moet bemannen. Een half uur later staan we buiten. Beduusd. Mijn oren toeteren ervan. Wat heeft deze meneer nou allemaal verteld? Termen als 'performance', 'doelen' en 'nieuwste trends' blijven hangen. En ik maar denken dat ik gewoon iedere dag een uurtje kon gaan bewegen om fit en in balans te blijven. Gewoon een lesje yoga of een kwartiertje op de loopband. Gewoon is allang niet meer gewoon. Gewoon is achterhaald, ingehaald door de tijd.

  

Eenmaal thuis, met een koffie en koekje aan de keukentafel, kijkt Leon me aan. "Eigenlijk is de sportschool een afspiegeling van de maatschappij. Iedereen is té gestresst, leeft té ongezond en is té snel verveeld". We barsten in lachen uit. En daar moet je dan de oceaan voor overzeilen om tot dat inzicht te komen. Beter laat dan nooit. Weken later ben ik verslaafd aan XCO en yoga. Ik geef toe. XCO is een trend waar ik maar al te graag in mee ga. En is yoga niet gewoon ook een trend? Op zoek naar balans, naar leven in het moment is natuurlijk helemaal hip. In die zin vraag ik me af of ik eigenlijk wel zo 'los' ben van de maatschappij als ik me voordoe. Een ding weet ik in ieder geval. En dat is dat ik zowel de bomen zie op de heenreis als op de terugreis van de sportschool (voor wie niet weet wat ik daarmee bedoel, google ZEN). Als ik op de fiets zit en links en rechts voorbij gefietst word, dan geniet ik nog steeds van de winterzon op mijn huid, van de fluitende vogels of van indrukwekkende wolkenpartijen die overdrijven. Ja, ik voel me nog steeds ZEN. Soms iets meer en soms iets minder. 

Als ik mezelf verwen met het tijdschrift Happinez, blijkt deze editie in het teken te staan van verlangzamen. Neem eens extra tijd voor de dagelijkse dingen die je normaal gesproken op de automatische piloot doet, raadt de hoofdredacteur haar lezers aan. Ha, ik ben al aardig goed op weg! Zoals tijdens een druk gesprek aan de eettafel een pauze inlassen. Adem in, adem uit. Mijn eten proeven in plaats van naar binnen werken. Gewoon een moment bewustzijn van mijn lichaam, van mijn tenen tot mijn kruin. Mijn omgeving in me opnemen in plaats van erdoorheen razen. Hoe groot is het contrast als ik achterin hetzelfde blad een cadeaubon vind van wederom een nieuwe trend: HelloFresh. Hoort bij verdieping, zingeving en bewust leven niet ook de taak van afweging en keuzes maken? Expressie van de eigen ik. Wie ben ik? Waar houd ik van? Hoe presenteer ik mezelf? Wat eet ik graag? Je eigen creativiteit laten vloeien. Maar daar hebben we geen tijd meer voor. Hoe makkelijk is het dat recepten en ingrediënten voor iedere dag van de week aan huis aangeleverd worden in de HelloFresh Boxen. Je leven als bouwpakket, je hoeft het alleen nog maar in elkaar te zetten. Zo kun je ook een geheel nieuwe outfit aan huis laten bezorgen, samengesteld door een fashion stylist, zie ik op tv. Geen eigen creativitijd. Geen eigen ik. Mmm, is dit geen contrast met verlangzamen? 

Verlangzamen. Proberen zo weinig mogelijk op de automatische piloot te doen. Maar juist bewust leven. Behalve wanneer we zeilen natuurlijk. Dat doen we wél op de automatische piloot. Isn't that ironic?