 |
| Sincerity tijdens de eerste race |
"Wat doen we?", vraagt Leon. In Cumberland, op het eiland St. Vincent, ontmoetten we een Nederlands crewlid van het klassieke jacht Sincerity. "Ja, we hebben misschien nog wel crew nodig voor de Antigua Classics". Na het nodige facebook contact was echter nog steeds niet duidelijk of de kapitein ons als crew aan boord wilde voor de beroemde klassieke zeilwedstrijden. Na de prachtige dagen in Dominica, zouden we 3 dagen moeten doorvaren langs Iles des Saintes en Guadeloupe om op tijd in Antigua te zijn. "Leon, laten we de gok wagen. Zo'n kans krijgen we nooit meer en als het niet lukt, dan kunnen we het nog bij andere schepen proberen". En zo denderden we met Puff richting Antigua. Na aankomst in Antigua, hadden we eindelijk een mail van de kapitein van Sincerity in onze inbox zitten. Het zou hard werken worden, maar hij was bereid te bekijken hoe hij ons kon inzetten. Er zouden gasten aan boord komen en naast het zeilen zouden we ook moeten helpen met het serveren van drank, lunch en opruimen van de boot. "Geen probleem", riep ik enthousiast!
Als toegewijde leken startten we onze eerste job als crewlid. Sincerity is een klassieker uit 1928, gebouwd in Italië. Een elegante oude dame, getekend door een lang leven. 95 voet lang, 90 ton zwaar. Gracieus, imposant, vintage. Alles wordt bediend met pure menskracht. Geen elektrische lieren, zelfs geen selftailing lieren. Hoe zouden we het klaarspelen om met een crew van 12 personen die elkaar noch het schip goed kennen deze race succesvol te voltooien? Het programma was als volgt: 2 trainingsdagen en 4 racedagen. Na iedere zeilrace stond er een tweede race op het programma. Vóórdat de boot afgemeerd was, moesten de zeilen geborgen, hoezen aangebracht, zonnetent opgezet en hapjes en drankjes klaar staan. En na de afwas en afspuiten van det dek waren we vrij. Dat was de job.
De races
"Hoist the sails!", roept de schipper. Het is de eerste racedag. "Een, twee, hijs! Een, twee, hijs! Een, twee, hijs!" Drie man hangen aan de grootzeilval. De laatste meter wordt omhoog gehesen en de schipper geeft opdracht de kotter te hijsen. Oké, focus Fennell, op je plek. Leon en ik zijn verantwoordelijk voor de kotterfok. Heerlijk! Één taak, geen verantwoordelijkheid voor het schip, voor onze veiligheid, geen voorbereiding van route of weer. Gewoon één simpele taak, simpel maar loeizwaar... Nog 5 minuten tot de start en Sincerity ligt 200 meter voor de startlijn. De schipper is zeer bedreven, hij haalt de snelheid uit het schip, we vallen af. Nog 1 minuut tot de start, we loeven op. "In on all sails!!!" We brengen de zeilen op spanning en Sincerity komt op snelheid. Als het startschot wordt afgevuurd, vliegen we over de startlijn. Uit een ooghoek zie ik een bekend scheepje. David en zijn Sally B. Een zeilende viskotter, zelf gebouwd naar klassiek Engels ontwerp. Solo de oceaan over gevaren en nu hier aan de start. Wat een aangename verrassing! En wat een contrast. De grote strak gelijnde klassiekers uit vergane tijden versus de stoere en compacte Sally. B. We zijn op weg naar de eerste ton, de eerste gijp en daarna het hijsen van de aap, een zeil voor ruimere koersen voor tweemasters. Dit hebben we slechts een keer geoefend. "Die val, achter welke stag moet die ook alweer langs?", bedenk ik me. Ik hoor de schipper roepen: "Frieda, je zit aan de verkeerde kant van het schip". Wat een blunder! Maar de onervaren crew krijgt het uiteindelijk voor elkaar. Enkele minuten later vliegen we met 11,9 knopen door het water. Hoe meer wind hoe beter voor Sincerity. Daar zit haar kracht. Helaas betekent haar gewicht ook veel snelheidsverlies bij het opkruisen. We eindigen slechts als 5e de eerste dag.
Race 2 en 3 hebben geen tegenwinds rak, we hoeven niet te kruisen. Dit moeten onze dagen worden. De wind waait lekker door met 25 knopen. Race 2 is de zogenaamde vlinder, race 3 is halve wind naar een uiterton en halve wind terug. Terwijl de boten om ons heen een rif in hun zeil zetten, schieten wij door het water. Het spraywater spat over de boeg en belandt achter in de cockpit. Het is moeilijk om je grip te bewaren op het brede teakdek. Leon en ik zitten aan de lage kant van het schip, waar we de lier van de kotterfok bedienen. Hij moet strakker. Inmiddels hebben we een goed systeem opgezet. Met mijn voeten tegen het blok van de lier zet ik me af en met mijn volle gewicht trek ik aan de schoot. Geen selftailing lieren, weet je nog... Leon liert de schoot centimeter voor centimeter aan. Strakker kan echt niet, mijn vingers doen pijn. Onze man op de boeg bekijkt hoe de zeilen staan en met handsignalen worden de commando's naar achter doorgegeven. De boegman krijgt regelmatig een volledige douche. Op andere boten zien we de boegman op de punt van de boegspriet staan, een imposant gezicht. Als we even de tijd hebben genieten we van de schepen om ons heen. Soms halen we de camera aan dek. Maar nooit lang... We winnen onze derde race en staan tweede in het het klassement van schepen gebouwd voor de Tweede Wereldoorlog.
Race 4 wordt erop of eronder. Deze race heeft het langste tegenwindse rak en de wind is afgenomen. Nadelig voor ons. Maar de bemanning is op elkaar ingespeeld en we zijn gefocust. Ik voel iedere spier in mijn lichaam. "Prepare for the tack!", roept de schipper. Als een geroutineerd team bewegen we ons over het dek. Iedereen verplaatst zich zwijgzaam naar zijn nieuwe positie aan de andere kant van het schip. We weten allemaal wat ons te doen staat. "Helm to lee!", het roer gaat om. Leon laat de schoot langzaam vieren en ik trek de schoot aan de andere kant met gelijke lengten aan. We slagen erin om de fok nagenoeg direct in positie te brengen. Zodra het schip op snelheid komt, lieren we de fok aan. De grijns is niet van mijn gezicht te krijgen. Het is een eer om op dit schip te zeilen. Dit schip heeft alle wateren gezien, heeft stormen overwonnen en oorlogen bevochten. Ze is 'slechts' één keer gezonken. En wij mogen met haar op ontdekkingsreis. Wij mogen haar berijden en ze laat ons hard werken. Sincerity geeft geen krimp, ze breekt de golven, snijdt erdoorheen. Alle inspanningen ten spijt, de condities zijn niet optimaal voor Sincerity en we verliezen veel tijd. We komen achter in het veld te liggen. De finish is in zicht. We zijn binnen. De adrenaline zakt. We eindigen uiteindelijk als 4e overall. 
Feesten!
Om 18u worden we verwacht in een villa tegen de berg achter de ankerbaai. We hebben instructie gekregen om vooral de zwemkleding niet te vergeten. Het is pas het begin van de week en we hebben nog geen meter gezeild... We laten ons onderdompelen in de wereld van de zeilwedstrijden...uhm zeilfeesten. Er is een bijzonder gezelschap aanwezig, zeilers, locals, expats. Het is me al gauw duidelijk dat ik underdressed ben. Een beetje botox, cocktailjurk en glimmende juwelen misstaan hier niet. Dit belooft wat voor de rest van de week. Na enkele wijntjes en een duik in het water besluiten we toch maar naar huis te gaan. We willen immers fit zijn voor de eerste training. En ook na die eerste training, staat er wederom een feestje op het programma, het openingsfeest natuurlijk! Gesponsord door een bekend rummerk uit Barbados die zeer gewilde petjes uitgeeft. De band is fantastisch en beter voorbereid en gekleed maken Leon en ik een dansje. Maar profs als we zijn, keren we op tijd naar Puff terug.
Back to reality
Wat een unieke week was dit. Het was een prachtig hoofdstuk in deze prachtige reis. Toch waren we blij om weer lekker aan boord van Puff te zijn. Ons eigen leventje weer op te pakken, alias verfwerk aan de winkel! We liggen sinds 2 dagen in de haven en schilderen deze week het dek. Leon is met het grote geschut aan de slag en ik zit onder mijn zonnetentje de genuarail te schuren. Heerlijk onder het stof met de top 100 van de jaren '90 die uit de speaker knalt. "I wanna be a hippy and I wanna get stoned...". Puff zal er weer stralend wit bijliggen als we over enkele dagen richting Barbuda gaan vertrekken.
In de tussentijd dromen we nog even weg....
