Een roadtrip door Marrokko

Allereerst willen we onze lezers bedanken. We hebben inmiddels de 40.000 pageviews bereikt. Dat streelt natuurlijk mijn ego als schrijver, maar het doet ons vooral goed dat jullie genieten van onze verhalen. Want dat is de reden voor al die uren in de pen. Bedankt aan familie, vrienden, zeilers en oud-collega's die zo attent zijn om een berichtje te plaatsen! Laat je inspireren en don't forget: DREAM BIG! 

Met de lonely planet in de aanslag en de sleutel van onze auto in de hand lopen we de steiger af. We laten Puff 4 dagen achter in de haven. Dat vinden we voor even niet erg. We kijken uit naar het ontdekken van dit land en niet in de laatste plaats naar een hotelkamer met bed en badkamer! 

Door de dame van het autoverhuurbedrijf zijn we geholpen met het kopen van een lokale simkaart met internet. Ik stel het navigatieprogramma van de telefoon in op Chefchaouen, de blauwe stad. En off we go! We banen ons een weg door het verkeer van Rabat. Leon leert snel. Invoegen staat synoniem aan toeteren en je neus tussen de stroom auto's drukken. Een rood licht betekent stoppen, tenzij je rechts af slaat, dan gewoon doorrijden. Hij vindt het heerlijk om weer te rijden en past zich enthousiast aan. De wegen zijn goed. We belanden op een heuse tolweg en zijn verbaasd hoe makkelijk het is om hier met een auto te reizen. Na een uur slaan we af om de kortste route naar Chefchaouen te nemen. Dan wordt Marokko in één klap Afrika. We rijden door een klein dorp met langs de hoofdweg marktstalletjes in het rode zand. Overal ligt vuil en plastic en een ezel draagt jerrycans water op z'n rug. Kinderen rennen achter een verdwaalde kip aan. Het krioelt er langs de weg van de activiteit. We rijden het dorp uit en belanden op een onverharde weg. Deze weg 67 km volgen. Mmm... Misschien niet de beste keuze met een Citroen C1. 

Zo belanden we de eerste avond in Assilah, een dorp aan de kust. We genieten van het uitzicht op zee en ik eet mijn eerste Tajine, lamsvlees met pruimen en amandelen. Beter wordt het niet! We kijken uit op de eeuwenoude muren van de medina, letterlijk ommuurde stad. We zien de tegenstellingen van dit land. Het moderne Marokko is nooit ver weg. Gezinnen flaneren op vrijdag avond over de modern aangelegde boulevard. Jonge stelletjes wandelen zij aan zij, elkaar voorzichtig aftastend zonder de normen en waarden te overschreiden. 

'S ochtends rijden we verder naar Chefchaouen, dwars door het Rif gebergte. Plankgas bergop met 60 km per uur. Genoeg tijd om van de prachtige omgeving te genieten. Chefchaouen doemt op. De blauwe stad is dus écht blauw. Blauwe muren, blauwe paden, blauwe deuren, blauw, blauw, blauw. Smurfenland bestaat! Waarom blauw? Iets met Moslims, Joodse vluchtelingen, groen en uiteindelijk blauw. We eten op een dakterras midden in de medina. Terwijl de zon onder gaat, luisteren we naar het echoën van de oproepen voor het gebed door de verschillende moskeeën om ons heen. Naast ons giechelt een jonge meid terwijl haar vriendje stiekem haar hand pakt. Tegenstellingen. Daags erna rijden we naar Fes, een van de imperialistische steden van Marokko. De gekroonde hoofdstad ten tijde van de Meriniden Dynastie. Het is de grootste levende middeleeuwse islamitische stad op aarde. Tot zover de geschiedenisles. 

Hier heeft de tijd stil gestaan. Hier is sinds de 13e eeuw weinig veranderd. De medina is een doolhof van paden en gangen. Hier hebben mensen banen als leerlooier, metaalwerker, houtsnijder, specerijen verkoper en wever. De bewerking van het leer wordt op traditionele wijze gedaan. Niet gezond voor de mannen die dit gore en zware werk moeten verrichten. Slachten, villen, drogen, vacht en huid scheiden, huid weken, kleuren, drogen en dan is er ruw leer. 

We raken verdwaald in de medina, in het doolhof verlies je ieder gevoel van oriëntatie. Gelukkig kent de moderne tijd hiervoor een telefoon met GPS functie. Thank God! We drinken Marokkaanse gezoete muntthee, we kopen een souvenir (zoals het heurt Ron) en we worden omver gelopen door ezels. Ja, we hebben het echte Marokko wel leren kennen! Slapen doen we in een riad. Een oud herenhuis dat aan de voorkant niets meer is dan een kleien muur. Maar zodra de deur open gaat, stap je in een oase van licht, mozaïek, de zoete geur van specerijen en gastvrijheid. 

We leren over het verleden en het heden van dit land. Van piraterij, tot tolerantie, van oorlog tot saamhorigheid. Het oude Marokko was een melting pot van stammen, culturen en religiën. Het moderne Marokko is economisch onder andere afhankelijk van het telen van wiet, van gastarbeiders in het buitenland en niet in de laatste plaats van het toerisme. En als toerist kan ik je dit land absoluut aanraden. Dit land heeft zon, zee, bergen, woestijn, cultuur, een heerlijke keuken, medina's, riad's en ontzettend veel gastvrijheid. En ja, dit land heeft Allah. En Allah laat ons voorlopig nog niet gaan. Het wordt inmiddels steeds duidelijker dat we hier alleen weg komen als god het wil. Ensha' llah. Wij in Nederland noemen hem Christus. Als zeiler vereren we Neptunus, de God van de zee. En hoe kun je niet in de Goden geloven? Er is overduidelijk iets dat een vinger in de pap heeft. Of in dit geval in de wind en er ernstig mee roert zodat er allemaal wervelende depressies richting Europa geslingerd worden. Maar wij zijn in Marokko en dat is lang geen straf. Hier wachten we met smacht op noordenwind. 

Ensha' llah