Sint Maarten: een mijlpaal!

Onze eerste brug in 12 maanden..hoe Hollands ;-)

Met Bonaire in zicht, tik ik dit blog over Sint Maarten. Het lijkt nu alweer ver achter ons te liggen. Om precies te zijn 485 mijl of 5 etmalen varen. Sint Maarten had voor ons beiden een speciale betekenis. Voordat we aan deze reis begonnen, was de Carieb het grote doel. Daarna zouden we wel verder zien. We wisten eigenlijk niet veel van de Carieb. We kenden vooral Sint Maarten, wie kent het niet? Sint Maarten wás de Carieb. We hadden geen idee waar St Vincent of Dominica lag. Sint Maarten was voor Leon min of meer de belichaming van onze trip.

Voor mij had Sint Maarten vooral veel jeugdherinneringen. Goede vrienden van pap en mam, Peter en Ellie, hebben er vele jaren gewoond en wij hebben er enkele fantastische vakanties doorgebracht. Nieuwjaar vieren aan het zwembad bij Peter en El in de tuin, wandelen met hun honden langs het strand, en oma die door een golf werd gegrepen en het strand op rolde. En zo kan ik nog even doorgaan. Klimmen in palmbomen op een onbewoond eilandje, papa die lichtelijk beschonken met al zijn kleding het zwembad in rolde... Maar Sint Maarten is ook vooral verbonden met zeilen. En in het bijzonder oceaanoversteken. Papa kocht in 1996 een boot in Sint Maarten die na orkaan Louis te koop kwam. Licht beschadigd, dat wel, maar een dijk van een schip: de Gaper. Hij knapte de boot in enkele weken op met kameraden en steun van Peter en El. 21 mei 1996 vertrok hij vanuit Sint Maarten voor zijn oceaanoversteek naar Nederland. En de rest is history zullen we maar zeggen... In Sint Maarten was dus voor mij een cirkel rond. 19 jaar na dato voeren wij Simpson Bay in. Papa en ik hebben hier samen een heel rondje Atlantic gevaren. Toch mooi zo'n familie prestatie! Nu kan ik zelf ervaren hoe het is om is om Sint Maarten per boot aan te doen.

Puff voor anker in Simpson Bay Lagoon

Na alle prachtige Caribische eilanden wisten we dat Sint Maarten een commerciële hub en toeristische kermis zou worden. Maar dat kon ons niet deren, we wilden het meemaken. 

                                                      Ankeren in de Simpson Bay Lagoon: 

                                                      Check!

 Vliegtuigspotten bij Maho Beach: Check!

Echte Franse croissants eten in het gezellige Marigot: 

Check!

Herinneringen ophalen op Mullet Beach: 

Check!

Het was heerlijk om in de bewoonde wereld te zijn. Om door een Europees aandoend winkelstraatje te struinen. Om luxe producten in de schappen te zien staan, tapenades, Franse kazen, biefstuk. Ja, de supermarkt was absoluut een van de hoogtepunten :-). 

Ondertussen moesten we Puff klaar maken voor de reis naar Los Roques, Venezuela. Leon hield zich bezig met bootonderhoud en de reparatie van Puffy (dinghy). Ik deed onderzoek naar de veiligheidsaspecten van onze reis naar Los Roques. Ik benaderde de lokale jachtservice/bemiddeling aldaar en de Nederlandse ambassade in Caracas. Van de eerste kregen we een negatief reisadvies en de laatste gaf aan dat we dat het beste konden opvolgen. Wat een domper...geen Los Roques. De Venezolaanse economie is de afgelopen maanden snel achteruit gegaan. Hoge inflatie, schaarste, gewelddadige demonstraties e.d. Het is triest dat een land zo in verval kan raken, triest voor haar inwoners die we het beste toewensen.

Nog snel even het nieuwste Zilt artikel reviewen..

Puff werd volgeladen met proviand, nu voor de oversteek naar Bonaire. Met een laatste duik vanaf de boegspriet in het heldere water van Marigot Bay namen we afscheid van het laatste bovenwindse Caribische eiland van onze reis. Toch een apart gevoel als je je realiseert dat we een heel seizoen Carieb achter ons laten. Het grote doel, de Carieb, is gerealiseerd. En nu?