Back home: A trip down memory lane

Ik kijk uit het raam van de taxibus die ons vanaf het hotel in Panama City naar de boot in Panamarina brengt. We rijden door weelderig groene bergen, zien hier en daar een rivier of een groot meer. Het is een prachtige omgeving, maar toch zie ik hem eigenlijk niet. Ik kijk wel, maar zie niets. Mijn gedachten gaan terug naar de vorige keer dat we deze weg namen. Toen waren we op weg naar Nederland. Klaar om met Jan de strijd aan te gaan. Opgelucht dat we eindelijk op weg naar huis waren, na dagen van verwaaid te hebben gelegen in San Blas en daarna de boot voor onbepaalde tijd te hebben afgetuigd. Opluchting, verlangen, vrees, hoop, machteloosheid, verdriet, al die gevoelens van toen passeren nu de revue. Achter me hoor ik Leon zuchten. Bij hem is het al niet anders. Iedere stap van de afgelopen dagen was voor hem een walk down memorylane. Het vliegveld, daar waar hij zo blij was dat hij op weg naar huis was. Het hotel waar we gespannen maar met goede moed een paar uurtjes slaap pakten voor onze vlucht. En nu hier in de taxi de aanblik van dit prachtige land. Ik weet dat hij zich ook afvraagt hoe het zal voelen straks op Puff. 

Laatste klusjes voor vertrek
naar Nederland in januari

Mijn hart begint letterlijk sneller te kloppen als we vanaf de parkeerplaats van de marina richting de kade lopen. Er komt een huppel in mijn pas en ik voel het kleine waakvlammetje van binnen ontbranden in een warm vuurtje van geluk. Puff is bijna in zicht. We zijn bijna thuis. Hoe groot is ook nu weer het contrast met de laatste keer dat we achter ons keken, volgepakte tassen in de dinghy, weg van Puff. We dachten toen dat we haar misschien nooit meer zouden berijden, nooit meer met haar zouden dansen op het ritme van de oceaan of ons zouden laten beschermen door haar sterke body. We hadden toen niet kunnen bedenken waar we vandaag de dag staan. Het heeft geen zin om af te dwalen naar wat-als-gedachten. Het heeft geen zin om te bedenken dat we Puff hadden willen opgeven om Jan te redden... Want natuurlijk hadden we dat gedaan. Maar die keus kregen we niet. Deze gedachten hebben totaal geen zin. En dus begint het vuurtje in me te groeien en krijg ik het warm bij de gedachte om thuis te komen. Thuis op Puff. 

Kale Puff rustig dobberend in Panamarina

Hoe zou ze erbij liggen? We weten dat ze er van buiten goed bij ligt. Onze prachtig gelijnde statige dame ligt er met opgeheven hoofd bij. Dat weten we omdat lieve zeilvrienden van de Panache, van de Ebijmar en van de Omweg in de afgelopen maanden fotootjes hebben doorgestuurd van Puff. Lief! Maar wat we binnen zullen aantreffen weten we niet. Dagen zijn we in de weer geweest in januari om alles zoutvrij te maken, zeilen spoelen, lijnen wassen, laatste roestplekjes aanpakken, de boot desinfecteren (oftewel beestjes-vrij maken) en waar mogelijk ventilatie creëren. Zou dit genoeg zijn geweest? Vol spanning openen we de kajuitingang. Binnen is het donker. Het ruikt niet naar de ietwat zure en muffe lucht van schimmel. Goed teken? We ontdoen de ramen van hun hoezen en laten het zonlicht naar binnen vallen. Overal waar we kijken ziet ze er pico bello uit. Maar dan de BIG 3! De motor, de watertanks en het onderwaterschip. Tromgeroffel graag. Daar gaan we... Motor. Check! Watertanks. Check! Cristal clear. Onderwaterschip. Dumdumdum..... Wow, dat hadden we niet durven dromen. We vegen de aangroei er zo af en als Leon de plastic zak die we om de schroefas gebonden hadden verwijdert, komt daar een schone schroef onder de vandaan. Dat is een opluchting. We blijken uiteindelijk één casualty te hebben en dat is de marifoon. Vervelend, maar niets aan te doen en we hebben genoeg back-up. Handmarifoon, SSB zender en satelliettelefoon. 

Het voelt goed om weer op Puff te zijn, om ons eigen leven weer te leven. Ons leven heeft de afgelopen maanden stil gestaan. Op pauze. Mute. Repeat. Leon heeft alles binnen zijn macht gedaan om zijn moeder bij te staan. Na het overlijden van Jan richtten we een crisiscentrum in in huize Blauw. Eerst het regelen van de uitvaart, daarna de administratieve afhandeling van Jans' overlijden. Jan, no offense, maar het is nogal een administratief gedoetje, doodgaan... Gelukkig had Jan alles tiptop geregeld en komen we al snel daarna toe aan het verwerken van het grootste verdriet dat we in ons jonge leven ooit gehad hebben. We praten veel, vangen elkaar en José op. Daarnaast pakt Leon de klussen in huis aan. Zet de houten vloer in de was, maakt de tuin klaar voor het voorjaar en neemt met zijn moeder de slaapkamer onder handen. Hij bijt zich erin vast. Is het plichtsbesef? Is het afleiding? Het is in ieder geval uit immense liefde en groot respect voor zijn moeder. Mijn family-man. Wat een topper!

Maar nu is het me-time voor Leon. Hoe voelt híj zich? Hoe moet híj nu verder? Alles aan boord herinnert hem aan zijn vader. De gashendel waar Jan tot in den treuren op ging staan waarna onze Puff meer dan eens onder luid gebrul een stoot naar voren gaf. De boormachine in het vooronder die we voor de reis cadeau kregen. "Zó handig met twee accu's", aldus Jan. Maar ook kleine dingen die Leon uit de kastjes trekt, een rolletje tape of een petje. Jan was een van onze meest fanatieke volgers en had altijd overal een mening over. Stront eigenwijs was hij ook. Soms best irritant aan boord. Maar wat hadden we hem graag erbij. Tot drie keer toe bezocht hij ons tijdens deze reis. Drie prachtige vakanties aan boord van Puff en op Curaçao waar hij getuige was van de bruiloft. En nu wordt Leon met al die momenten geconfronteerd. Het heeft tijd nodig om alles een plek te geven. Toch overheerst vandaag de opwinding. We zijn thuis. We kijken uit naar de komende maanden. We mogen weer genieten. Maar het koning-van-de-wereld-gevoel dat we hadden is er niet. Misschien zal het weer komen. Als de tijd rijp is. 

Gisteren hebben we inkopen gedaan voor de komende maand. Samen met Ed en Mar van de Ebijmar gingen we op pad naar Colón. Diesel, water, eten, we zitten weer tjokvol. Donderdag varen we naar San Blas om daar te wachten op een mooi weergat voor de eerste etappe van 600 mijl naar het noorden. Ik schreef het al eens eerder. Mooie dingen in het leven moet je minimaal twee keer doen. Dat deden we in de Tobago Cays en dat doen we nu weer in San Blas. Paradise, here we come once more! Puff is er klaar voor. Wij ook. We hebben er zin in. Ready, set, go! 

Gezellig met Ed en Mar een biertje drinken bij het fort van Portobello