Bridezilla aan boord

Ik hoor het Willem van SY Tignanello nog zeggen: "Ach, als dat jullie enige probleem is". Ja, op dit moment wel, maar het is een belangrijk probleem. Onze waterlijn ziet eruit alsof we door een zee van witte kalk gevaren hebben. Aanslag. Klopt, we hebben de romp minder dan 6 weken geleden helemaal in de poets gezet en nu zie je daar niets meer van. Welkom in de perikelenwereld van de zeiler. Maar wat dit probleem urgent maakt is de aanstaande bruiloft. Puff moet glanzen, glimmen, stralen en nog meer van dit. Dus Willem, dit probleem is BIG! Aan de slag, verwijderen die aanslag! En zo is er nog meer van dit alles te bedenken. De boot naast ons heeft gele landvasten. Ja, dat ziet er toch niet uit op onze trouwfoto's. Trouwens, kan die hele boot niet een beetje schuiven. Het is Puff haar grote dag nota bene. Nee, ik wil ook geen stroomkabels en waterslangen op de steiger zien liggen. Stel je voor, ik zou er nog over kunnen struikelen. Bruid te water! Ik zie het al voor me... 

We houden een kleine bruiloft. Puff, Leon, ik en onze ouders. Een intieme dag met een Caribisch tintje. Geen van minuut tot minuut geplande trouwdag. Ja, dat leek ons wel wat. Elkaar het ja-woord geven op Puff, lekker lunchen in een lokaal tentje, in de middag chillen aan het zwembad en 's avonds samen eten aan het water. En verder zien we wel wat de dag brengt. A simple wedding, aansluitend bij ons huidige leven. Het gaat immers om de beleving. En perfectie is een utopie. Toch? Dat had u gedacht. En zo had ik het ook gedacht. Totdat... Ja, tot wanneer eigenlijk? Waarschijnlijk totdat het prinsesje in Fennell naar boven kwam. Gevolg? Lijstjes, stress, slapeloze nachten en een Frieda met een kort lontje. Kortom, bridezilla aan boord.

Quote F: "Leon, ik heb het gevoel dat ik alles alleen moet regelen. Interesseert de trouwdag je wel?"

Quote L: "Dat is niet eerlijk. We hebben toch alles samen geregeld? Het huis voor onze ouders, gesprek met de wedding planner, het restaurant. Bovendien, het mooiste dat ik kan wensen is dat we elkaar het ja-woord geven. Voor de rest zien we wel hoe de dag loopt".

Quote F: "Ja dat bedoel ik nou. Die dag loopt niet vanzelf! Het gaat om de details. Ik heb je nog nooit een idee horen opperen voor de trouwdag. Wat wil jij eigenlijk?"

Quote L: "Ik wil met jou trouwen".

Quote F:  [Dit is natuurlijk het beste antwoord dat hij kan geven. Maar dat wil ik niet horen!] "Maar heb je geen beeld van de trouwdag? Welke muziek vind je mooi? Wil je nog iets zeggen tijdens de ceremonie? En kleine dingen: wil je met of zonder schoenen aan boord van Puff stappen. Wil je staand of zittend trouwen?"

Quote L: "Ik ben een man. Ik denk over dat soort dingen niet na".

Quote F: [Stoom komt uit mijn oren] "Dat bedoel ik dus. Ik moet het ook allemaal alleen regelen..."

In mijn hoofd tollen alle details van de dag rond. Want ineens draait het allemaal om de details. Ja, de details maken de dag uniek. Wat houd ik in mijn hand? Een boeket is zo passé. Een kompas? Oké, dat moet ik dan nog regelen. Passen mijn schoenen wel bij mijn oorbellen? Help! Het lokale eettentje waar we willen lunchen gaat renoveren per 1 oktober. Straks zitten we in een half lege hal... Alternatief bedenken! Hoe laat moeten we eigenlijk opstaan? Op welk moment ziet Leon mij in mijn trouwjurk? Oh ja, niet vergeten de wedding planner te zeggen dat ze de kussens op Puff moet neerleggen. En de stootwil mag niet voor de letters PUFF hangen. En zo kan ik nog even doorgaan.

Kortom, ik faal totaal in het vasthouden van de simple lifestyle. Perfectie was toch een utopie? Het ging toch om de beleving? Waarom zijn deze details dan zo belangrijk? Waarom Frieda? Het gaat toch niet om de uiterlijke schijn. Sterker nog, voor wie? Alleen onze ouders zijn aanwezig. Ik wilde juist geen grote bruiloft, geen poeha, geen onbewuste concurrentiestrijd met vriendinnen over de mooiste jurk, meest romantische locatie of vetste feest. Ik heb altijd gezegd dat trouwen iets tussen Leon en mij is. Daar heeft niemand wat mee te maken. Een feest is natuurlijk leuk. Maar het gaat om de liefde tussen hem en mij. Terug naar de essentie. Het is een viering van onze liefde. En dat is ook de reden dat ik wil trouwen. Zelfs, of misschien wel júist, in een tijd waar steeds minder waarde wordt gehecht aan het huwelijk. Het gaat mij niet zozeer om het huwelijk als instituut. Ook ik heb geen papiertje nodig om te vertellen hoe veel ik van iemand hou. Het gaat om die viering. En daarin vind ik mijn antwoord. Onze trouwdag is een viering van onze prachtige en unieke liefde. En daar past een unieke dag bij. Een dag die verdient om tot in de kleinste details te kloppen. Zoals Leon en ik tot in de kleinste details samen kloppen. 

En als u nu denkt dat ik loop te kwijlen, dan mag u dat denken. En dan hebt u waarschijnlijk nog gelijk ook. Het kwijl loopt uit mijn mond bij de gedachte aan Mevrouw Blauw. 

Comment L: Dit blog is niet zoet, dit blog is caramel. 

Final thought F: "Hij kan er niets aan doen. Het is een man..."