Vrouw aan boord

Zo ongeveer een jaar geleden schreef ik een blog over mannen aan boord. Dat is inderdaad alweer een jaar geleden. We lagen toen in de Spaanse Ria's en we leerden het leven als vertrekker kennen. Baaitjes hoppen, buiten zijn, leren niets doen. Langzamerhand ontwikkelde zich een rolverdeling in het huishouden aan boord. 'Pink jobs en blue jobs', zo schreef een lezer me later. Blijkbaar heel normaal in het boordleven. Mannen hangen over de motor terwijl vrouwen met het sop in hun haren en het zweet tussen de borsten in de kombuis staan. Dat was even wennen. En dat is het nog steeds. Iedere avond achter die potten en pannen, niet mijn ding. Gelukkig ziet mijn man dat ook en biedt hij zo nu en dan aan voor me te koken. Dat zijn de kleine verrassingen die een dag perfect kunnen maken. 

Als vrouw aan boord speelt er echter meer dan alleen keukenpraat. De moderne vrouw wil er immers appetijtelijk uitzien voor haar eega. U ziet nu waarschijnlijk het beeld voor u van een gebruinde jonge dame met zongebleekte haren en een hippe zonnebril die zittend op het achterdek in haar bikini aan haar cocktail lurkt. Ze slaat haar sarong om als ze opstaat en vraagt: "schatje, wil je ook een mojito. Zal ik een tapas plateau maken?" Manlief gaat graag in op het aanbod. Hij komt uit het motorruim met zijn  gespierde lichaam waar door de zweetdruppels een verleidelijke sexyness vanaf straalt. Hij laat zich onderuit zakken in de kuip en laat zich door vrouwlief verwennen. Het ultieme vakantieplaatje aan boord van een jacht in Caribische wateren. 

Maar lieve mensen, zo ziet het leven van deze vrouw aan boord er alles behalve uit. Want dit is geen vakantie, weet u nog. Mijn huid is gebruind en mijn haren zijn weliswaar zongebleekt, maar daar stoppen de gelijkenissen. Mijn haren zijn gortdroog, mijn knieën hebben olifantenhuid en die hippe zonnebril heeft zo'n oerlelijk touwtje dat om mijn nek hangt. Als ik mijn arm omhoog doe, komt er een zweetgeurtje voorbij zetten. En als ik naar mijn bikinilijn kijk, besef ik me dat ik wel een scheerbeurt kan gebruiken. Om maar niet te spreken over het oerwoud dat mijn benen begroeit. Nee, de schoonheidsidealen heden ten dage zijn niet afgestemd op een 'simple life'. 

Die idealen komen voort uit een wereld waarin we beschikken over heerlijk geurende producten die huid en haar egaal en glanzend maken. Een wereld waarin we over balzalen van badkamers beschikken of tenminste over een portemonnee voor bezoek aan een schoonheidssalon. Een wereld waarin het mannelijk schoon bepaalt hoe een vrouw op haar mooist is. Of zijn het juist de vrouwen die elkaar de loef willen afsteken en elkaar indoctrineren met de mooiste nagels, hoogste hakken en slankste lijn. Waar komt die drang uit voort? Is dat de natuurlijke drang om de sterkste man te scoren die het beste nageslacht geeft? Of is het een schreeuw om aandacht? Misschien is het groepsdruk of juist een vorm van emancipatie, zelfbeschikking. Maar misschien is het ook gewoon beschaving.

Hier aan boord doet het er geen van allen toe. De groep bestaat slechts uit Leon en mijzelf en emancipatie van een vrouw aan boord staat gelijk aan klussen. Beschaving dan? Die is inmiddels van het dek gespoeld. We 'kakken' met de deur open (onze enige deur aan boord nota bene...), lopen naakt rond en eten van hetzelfde bord. Bovendien heb ik die sterke en goddelijke man al gescoord. Mijn man respecteert me zoals ik ben. Dus ach, dat geurtje onder die armen en haardos op mijn benen, dat kan hier niemand wat schelen. Voor nu althans. Want ja, op mijn trouwdag wil ik er toch op mijn mooist uitzien. Lees: mooist naar maatstaven van die ingewikkelde wereld. Met een gave huid, gladde benen, een lekker geurtje, een mooie trouwpon en een BIG smile. Moet ik toch op zoek naar die balzaal van een douche, de schoonheidssalon of...? Ik kan me altijd nog soigneren op de simpele manier. Derrière op het aanrecht, benen in de wasbak en Leon vragen of hij even wil komen pompen. Ook de kraan op Puff werkt immers niet elektrisch...