Vertrekken is hard werken

Heeft iemand je wel eens verteld hoe hard het werken is om een wereldreis te maken? En dan heb ik het niet over het bij elkaar sprokkelen van de benodigde centjes.

Sinds 2 weken zijn Leon en ik gestopt met werken en sinds anderhalve week wonen we aan boord. Nou moet je niet denken dat je de ochtend na je laatste werkdag wakker wordt met een alomvattend gevoel van euforie. Het afscheid op het werk was voor ons beiden echt overweldigend, veel mooie woorden, attenties van collega’s en grootse opkomst op de afscheidsborrels. Toch blijft er een onbehaaglijk gevoel achter. 6 jaar lang zette ik me volledig in voor Cordaid, en nu zat ik met 2 bossen bloemen en een envelop in de trein. Dág 6 jaar van mijn leven. De euforie zou hopelijk snel komen, het verlangen naar dit moment was immers groot en de spanning was flink opgebouwd de laatste weken. Toch werd ik de dag erna wakker met een verward gevoel, wéér een touwtje doorgesneden van het veilige bestaan dat we hadden opgebouwd.

Vorig weekend werden Leon en ik verrast door onze familie en vrienden die een vrijgezellenweekend hadden georganiseerd. Leon naar Keulen, ik met de ladies naar Maastricht. Wat zijn we toch verwend met zoveel lieve mensen om ons heen! Onze lieve familie en vrienden weten wel hoe ze het ons lastig moeten maken… Afscheid nemen, dat is namelijk nogal een dingetje. Het is inherent aan deze droomreis, maar het is écht hard werken. Het vreet energie en stimuleert zeker niet dat gevoel van euforie waar we naar op zoek zijn.  We zeggen wel eens stiekem tegen elkaar dat we het liefst in het holst van de nacht vertrekken, zomaar ervandoor gaan. Maar dat doen we natuurlijk niet want een afscheid op de steiger hoort erbij!

Inmiddels begint de ontspanning erin te sluipen. De kluslijst slinkt met de dag en we zijn eigenlijk heel goed op orde. Hebben we de afgelopen jaren, maanden en weken toch niet voor niets zo hard gewerkt!

Nog 18 dagen. De euforie begint te komen.