Een laatste blog? Of een nieuw begin?

Een van de allermooiste dingen in het leven is het mogen ontvangen van liefde en warmte van familie en goede vrienden. En het is juist dit genot waaraan we ons de afgelopen jaren uit eigen keuze hebben onttrokken. Op zoek naar vrijheid, naar balans, naar levenservaring. In plaats van prestatie, status en materiële zaken. Onze zeilreis bracht alles en meer dan we ervan verwacht hadden. Vrij zijn. ZEN. Leven ín het moment. Noem het allemaal maar op. We weten nu wat dat is. En tegelijkertijd drukte de reis ons met de neus op de feiten van het leven. Vrij kun je alleen zijn wanneer de basis goed zit. De basis in onze relatie, de basis van Puff en de basis thuis. En wanneer die basis thuis uiteen valt, dan verandert een paradijs in een gevang. Wat ik probeer te zeggen is dat vrijheid gebonden is aan voorwaarden. Vrijheid en gebondenheid hoeven niet elkaars tegenpool te zijn. Ze kunnen elkaar versterken. Eigenlijk voelden we dit al aan bij ons vertrek twee jaar geleden. Toen waren we overmand door emoties en tranen. De warmte van vrienden en familie tóen was overweldigend. Dat was even goed slikken. Gaan we dit alles echt achterlaten? Zouden deze vriendschappen onze afwezigheid de komende jaren overleven? Het antwoord is daar. 

Afgelopen zondag 24 juli

We vertrekken uit Stavoren voor de laatste mijlen naar Enkhuizen. Om 14 uur worden we verwacht in de oude binnenhaven. Onze aankomst wordt een kleine aangelegenheid. Zonder Jan voelt deze dag toch incompleet. Aan de andere kant hebben we ook wel iets te vieren; het afronden van een hoofdstuk. Tenminste voorlopig... We zoeken een middenweg. Waar we echter geen rekening mee gehouden hebben zijn die fantastische familie en vrienden van ons die ons niet ongemerkt het land in laten glippen... 

Er is geen wind. De motor bromt terwijl ik onze snelheid afstem op de te varen afstand. We willen niet te vroeg aankomen. Kenners van het IJsselmeer voelen het addertje al zitten. Een windstille dag op het IJsselmeer staat garant voor vliegjes. Niet een paar, niet duizenden of miljoenen maar zeker triljoenen. Puff was klaar voor haar grand entrance. Roestvlekjes verwijderd, netjes opgeruimd, kuipkussens op hun plek, spik en span! Maar dan die vliegjes. Ik verstop me binnen achter de horren terwijl Leon vanaf het voordek de boel in de gaten houdt. Daar zijn de minste vliegjes. Afzien hoor! Als we nog een half uur te varen hebben, kom ik uit mijn schuilplaats en beginnen we aan de schoonmaak. Ach ja, wat heet schoonmaak. Met een putsemmer probeert Leon de vliegen weg te spoelen. En dan...we horen een luid getoeter. Even denk ik nog: "Moet dit? Is dat voor ons? Shit, de boot moet schoon, opschieten Leon". Mijn tweede gedachte:"Is dat echt voor ons? Wie zijn dat? Wat gaaf! Laat zitten die vliegjes Leon, we gaan genieten!" Het zijn de Dixbay, White Witch in Blue en Agape die ons tegemoet varen. Wauw, wat een verrassing! We krijgen een heuse escort.

Ik krijg kippenvel als we de havenhoofden van Enkhuizen doorvaren. Bij het passeren van Joosten Watersport gaat er een luide sirene af. De Lubjes heten ons welkom! Nu al overmand door dit mooie gebaar varen we verder. "Frieda, kijk daar!", roept Leon. "Daar staan Dico en Yvonne!", de vorige eigenaars van Puff. Jeetje, zo tof! We realiseren ons dat onze bescheiden aankomst waarschijnlijk toch zal uitlopen op een (klein?) feestje. Onder luid getoeter varen we de oude binnenhaven in. Daar staat familie te juichen op de kade. Meer getoeter. Meer emotie. Op het spandoek reikt de tekst: "You lived your DREAM!" Nou en of! En deze aankomst past helemaal in dat plaatje. 

We meren Puff af. Springen op de kade. Meer onverwachte gezichten. We zoenen, kletsen, nuttigen een koud biertje. Er volgt een speech van papa, een taart, meer bier. We strijken neer in het gras. De zon brandt, de kinderen zwemmen rond de boten, we krijgen verbrande snoeten. We sluiten de dag af met een BBQ, nog maar een biertje en dan tenslotte een afzakker bij het Oude Café aan de haven. Gelukkig, voldaan, moe en nog steeds vol ongeloof duiken we het bed in. Dit zijn de momenten waarom het draait in het leven. Afscheid nemen en elkaar in de armen sluiten. Vrij zijn en gebondenheid. We staan erbij en kijken ernaar en kunnen alleen maar heel dankbaar zijn! 

Fast forward naar 29 juli 

Puff ligt alweer vijf dagen voor anker in Enkhuizen. We proberen het vertrekkersgevoel vast te houden. Toch is het gek. We hebben geen plan. Voelen ons ietwat doelloos. Nu al... "Waar is dat leven-in-het-moment-gevoel", zult u misschien denken? Typisch is dat hè!? Als je in San Blas ligt hoef je geen plan te hebben en zodra je op Nederlandse bodem bent ineens wel? We geven er niet aan toe. We struinen door de stad. Leon helpt papa met de elektriciteit op zijn boot. En ik schrijf gewoon lekker verder. Schrijven: Ik ben het heerlijk gaan vinden. Het dwingt me om na te denken over het leven, over serieuze dingen en simpele zaken. Ik kan me erin verliezen maar het geeft me tegelijkertijd houvast. Wanneer stop je met een blog? We zijn nu weer thuis. Is dat het moment om te stoppen met bloggen? Of misschien zelfs helemaal te stoppen met schrijven? Of word ik zo'n blogger die maar oneindig door schrijft over de ditjes en datjes van het leven in Nederland. Over 'de landing'. Over werk en wonen. Over wennen. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik niet ga stoppen met schrijven. En ja, als je schrijft is het wel leuk als het op z'n tijd ook gelezen wordt. Dusss...zo nu en dan zal er vast een nieuw blog verschijnen. 

Zo voeren we ongeveer ;-)

Degenen die hier de streep trekken, en voor wie dit het laatste blog is dat ze zullen lezen, wil ik enorm bedanken! Het vele lezen van mijn blogs en jullie enthousiaste reacties stimuleerden mij om te blijven schrijven, om meer uit mezelf te halen en steeds weer nieuwe invalshoeken te zoeken. Het dwong me om te filosoferen over onze ervaringen en me te verdiepen in mijn gevoelens tijdens de reis. 'De mentale reis', zoals ik het zelf noem, te belichten. Ik ontdekte in het schrijven een nieuwe passie en daar ben ik iedere lezer voor ieder gelezen woord oneindig dankbaar voor!