Bienvenido a Colombia!

Het is de tweede week van ons verblijf in Colombia. Om me heen zie ik een diepgroen landschap, grillige heuvels, een bruisende rivier. Hier en daar een tienda (winkeltje), een wegrestaurantje, een huisje, koeien en paarden. We zitten in de bus van Medellin naar de koffieregio Zona Cafetaria in het centrale deel van het land. Mijn voeten leunen op een voetensteun, mijn billen rusten op een zachte stoel, een dekentje ligt over me heen. We verwachtten vanochtend op een hectisch en modderig parkeerterrein op zoek te moeten naar een bus. Zo'n modderig terrein dat ze een busstation durven noemen. Op zoek naar zo'n bus die in Nederland al jaren geleden van de weg zou zijn gehaald. Maar niets was minder waar. Het busstation was een modern opgezet winkelcentrum met achterin loketten van de verschillende vervoerbedrijven. Daarachter bevonden zich de wachtruimten en de gates naar de moderne en luxe bussen. De wegen verrassen ons al evenzeer. We slingeren langs en tussen bergwanden door, steken rivieren over en alle infrastructuur is om een puntje aan te zuigen. Jeetje, wat hebben wij ons in Colombia vergist. Colombia blijkt een modern land te zijn, een land dat zich op wonderbaarlijke wijze herstelt van een recent verleden van oorlog, terror en drugscriminaliteit. En alhoewel deze problemen nog lang niet tot het verleden behoren en corruptie nog aan de orde van de dag is, ontwikkelt Colombia zich in rap tempo. 

Kampvuur @ Casa Elemento

Maar eerst terug naar onze eerste week in dit prachtige land. Puff ligt in de haven van Santa Marta en wij puffen erop los. De temperatuur is niet te harden. 35 graden aan boord zonder een zuchtje wind. Het zweet loopt niet alleen meer tussen mijn borsten, het is als leven in een sauna. Met onze reisgids in de aanslag, plannen we ons eerste tripje het land in. Naar het bergdorpje Minca gelegen in de bergen achter Santa Marta, de Siërra Nevada de Santa Marta. Daar moet het lekker koel zijn.

Samen met onze Noorse vrienden van SY Nomad gaan we enkele dagen backpacken. Ohhh heerlijk, wat is dat lang geleden! Achter in een pick-up, een zogenaamde collectivo, rijden we de bergen in alwaar we overstappen op motortaxi's. Deze motortaxi moet ons naar het hoger gelegen hostel Casa Elemento brengen. Het is regenseizoen en de boswegen zijn niet verhard. We glibberen door de modder, slingerend door de bergen. Ik adem de vochtige en zuivere berglucht in. Het ruikt muf, naar hout, natte bladeren en modder, naar herfst in Nederland, maar dan met een tropische frisheid. Het wolkendek trekt iedere middag dicht in de bergen en we genieten van dit druilerige weer. Dat moeten we immers al twee jaar missen. Gelukkig zijn de ochtenden helder en zonnig. De dagen in Minca vullen zich met wandelen, eten, drinken en tuben. Op opblaasbanden laten we ons door het woud meevoeren over een rivier. We wassen het zweet eraf in een waterval en springen vanaf de wand in de poel aan de voet van de waterval. Na twee nachten weg van de boot voelt het als een week en gaan we terug richting Puff. 

In de jungle komen we militairen tegen

Lokaal transport

Tijdens deze eerste dagen valt ons al direct het ontwikkelingsniveau op van dit land. Iedere scooterrijder draagt netjes een helm, taxi's kun je bestellen via de app Easy Taxi, de stad ziet er georganiseerd uit en er zijn zelfs parkeerplaatsen voor gehandicapten. Dat laatste hebben we al in geen eeuwigheid meer gezien. We zien gehandicapten in rolstoelen of met beugels, in tegenstelling tot de leefsituatie van gehandicapten in veel ontwikkelingslanden. De haven is modern en we kunnen zonder veel moeite eindelijk onze gasflessen vullen. Dat lukte vanaf Curaçao niet in verband met onze Europese aansluiting. We leren over dit land en komen te weten dat de werkloosheid 'nog maar' 9,4% is. Dat is ongeveer hetzelfde als in Nederland op het hoogtepunt van de crisis. We leren dat Colombia, na Nederland, de grootste exporteur is van snijbloemen. Daarnaast is het 's werelds tweede grootste exporteur van koffie en 's werelds grootste exporteur van smaragden. Ook trekt het toerisme de afgelopen jaren flink aan en is een florerende binnenlandse textielindustrie. Kortom het is een land met een groeiende economie, onafhankelijk, met trotse en hardwerkende mensen. We zien hier geen mañana-mentaliteit. Export van cocaïne, corruptie en interne conflicten spelen nog een rol in dit land. Maar wij geloven dat dit nu meer op de achtergrond speelt. Op de voorgrond zien we een land in opkomst, vrolijke mensen die de angst van de terreur uit het verleden achter zich hebben gelaten. 

De volgende trip wordt een langere trip. We pakken onze rugzak weer in en vertrekken voor minimaal een week. Met de lonely planet in de pocket, stappen we in de bus naar Cartagena. Cartagena staat bovenaan de lijst van must-sees in Colombia. Onderweg zien we de armere bevolking van Colombia, wonend in de mangroven langs de kustlijn. Weg van traditionele levenswijzen maar nog lang niet binnen bereik van de geciviliseerde wereld. Houten hutjes bedekt met plastic tegen de regen, modder en vuil. Toch is ook hier economische activiteit. In de binnenmeren zien we viskwekerijen en uit boomstammen gemaakte kano's met een zeil erop. Het is slechts enkele uren verder als we uitstappen in de sprookjeswereld van Cartagena de Indias. Een eeuwenoude koloniale stad ommuurd door een kilometers lange muur. Binnen de muur vinden we de personificatie van romantiek. Koloniale gebouwen in zachte kleuren, met bougainvilles overgroeide balkons, straatjes en steegjes die leiden naar door kerken overschaduwde plazas. In de schaduw van een hete namiddagzon, strijken de toeristen en bewoners neer op de pleinen van de stad. Er klinkt muziek en zang, er wordt gekletst en gedronken. We struinen twee dagen door het kleine stadje en zuigen alle indrukken op, we vinden de mooiste street-art en drinken de beste mojitos. En dan verlaten we het sprookje. Op weg naar het vliegveld, voor onze vlucht naar Medellin.

Medellin. De stad van Pablo Escobar, de gevaarlijkste stad op aarde in de jaren '90, een stad met 4 miljoen inwoners, gelegen in een vallei in centraal Colombia. We horen van medereizigers over de geschiedenis en wonderbaarlijke transformatie van deze stad. We willen het met eigen ogen zien. Alles aan deze stad tart ons voorstellingsvermogen. Pablo Escobar verdiende zoveel met de illegale export van cocaïne naar Amerika dat hij letterlijk zijn geld niet kwijt kon. Hij sloeg het op in opslagruimten, begroef het onder de grond of gaf het weg. Naast uiteraard de uitgaven aan zijn criminele netwerk en terreur. Amerika greep pas in toen ze bang werden dat hun reële economie zou worden aangetast door de grote uitstroom van dollars naar Colombia. Onvoorstelbaar. De macht en impact van één man. Een miljoenenstad die letterlijk verstopt is in een vallei omringd met bergen. Een stad die na de terror van de drugsoorlog een knop heeft omgezet. Heel letterlijk. Sinds het begin van dit millennium ondergaat Medellin een eveneens onvoorstelbare transformatie. Er wordt groots ingezet op veiligheid en politie op straat. Politie staat dan ook op iedere straathoek. De criminaliteit daalt in rap tempo. De burgemeester krijgt rijk en arm achter zich en start het programma Sociale urbanisatie. Op de gevaarlijkste plekken in de stad worden gebouwen opgeknapt en worden overheidsinstanties gevestigd. In arme wijken worden bibliotheken gebouwd. De stad krijgt een metronetwerk en let wel, een kabelbaan. De laatste twee verbinden de arme sloppen tegen de bergwanden met het centrum van de stad en brengen hoop en ontwikkeling. En sinds enkele jaren trekt het toerisme aan. 

Een van de mooiste momenten in Colombia tot nu toe was voor mij tijdens de wandeling door het centrum van Medellin met een gids. Mensen zijn geïnteresseerd, komen bij de groep staan terwijl ze het Engels niet kunnen verstaan. Ze willen je een hand schudden en heten je welkom in Medellin. Een man liep naar onze gids en trok aan zijn mouw. Hij wilde ons welkom heten. Hij zei: "Met heel mijn hart geef ik jullie Medellin". En dat was mooi, intens, het was een weerspiegeling van trots en hoop. Als je lang in angst geleefd hebt, grijp je iedere kans op vrijheid met overtuiging aan. Onze gids vertelde dat veel mensen de terreurdaden uit het verleden vergeten. Kleine overwinningen als een etappewinst van de Tour de France door een Colombiaan worden daarentegen uitbundig gevierd. Dat is het overlevingsmechanisme van de mens. Toch is het belangrijk om te leren uit het verleden. 

Verleden en toekomst

Gedoneerde beelden van de beroemde
kunstenaar Botero staan door de hele stad

Zo staan er in Parque San Antonio twee identieke beelden naast elkaar. Het ene beeld is in stukken gereten door een bomaanslag tijdens een druk bezocht concert in 1995. Het andere beeld is ernaast gezet. Verleden en toekomst. De toekomst van Medellin ziet er veelbelovend uit. De vraag blijft welke rol drugsgeld in dit alles heeft gespeeld. Volgens onze gids bouwt drugsgeld misschien mooie huizen, maar geen infrastructuur. Ja, wellicht. Het heeft de Colombianen niets positiefs gebracht, aldus de gids. Slechts vele doden, angst en een slechte reputatie in het buitenland. Hoe dan ook, deze mensen hebben een zware prijs betaald en verdienen een toekomst zonder geweld. Deze stad maakt die droom op ongelofelijke wijze waar. 

Meer over Colombia is ons volgende blog!