dinsdag 18 augustus 2015

In between


Ik kan het bloggen niet meer weg denken uit mijn huidige leven. Vaak zweven de gedachten door mijn hoofd als ik wakker word. Altijd weer die gedachten. Niet de gedachten aan wat ik allemaal moet doen de komende dag. Niet de gedachten waarvan je 'normaal gesproken' wakker ligt. Maar juist de gedachten die je met een glimlach doen ontwaken. De gedachten waarvoor je vroeger nooit tijd had in je hoofd. De gedachten die er wat mij betreft toe doen. Ik pak de iPad en begin te typen. De woorden rollen dan zo het papier op. Dit is waarom ik zo van het bloggen ben gaan houden. Het is een uitlaatklep voor al mijn gedachten en gevoelens. En dat zijn er heel wat zoals jullie inmiddels weten. Ik schroom niet om die ongecensureerd op onze site te knallen. Recht uit het hart. Voorgeschoteld aan jullie als lezer. Laatst heb ik een aantal blogs teruggelezen. De blogposts van onze oversteek naar de Kaap Verden, zoals het blog 'Indrukwekkend',  en van de Oceaanoversteek ´Bye Bye Mindelo! Hello Ocean!´. Of het blog over Sint Vincent 'Pirates and a princess'. De blogs laten deze herinneringen weer tot leven komen. Het is heerlijk om deze avonturen opnieuw te beleven. Soms is het ook confronterend om terug te lezen zoals het blog 'Truth or dare? ' en 'Zou drie keer scheepsrecht zijn?


Bloggen is echter niet altijd eenvoudig. Ik leg de lat voor mezelf steeds hoger. Ja, dat blijft in me zitten. Financial controller, zeezeiler of blogger. Ik wil mezelf blijven uitdagen.  Ik wil jullie niet gaan vervelen, niet te veel in herhaling vallen en mezelf blijven vernieuwen. Alweer ZEN? Alweer in balans met Puff en de natuur? Nog meer stralende sterrenhemels en witte stranden? Iets nieuws schrijven is lastig. Wanneer ik niet geïnspireerd ben door de omgeving waarin we liggen of de fase van de reis, dan wordt het bloggen ineens een stuk moeilijker. In die fase zit ik nu. 



Sinds de terugkomst uit Nederland, hebben we vrijwel constant geklust aan de boot. We zitten in een tussenfase, het orkaanseizoen. Dit is het seizoen dat het niet veilig is om in de Carieb te varen. Er zijn een aantal plekken waar je deze periode kan doorbrengen. Trinidad, Grenada of de ABC-eilanden. Waar je dat ook doet, het is een periode van liggen op nagenoeg één plek. Een plek met veel andere boten, meestal niet erg idyllisch, een plek met een supermarkt om de hoek en altijd toegang tot internet. Het is een trendbreuk met het nomadenleven van het afgelopen jaar. Het leven waarin we van land naar land en ankerplek naar ankerplek trokken. Waarin we niet alle boodschappen voorhanden hadden en juist creatief moesten zijn. Het leven waarin we ons één voelden met Puff en de natuur (heb je hem weer). We missen niet alleen het reizen, de bestemmingen, de back-to-basic lifestyle, maar we missen nog het meest het zeilen. Het water trekt aan ons. Iedere cel in mijn lichaam verlangt naar het ritme van de zee, naar het schommelen van de oceaan. Maar we kunnen nog niet verder. Het had bij vertrek uit Nederland vorig jaar om deze reden ook niet onze voorkeur om het orkaanseizoen door te brengen in de Atlantic. Maar het leven loopt (gelukkig?) vaak anders dan gepland. 










En daarom maken we het beste van deze tussenfase! Want deze fase hoort ook bij deze reis, bij deze droom die we leven. Puff ziet er na twee weken klussen misschien wel mooier uit dan ze ooit gedaan heeft. De motor kan er weer ontelbare uren tegenaan. We hebben een nieuw voorzeil waarmee we mooie bestemmingen in de wind beter kunnen bereiken. En ze heeft een nieuw onderwaterjasje gekregen. Of zoals Hedda van zeiljacht Antares het verwoordde: "Een feestjurk voor de BIG day". Inderdaad, want de trouwdatum staat vast. Mr & Mrs Puff worden Mr & Mrs Blauw op 28 september 2015. Waar kunnen we beter trouwen dan op onze eigen Puff. Ons huwelijksbootje! En dat op het warme en kleurrijke Curacao in gezelschap van onze ouders. The DREAM continues...


De komende weken krijgen we vrienden op bezoek en willen we met Puff mooie plekjes op Curaçao bezoeken. Het is dan wel te hopen dat de wind wat gaat liggen. Of misschien ook weer niet, want zonder wind is het om te puffen zo warm. We hebben het weer niet in de hand en dat is maar goed ook. We willen ons immers laten leiden door de wind. Daarheen gaan waar de wind ons heen waait. Niet alles van tevoren weten en bepalen. Al wil meneer Blauw naast me dat het liefst wel. Ik zeg: "We zien wel wat de komende tijd ons brengt". Hij zegt: "Eind volgend jaar wil ik wel richting Nederland". Ja, dat zijn toch echt twee verschillende uitgangspunten. Maar we zouden 'ons' niet zijn als we deze uitgangspunten niet weten samen te smelten. Welke kant de wind ons uiteindelijk heen duwt, moeten we maar afwachten. Hopelijk een enkeltje Colombia zodra het weer in oktober dat toe laat. En daarna zien we wel verder... 


1 opmerking:

  1. Frieda! Wees niet te streng voor jezelf. Ik geniet van je blogs. Je openheid vooral. Trouwen is één van de leukste dingen! Geniet ervan. Kus vanuit Utrecht.

    BeantwoordenVerwijderen