donderdag 2 juli 2015

Zeemijlen zien vliegen


Rrrr sjjjjjj rrrr sjjjjjj hoor ik naast me. Een diepe ademteug en daarna een zucht. Dan wat gebrabbel. Leon ligt in een diepe slaap verzonken, te dromen. Ik daarentegen lig alweer een uur of wat wakker. Jetlag. Een tijdverschil van 6 uur, want we zijn inmiddels in Nederland voor vakantie. Gisteren werden we verrast door ouders, (schoon)zus en de jongste telg van de familie, ons nichtje Sam, op het vliegveld. Enthousiast werden we onthaald. Op het spandoek pronkte de tekst: "Onze bikkels van de Puff, voor heel even bij ons terug". Lief!

Vakantie naar Nederland, zo zien we het. En daar waren we ook wel aan toe. "Haha", ik hoor je lachen. Maar serieus, het feit dat je op reis gaat, brengt alleen al zoveel werk en stress met zich mee, dat je aan vakantie toe bent. Een selffulfilling prophecy noemen ze dat toch? 

Bilge check!
Voorraad kwasten tellen...
De week voor vertrek stond er van alles op het programma. Boot grondig poetsen, naar de zeilmaker, een plekje regelen op een werf voor augustus, trouwlocaties bekijken, kraamcadeautjes maken (kopen is zó 2014 ;-), tas pakken. Drukdrukdruk. Op de dag voor vertrek hadden we nog wel tijd voor een laatste duik in zee. Daarna tassen inladen, afsluiters van de boot dicht, landvasten checken - Yep Puff ligt goed vast -, briefje schrijven voor Coen die op Puff gaat passen - topper! - en als laatste het horloge om. Tijd gaat de komende drie weken een grote rol spelen. En dat zijn we niet meer gewend... Mijn horloge stond nog op Nederlandse tijd :-). Dat zegt genoeg. Met grote vrezen voor de hectiek en met nog groter enthousiasme vertrokken we richting Nederland.

Kleppen stellen. Rudy bedankt!!!
Nog even terug naar de laatste week Bonaire. Ik ondernam een tweede poging om het wrak Hilma Hooker te zien, dit keer ondersteund door gecertificeerd duikbuddy Leon. In gedachten vervormde ik het wrak in een rotswand met koraal. En dat werkte, geen angst dit keer. We zweefden over het wrak. Het wrak ligt op z'n kant waardoor je eerst de romp ziet. Aan de achterkant zien we de masten in de diepte. Indrukwekkend gezicht. 

Behalve deze duiktocht ondernemen we ook de tocht naar Klein Bonaire. Op een halve mijl afstand van Kralendijk ligt dit onbewoonde eiland. Met de dinghy surfen we over de golfjes naar het strand aan de westkant. We maken een wandeling langs de kust en zien de overblijfselen van de slavenhuisjes. In deze piepkleine huisjes woonden de slaven. Het geeft een beeld van hun erbarmelijke leefomstandigheden. Op Curacao hopen we meer te leren over de slavernij in de Antillen. Voor nu moesten we de terugreis naar Bonaire ondernemen met dinghy Puffy. Het werd een laatste trip van Puffy... Golf na golf spatte over ons heen, in onze gezichten. Liters water vulden de dinghy. Onze lekke Puffy klapte bij de grootste golven bijna dubbel. Ik hozen, Leon boos - wiens idee was dit? Ik luister ook nooit meer naar jou! -, motortje slaat af door al het water... Fennell op zoek naar de handmarifoon om hulp te roepen, maar het motortje startte weer... Ook dit avontuur liep gelukkig goed af, we moeten een beschermengel hebben. Helaas is Puffy nu echt wijlen. In Curaçao wordt ze vervangen. Samen met Rudy van sy Sea Ya stelt Leon de kleppen van de motor. Weer een klusje geklaard! Ook vierden we ons eenjarig vertrekkersjubileum met onze Nederlandse vrienden op de ankerplek. Een gezellige dag die we volgend jaar weer overdoen :-).


Voormalig slavenhuisje



Hozen met een emmer na veilige
terugkeer vanaf Klein Bonaire



Klein Bonaire 

Hollands appeltaart :-)
Jubileumfeestje!
De afgelopen maanden zijn de ABC eilanden geteisterd door harde wind. Blijkbaar is ook hier het weer van slag. Op één van de enige twee rustige dagen in weken, gooiden we Puff los voor de zeiltocht naar Curacao. Voorlopig de laatste tocht. En dat terwijl we nu het zeilen al missen. We moeten toch wel wennen aan het voor lange tijd liggen op één plek. We genieten zó van het zeilen en aandoen van steeds nieuwe bestemmingen - Leon & Frieda for nomads - dat we de komende maanden met gemengde gevoelens tegemoet zien. Gelukkig krijgen we genoeg bezoek en hebben we een kleine trouwerij te plannen. Nee, 'saai' staat niet in ons woordenboek :-).  De zeiltocht naar Curacao was er weer een uit het boekje. Puur genieten. Met als kers op de taart een bultrug die ons op enkele tientallen meters afstand gedag kwam zeggen. Wauw! Daar kunnen we wat maandjes op teren.

Ankerplaats Bonaire...

Ankerplaats Spaanse Water... Witte koppen bij 35 knopen wind.


Dan 30 juni, 20.45u take-off. Ruim 4000 zeemijlen in amper 8 uur. De grote indrukwekkende en eindeloze oceaan, verandert in een plasje. Een jaar heen, 8 uur terug. Met een snelheid van 1000 km p/u vliegen we door de lucht. Zo vanzelfsprekend voor velen en vandaag heel bijzonder voor ons. Met topsnelheid op weg naar ons oude leven. Zullen we het Caribische tempo weten vol te houden?

Weer ouderwets lachen gieren en brullen!



3 opmerkingen:

  1. Top mooie plannen! Denk dat de "vakantie" jullie straks bij terugkeer op de Puff extra laten genieten, ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi wat grappig. Wij zijn 29 juni per vliegtuig aangekomen op curaçao. Hebben kleine twee weken op jan thiel gezeten en nu in ons huis. Er moeten nog vele dozen uitgepakt worden en Ben is al vanaf dag 1 gewoon aan het werk. Het is hier prima op het eiland. Het tempo, de mensen en de temperatuur. Jullie heel veel plezier in Nederland. Zal vol emotie zijn. Geniet ervan. Groetjes van ons

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi wat grappig. Wij zijn 29 juni per vliegtuig aangekomen op curaçao. Hebben kleine twee weken op jan thiel gezeten en nu in ons huis. Er moeten nog vele dozen uitgepakt worden en Ben is al vanaf dag 1 gewoon aan het werk. Het is hier prima op het eiland. Het tempo, de mensen en de temperatuur. Jullie heel veel plezier in Nederland. Zal vol emotie zijn. Geniet ervan. Groetjes van ons

    BeantwoordenVerwijderen