woensdag 26 november 2014

Het geluid van...

We worden er gek van. Al dagen horen we een geluid en we weten maar niet wat het is. In eerste instantie dachten we aan een kraakje in de mast veroorzaakt door de vele windvlagen van de afgelopen dagen. Jeetje, wat een pokkenweer hebben we gehad. Het gierde door de wanten met als dieptepunt een dag non- stop regen. We waanden ons voor even weer in Nederland. Cocoonen, dat hebben we gedaan. Filmpje kijken en Grey's Anatomy ( zit al in seizoen 5...), theetje erbij en lekker onder een plaid! Er stond eergisteren zelfs zuurkoolstamppot op het menu. Yummy! 

Maar nee, het was geen kraakje in de mast. Is het dan een kraakje in onze hersens? We hebben de afgelopen weken onze hoofden gebroken over de vraag wel of niet naar de Kaap Verden varen. Niet naar de Kaap Verden houdt in dat we vanaf La Gomera in één keer oversteken naar Martinique in de Carieb. Dat wil zeggen 3,5 tot 4 weken op zee. Op de Oceaan bedoel ik. Wél naar de Kaap Verden betekent dat we na een dag of 8 de reis onderbreken om vervolgens alsnog 3 weken op diezelfde Oceaan te zitten. Voor- en nadelen wegen we af. 3 weken aan een stuk water is minder dan 4. Dat is duidelijk. De Kaap Verden zijn prachtig. Ongetwijfeld. Maar de nadelen zien we ook. We moeten ons dan nog twéé keer opladen voor een oversteek. Bovendien verwachten we na een week lekker ingeslingerd te zijn en moeten we ons ritme weer onderbreken. Lotte van zeiljacht Rogue omschreef het zo mooi in haar blog. Een vacuüm, daar belandt je in. Een vacuüm van 'zijn', waarin alle realiteitszin verdwijnt en de dagen in elkaar overgaan. Een vacuüm van eenwording met elkaar, met Puff en de elementen. Tenminste dat hopen we. En de vraag is of we dat wel willen onderbreken om vervolgens weer van voren af aan te beginnen. Het zeilgebied is niet gemakkelijk in de Kaap Verden en zijn de eilanden wat betreft natuur echt zo anders als de Canarische Eilanden? Tenslotte, hebben we als we daar zijn wel de rust om er echt van te genieten? Maar de doorslag gaf dat we gewoon zin hebben in de oceaanoversteek. Inderdaad, zin om 4 weken op zee te zijn, zin om gevacumeerd te worden en zin om in de Carieb ons anker te laten vallen!!! U raadt het al, we gaan de oversteek in één ruk doen. Tenzij...er is altijd een tenzij...het erg tegenvalt, het vacuüm uitblijft en we ons na een week voelen als twee beurse pruimen die te veel heen en weer geslingerd zijn, zacht en een beetje rottend. In dat geval stoppen we alsnog in de Kaap Verden. 


Dat ei is gelegd. En het kraakje is er nog steeds! Dan rest ons nog maar een ding en dat is het onderwaterschip bekijken. Morgenochtend duikt Leon het water in om te kijken of daar een zeemonstertje zit dat stiekem op onze romp klopt. Alle gekheid op een stokje. De check van het onderwaterschip hoort natuurlijk bij de voorbereidingen voor de oversteek. Want als het weer zich ontwikkelt zoals het lijkt te doen, dan gaan we dinsdag vertrekken. Dinsdag. Als in dinsdag. Ik ben daarom zeer ijverig bezig geweest met een boodschappenlijst. Wat kook je als je 4 weken op zee zit? En wat heb je dan aan boodschappen nodig? Dat is schrikbarend! 3 zakken aardappelen, 4kg tomaten, 10 paprika's, 4 courgettes, 6 wortelen, 3 aubergines, 3 kg uien, 4 preien, 1 kool, 1 kg boontjes, 30 bananen, 30 appels, 45 mandarijnen, 4 meloenen en enkele mango´s. Daarnaast blikken groenten, blikken vlees en vis, en uiteraard kilo's pasta, rijst en meel. En dan nog snacks en koekjes en snoepjes en ga zo maar door. Ik durf te zeggen dat we met gemak 2 kubieke meter aan voedsel bij ons zullen hebben. Daarnaast laden we Puff vol met 360 liter water en 280 liter diesel. Ze heeft moeite haar waterlijn boven water te houden. Straks hebben we voor het eerst een onderwaterlijn, een primeur! 


Tussendoor vinden we gelukkig ook tijd voor andere zaken. Een gezellig avondje pizza eten met crews van 6 Nederlandse boten. Een voorlopig of definitief afscheid? Wie zal het zeggen. Al toeterend stonden we daags erna op de steiger om eerst de Ti Sento en daarna de Volonté uit te begeleiden. Vandaag ontdekten we, samen met Anna en Maarten van Ojalá, La Gomera. 10 kilometer hebben we in de benen, door de bergen, langs rotsen en kliffen. Het eiland is niets minder dan prachtig! Morgen hopen we ook nog een dag op pad te gaan. Vanaf donderdag zullen de pijlen gericht zijn op de oversteek. Ons driekleurenlicht moet nog aankomen op La Gomera en die moet als eerste geïnstalleerd worden. Daarna rest ons voornamelijk nog boodschappen doen. 

En dan...dan moeten we gewoon losgooien. De ondergaande zon tegemoet zeilen, op zoek naar de cadans, naar het vacuum, op weg naar de overkant. Als in dinsdag. 

4 opmerkingen:

  1. Een wijs besluit en laat dat vacuüm maar snel komen.... In één teug hop over...KLASSE!. , veel succes. We wensen jullie een goede zeilwind toe en toi toi toi tot je volgende blog uit Carieb. Jacq en Jos

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hee luitjes, jeetje wat een verhaal (leuk die credits voor het vacuüm ;))... Kaap verdie is prachtig maar je eigen gemoedstoestand is belangrijker. Doen waar je je goed bij voelt en je niet gek laten maken door anderen! Heel veel succes!!! Wij gaan wss as zaterdag, hebben hier minder hoge golven, richting devils Island.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Leon, we genieten van jullie verhalen en foto's. Zien ook dat het een kleine wereld is; op jullie foto van het eten op Gomera zitten ook onze plaatsgenoten Coen & Jose. Deze zijn inderdaad ook met een wereldreis bezig, maar dat je elkaar daar treft..... Hoe groot is die kans. Een hele goede, mooie en veilige reis. Groeten Albert De Ruijter (LeasePlan)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo Frieda en Leon, Ook wij genieten erg van jullie regelmatige e-mailtjes via blogspot. En die foto's, vooral van Puff en het interieur, wat nauwelijks veranderd is in al die jaren en dus kennelijk nog steeds voldoet. En Arie, die toch nog steeds braaf zijn werk doet. Puff (voor ons nog altijd Gnork) gaat nu misschien eindelijk doen, waar ze voor gebouwd werd. Jullie staan nu dus voor de grote sprong en Rob en ik kunnen jullie gevoelens zo helemaal meevoelen. Voor ons was dat bijna 30 jaar geleden nèt zo. Je weet helemaal niet, hoe je gaat reageren en je gaat elkaar en jezelf op een hele andere manier leren kennen. Voor ons gold toentertijd en trouwens nu nog steeds : welk besluit je ook neemt, het is altijd op dat moment het goede besluit. Maar omstandigheden kunnen veranderen en het is "never ever" een schande om op je besluit terug te komen of plotseling heel wat anders te gaan doen. Als je voor jezelf achter je besluit staat, is het goed. En als je later tòch iets anders doet, dan is dat nieuwe besluit ook weer goed. Ook de gevoelens van jullie ouders herkennen we.
    Enfin, we wensen jullie een hele goede vaart en behouden aankomst. Heel veel sterkte, Rob en Frieda Ouwehand-Heijne (Gnork).

    BeantwoordenVerwijderen