Leon en ik delen de passie voor zeilen al van jongs af aan.
Toch hebben we de eerste jaren van onze relatie niet veel samen gezeild. Dit
veranderde toen Leon tot inzicht kwam dat hij graag meer van de wereld wilde
zien voordat we aan een gezinnetje zouden beginnen. Ikzelf heb veel gereisd in
mijn studietijd en reis voor mijn werk bij Cordaid regelmatig naar Afrika, dus
had die wens minder. In 2008 maakten we samen onze eerste zeemijlen tijdens een
3 weken durende zeilreis naar Engeland (ons doel de Scillies helaas niet gehaald) op
het zeiljacht van mijn vader. Dat beviel meer dan goed en daarmee was onze
droom geboren! Een rondje Atlantic! Samen, met een eigen boot! Dat was het
begin.
Seizoen 2011 (Rondje Noord-Holland)
Dico en Yvonne voeren Puff naar Nederland en daar werd ze aan ons overgedragen. Op 22 juni 2011 waren wij officieel eigenaar van ons eerste eigen schip. Ze kreeg een plekje in de Buyshaven in Enkhuizen. Vooraf hadden we beide onze vaarbewijzen I en II behaald en Leon haalde Marcom B. Maar deze papiertjes maakten ons niet tot ervaren zeilers, nee de trossen moesten los. In 2011 wilden we onze eerste oversteek naar Engeland maken. We hadden die zomer 3 weken vakantie en het leek haalbaar. Maar feitelijk hadden we nog nooit de verantwoording gehad over een schip en nog nooit onze eigen keuzes aan boord moeten maken. Op het Ijsselmeer hadden we Puff al aardig leren kennen. Met de raadpleging van de pilots en onze nieuwe skills op gebied van navigeren, toen nog alleen met kaart en gps, vertrokken we vol goede moed richting Harlingen. Maar die nacht in Harlingen, de nacht voordat we onze eerste tocht op de Wadden zouden maken, sloegen bij mij de zenuwen toe. De dwarsstroom langs de Pollendam maakte me gek van zenuwen! Overigens hield Leon het hoofd volkomen koel en had hij Puff al goed onder controle met manouvreren in havens en daarbuiten. Met veel dank aan de tips en tricks van mijn vader! De tocht naar Terschelling was uiteindelijk helemaal top! Al die keren bij mijn vader aan boord geven je toch een basiskennis en inschattingsvermogen van situaties op het water. De oversteek was een overwinning en smaakte natuurlijk naar zoveel meer! Die vakantie zeilden we tevens naar Texel en vanuit Texel buiten om naar Ijmijden en Scheveningen. Weer die zenuwen, de pilots spraken van warrige zee en branding bij wind tegen stroom in het Marsdiep. Dat zorgde bij mij weer voor een slapeloze nacht. Maar we hebben geen branding gezien en 10 uur later meerden we aan in Ijmuiden na de mooiste zeildag die we tot dan toe gehad hadden. Engeland hebben we dat eerste seizoen niet gehaald, maar het was een meer dan geslaagd eerste seizoen.
Seizoen 2012 (Oversteek Engeland)
Het tweede vaarseizoen kan beginnen! Puff was in orde en kon het weekend voor Pasen het water in. Dit seizoen zou, naast alle klussen om Puff verder zee- en oceaanwaardig te maken, ook onze eerste oversteek moeten plaatsvinden. Tussen Hemelvaart en Pinksteren namen we vrij en maakten we samen met onze beide vaders de eerste oversteek naar Engeland. De vaders waren erbij voor mentale ondersteuning, maar de tochtplanning, navigatie, stuurmanschap en volle verantwoording lagen bij Leon en mij. Op woensdagavond voor Hemelvaart voeren we naar Den Oever. Vanaf donderdag was er 2 dagen een mooi weergat om de oversteek te maken. Donderdagochtend om 6 uur voeren we de sluis door en de Wadden op. Om 12 uur zeilden we het zeegat uit en zetten we koers naar Lowestoft. De wind zou die middag tijdelijk wegvallen en daarna draaien en die voorspelling klopte precies. Nadeel was dat we enkele uren de motor moesten bijzetten en Leon's vader, Jan, door de deining zeeziek werd. En toen moesten we nog ruim 20 uur naar de overkant. Het werden voor Jan de langste 20 uur van zijn leven. Nog niet eerder was Jan zeeziek geweest en we hadden geen medicijnen tegen zeeziekte bij ons. Met een mooie windkracht 4 zeilden we voor de wind naar Lowestoft. Niet de beste koers als je een bemanningslid met zeeziekte aan boord hebt. We navigeerden inmiddels met de laptop met Open CPN en de papieren kaarten naast elkaar en voeren moeiteloos Lowestoft binnen. Na een uur aan wal ging het vele malen beter met Jan en de dag erna zijn we stad en land afgereisd om voor Jan Scopoderm pleisters te bemachtigen. Met succes! We konden de zeiltocht hervatten.
Na een rustdag zakten we af naar Ipswich en meerden af bij de
jachtclub. Hier waren we in 2008 ook geweest met de ‘Gaper’, de klipper van
mijn vader John, en trots dronken we een biertje op het bereiken van deze
mijlpaal met ons eigen schip! ‘Helaas’ zou er later die week een hoge
drukgebied boven west Europa ontwikkelen met sterke oostenwind en leek het het beste om de dag erna alweer de
terugreis naar Nederland te ondernemen. Ook tijdens deze oversteek zouden we te
maken krijgen met windkracht 5 a 6. Met de morele ondersteuning van onze vaders
besloten we deze uitdaging aan te gaan. We hebben op Puff geen windmeter, dus
het is gissen welke windkracht we uiteindelijk hebben ervaren, maar we denken
een dikke 7 a 8. Dat lijkt ook wel te kloppen ervan uitgaande dat de gribfiles er
vaak 1 Beaufort onder zitten. Voor het eerst zeilden Leon en ik met meer dan
windkracht 7 en dat nog wel op de Noordzee. Het was een machtige oversteek. Dubbel
gereefd en een stukje kotterfok deden Puff rotvast in het water liggen terwijl
we met een goede snelheid vooruit kwamen. Op de heenreis hebben we een
gemiddelde van 4 knopen gehaald. De terugreis haalden we uiteindelijk een
gemiddelde van 5 knopen. Maar belangrijker, deze oversteek gaf ons het
vertrouwen dat we nodig hadden in de zeewaardigheid van zowel Puff als haar
bemanning! Deze boot was ons op het lijf geschreven. Op woensdagmiddag kwamen we aan in Ijmuiden
en brak de zomer in Nederland los. 5 dagen lang zon en bikini, wat wilden we
nog meer……van de roestplekken aan boord af?! Het pinksterweekend kropen we met
verf en kwast over het dek. 2/3 van het dek zetten we in 3 lagen grond en 3
lagen aflak. Zo, de rest zou later komen.
Seizoen 2012 (Rondje Denemarken)
Terwijl wij de plannen voor de zomervakantie maakten, namen
we afscheid van Idris, Berenice en Finn. Zij vertrokken 16 juni voor hun rondje
Atlantic. Jaloers zwaaiden we hen uit! Hier en daar werkten we verder aan de
klussenlijst, installeren van de zonnepanelen en MPPT regelaar, inbouwen van een muziekinstallatie, verstaging checken, dieptemeter repareren
etcetera. In juli- augustus hadden we 3 weken vakantie en hadden plannen
gemaakt om de oversteek naar Noorwegen (Mandal) te maken. Pilots en kaarten
bestudeerd, emergency uitrusting nagekeken, handmarifoon en hand gps
aangeschaft, grabbag klaargemaakt. Goed voorbereid voeren we naar Vlieland om
daar te wachten op een weergat. 3 dagen lagen we verwaaid en iedere paar uur
checkten we de laatste gribfiles en meerdaagse weerkaarten. Er leek zich een
weergat van een krappe 3 dagen voor te doen. Net genoeg om Mandal te halen!
Helaas lag er een lage druk gebied op de loer dat vanuit Ijsland over het
Skagerrak zou trekken.
Alles verliep
soepel en op dag 3 was er kust in zicht. Tyboron is berucht voor de mogelijke
grondzeeën bij meer dan windkracht 5. Toch weer die bekende zenuwen bij
mij. En na het strijken van de zeilen kregen we de schrik van ons leven. De
motor liep en we zagen tot onze schrik dat we de genua schoot over boord hadden
hangen. Klassieke beginnersfout! Motor in de vrij en lijn binnen halen. Shit,
lijn zit vast, wat nu? Ik hoorde het mijn vader zeggen: nooit een vreemde kust
aanlopen aan lager wal, ik zag ons al stranden op het strand van Tyboron. Gelukkig
bleek de schoot vast te zitten achter de zinkanode en herstelden we ons direct.
Na 58 uur op zee liepen we de haven binnen en vonden een mooie plaats aan de
kade achterin de haven. We lager er goed en wel een uur toen de wind begon aan
te trekken. Mooi op tijd binnen! Wat een overwinning!
Samen besloten we dat we
die vakantie meer wilde zien dan de Noordzee alleen en dus vertrokken we een
dag later richting Oostzee door het Limfjord. Helaas hadden we minder dan 2
weken voordat we weer aan het werk moesten, maar een rondje Denemarken leek ons
haalbaar. Deze vakantie was een achtbaan aan zeilervaringen: windstil en 30
graden, onweer en windkracht 8 in de nacht, regenbuien, vlagerig weer en tevens
prachtig zeilweer windkracht 5 en een vlakke Oostzee.
Het was genieten, maar het
was flink doorzeilen om op tijd thuis te kunnen zijn. Weer zo’n klassiek
beginnersgeval van onderschatting van de afstand van deze tocht. Hier en daar
zeilden we een nacht door om uiteindelijk op donderdag aan te komen in
Brunsbuttel. We hadden nog 1 weekend om in Enkhuizen te geraken. Op
vrijdagochtend was er een kort maar goed weergat om Bunsbuttel te verlaten.
Later die dag zou de wind draaien naar Zuid en nog later Zuidwest. Het zou dus
opkruisen worden, maar we moesten naar huis. Samen met 3 andere zeilschepen
verlieten we Bunsbuttel in het holst van de nacht. Wind en stroom hadden we
mee, maar voor ons brak het meest indrukwekkende onweer los dat we ons kunnen
heugen. Gelukkig waren we niet alleen op het water. We verloren de anderen al
gauw uit het oog want Puff is nou eenmaal geen snelle zeiler en wordt met haar
33 voet regelmatig stilgeslagen. 30 uur lang hakten we tegen wind en golven, in
het begin met de hand sturend omdat we moesten laveren en tegelijkertijd
constant in de weer met het in- en uitrollen van de genua en fok voor en na de vele
buien die overkwamen. Langzamerhand zaten we er steeds meer doorheen. We aten
niet meer goed, werden moe en ook mentaal zat het tegen omdat we geen meter
leken te winnen ten opzichte van de Duitse Waddeneilanden. Het was belangrijk
dat we helder bleven denken, je kunt je het niet permitteren om je hoofd te
verliezen. Toen we Borkum voorbij voeren, zei ik tegen Leon dat het toch
verstandiger was om Borkum maar binnen te varen. Ik had de pilot er alweer bij
gehad en wist dat we ook via de staande mast route via Delfzijl, Groningen en
Friesland naar het Ijsselmeer konden komen. De wind zou de komende dagen geen
krimp geven, en zo doorgaan was ook geen optie. Toen ik zei dat ik geen nacht
langer op deze manier op zee wilde zitten, was het voor Leon ook duidelijk. We
keerden om en liepen Borkum binnen. Daar troffen we tevens collega- zeilers met
wie we samen vertrokken uit Bunsbuttel. Zij hadden zolang mogelijk met de motor
bij gezeild om hoogte te houden en hadden het laatste stuk zelfs volledig
gemotord. Ze waren 20 uur onderweg geweest waar wij een extra nacht op zee
hadden gezeten. Met deze ervaring leerden we ook de grenzen van Puff kennen.
Ook hiermee waren we weer een ervaring rijker. We belden onze werkgevers om te
laten weten dat we die maandag niet op het werk zouden zijn, omdat we
letterlijk en figuurlijk gestrand waren in Borkum. Op ons gemak motorden we door de staande
mast route. We steken 1,60 diep en zouden deze route, begaanbaar tot 1.90,
makkelijk moeten kunnen doorvaren. Op het Lauwersmeer liepen we vast, maar
verder was het een mooie tocht. Het Ijsselmeer was ons laatste beproeving en
eindelijk waren we thuis! Nu konden we ons scharen onder de zeezeilers! Maart 2013
En daarmee beland ik in het heden. Lekker warm schrijf ik de
laatste zinnen van het verslag van onze ervaringen met Puff het afgelopen
anderhalve jaar vanuit de Mastenbar in Enkhuizen. Leon staat met mijn vader
buiten in de kou de schroef eraf te slopen. Dat blijkt niet zo’n makkelijk
klusje. Vanochtend hebben we bij De Vries Sails de laatste details besproken
voor onze bimini en nieuw grootzeil. Dit seizoen zullen we de grenzen opnieuw
verleggen en daarvoor moet Puff helemaal up to date zijn. Zouden we Noorwegen
dit jaar halen of worden het toch de Kanaaleilanden? We laten ons dit jaar in
ieder geval meer leiden door het weer en proberen niet koste wat kost op een
gewenste bestemming te komen. We kijken uit naar een heerlijk zeilseizoen! We
zullen vanaf nu regelmatig ons blog updaten om jullie op de hoogte te houden.
Mooie herinneringen...veel zin in het komende zeilseizoen!!
BeantwoordenVerwijderenLeuke site jongens!! Ben benieuwd wat komende zomer brengt voor jullie. Zou leuk zijn als er ook een biertje met ons in voor komt haha. Tot over een paar maandjes! Groetjes Idris
BeantwoordenVerwijderen