dinsdag 22 september 2015

Bridezilla aan boord

Ik hoor het Willem van SY Tignanello nog zeggen: "Ach, als dat jullie enige probleem is". Ja, op dit moment wel, maar het is een belangrijk probleem. Onze waterlijn ziet eruit alsof we door een zee van witte kalk gevaren hebben. Aanslag. Klopt, we hebben de romp minder dan 6 weken geleden helemaal in de poets gezet en nu zie je daar niets meer van. Welkom in de perikelenwereld van de zeiler. Maar wat dit probleem urgent maakt is de aanstaande bruiloft. Puff moet glanzen, glimmen, stralen en nog meer van dit. Dus Willem, dit probleem is BIG! Aan de slag, verwijderen die aanslag! En zo is er nog meer van dit alles te bedenken. De boot naast ons heeft gele landvasten. Ja, dat ziet er toch niet uit op onze trouwfoto's. Trouwens, kan die hele boot niet een beetje schuiven. Het is Puff haar grote dag nota bene. Nee, ik wil ook geen stroomkabels en waterslangen op de steiger zien liggen. Stel je voor, ik zou er nog over kunnen struikelen. Bruid te water! Ik zie het al voor me... 

We houden een kleine bruiloft. Puff, Leon, ik en onze ouders. Een intieme dag met een Caribisch tintje. Geen van minuut tot minuut geplande trouwdag. Ja, dat leek ons wel wat. Elkaar het ja-woord geven op Puff, lekker lunchen in een lokaal tentje, in de middag chillen aan het zwembad en 's avonds samen eten aan het water. En verder zien we wel wat de dag brengt. A simple wedding, aansluitend bij ons huidige leven. Het gaat immers om de beleving. En perfectie is een utopie. Toch? Dat had u gedacht. En zo had ik het ook gedacht. Totdat... Ja, tot wanneer eigenlijk? Waarschijnlijk totdat het prinsesje in Fennell naar boven kwam. Gevolg? Lijstjes, stress, slapeloze nachten en een Frieda met een kort lontje. Kortom, bridezilla aan boord.

Quote F: "Leon, ik heb het gevoel dat ik alles alleen moet regelen. Interesseert de trouwdag je wel?"
Quote L: "Dat is niet eerlijk. We hebben toch alles samen geregeld? Het huis voor onze ouders, gesprek met de wedding planner, het restaurant. Bovendien, het mooiste dat ik kan wensen is dat we elkaar het ja-woord geven. Voor de rest zien we wel hoe de dag loopt".
Quote F: "Ja dat bedoel ik nou. Die dag loopt niet vanzelf! Het gaat om de details. Ik heb je nog nooit een idee horen opperen voor de trouwdag. Wat wil jij eigenlijk?"
Quote L: "Ik wil met jou trouwen".
Quote F:  [Dit is natuurlijk het beste antwoord dat hij kan geven. Maar dat wil ik niet horen!] "Maar heb je geen beeld van de trouwdag? Welke muziek vind je mooi? Wil je nog iets zeggen tijdens de ceremonie? En kleine dingen: wil je met of zonder schoenen aan boord van Puff stappen. Wil je staand of zittend trouwen?"
Quote L: "Ik ben een man. Ik denk over dat soort dingen niet na".
Quote F: [Stoom komt uit mijn oren] "Dat bedoel ik dus. Ik moet het ook allemaal alleen regelen..."

In mijn hoofd tollen alle details van de dag rond. Want ineens draait het allemaal om de details. Ja, de details maken de dag uniek. Wat houd ik in mijn hand? Een boeket is zo passé. Een kompas? Oké, dat moet ik dan nog regelen. Passen mijn schoenen wel bij mijn oorbellen? Help! Het lokale eettentje waar we willen lunchen gaat renoveren per 1 oktober. Straks zitten we in een half lege hal... Alternatief bedenken! Hoe laat moeten we eigenlijk opstaan? Op welk moment ziet Leon mij in mijn trouwjurk? Oh ja, niet vergeten de wedding planner te zeggen dat ze de kussens op Puff moet neerleggen. En de stootwil mag niet voor de letters PUFF hangen. En zo kan ik nog even doorgaan.

Kortom, ik faal totaal in het vasthouden van de simple lifestyle. Perfectie was toch een utopie? Het ging toch om de beleving? Waarom zijn deze details dan zo belangrijk? Waarom Frieda? Het gaat toch niet om de uiterlijke schijn. Sterker nog, voor wie? Alleen onze ouders zijn aanwezig. Ik wilde juist geen grote bruiloft, geen poeha, geen onbewuste concurrentiestrijd met vriendinnen over de mooiste jurk, meest romantische locatie of vetste feest. Ik heb altijd gezegd dat trouwen iets tussen Leon en mij is. Daar heeft niemand wat mee te maken. Een feest is natuurlijk leuk. Maar het gaat om de liefde tussen hem en mij. Terug naar de essentie. Het is een viering van onze liefde. En dat is ook de reden dat ik wil trouwen. Zelfs, of misschien wel júist, in een tijd waar steeds minder waarde wordt gehecht aan het huwelijk. Het gaat mij niet zozeer om het huwelijk als instituut. Ook ik heb geen papiertje nodig om te vertellen hoe veel ik van iemand hou. Het gaat om die viering. En daarin vind ik mijn antwoord. Onze trouwdag is een viering van onze prachtige en unieke liefde. En daar past een unieke dag bij. Een dag die verdient om tot in de kleinste details te kloppen. Zoals Leon en ik tot in de kleinste details samen kloppen. 

En als u nu denkt dat ik loop te kwijlen, dan mag u dat denken. En dan hebt u waarschijnlijk nog gelijk ook. Het kwijl loopt uit mijn mond bij de gedachte aan Mevrouw Blauw. 

Comment L: Dit blog is niet zoet, dit blog is caramel. 
Final thought F: "Hij kan er niets aan doen. Het is een man..."

zondag 20 september 2015

Hoogtepunten Carieb in beeld

Over de afgelopen maanden in de Carieb hebben we al veel geschreven. Zowel op ons blog als in het artikel over de Carieb in het prachtige online Magazine Zilt 113. Nu hebben we ook een filmpje gemaakt van enkele van de hoogtepunten. Letterlijk, de hike naar de top van de Soufriere vulkaan, 1179 meter hoog vanaf zeeniveau! Maar ook de prachtige natuur in Dominica en Antigua. We ontmoetten naast de Nederlandse zeilers ook veel andere toffe mensen. Helaas was ook nu het videomateriaal beperkt en zijn er als aanvulling foto's gebruikt. Toch een leuke samenvatting van de geweldige tijd in de Carieb! Veel kijkplezier! #vanafnumeerfilmen

maandag 14 september 2015

Vrouw aan boord


Zo ongeveer een jaar geleden schreef ik een blog over mannen aan boord. Dat is inderdaad alweer een jaar geleden. We lagen toen in de Spaanse Ria's en we leerden het leven als vertrekker kennen. Baaitjes hoppen, buiten zijn, leren niets doen. Langzamerhand ontwikkelde zich een rolverdeling in het huishouden aan boord. 'Pink jobs en blue jobs', zo schreef een lezer me later. Blijkbaar heel normaal in het boordleven. Mannen hangen over de motor terwijl vrouwen met het sop in hun haren en het zweet tussen de borsten in de kombuis staan. Dat was even wennen. En dat is het nog steeds. Iedere avond achter die potten en pannen, niet mijn ding. Gelukkig ziet mijn man dat ook en biedt hij zo nu en dan aan voor me te koken. Dat zijn de kleine verrassingen die een dag perfect kunnen maken. 


Als vrouw aan boord speelt er echter meer dan alleen keukenpraat. De moderne vrouw wil er immers appetijtelijk uitzien voor haar eega. U ziet nu waarschijnlijk het beeld voor u van een gebruinde jonge dame met zongebleekte haren en een hippe zonnebril die zittend op het achterdek in haar bikini aan haar cocktail lurkt. Ze slaat haar sarong om als ze opstaat en vraagt: "schatje, wil je ook een mojito. Zal ik een tapas plateau maken?" Manlief gaat graag in op het aanbod. Hij komt uit het motorruim met zijn  gespierde lichaam waar door de zweetdruppels een verleidelijke sexyness vanaf straalt. Hij laat zich onderuit zakken in de kuip en laat zich door vrouwlief verwennen. Het ultieme vakantieplaatje aan boord van een jacht in Caribische wateren. 

Maar lieve mensen, zo ziet het leven van deze vrouw aan boord er alles behalve uit. Want dit is geen vakantie, weet u nog. Mijn huid is gebruind en mijn haren zijn weliswaar zongebleekt, maar daar stoppen de gelijkenissen. Mijn haren zijn gortdroog, mijn knieën hebben olifantenhuid en die hippe zonnebril heeft zo'n oerlelijk touwtje dat om mijn nek hangt. Als ik mijn arm omhoog doe, komt er een zweetgeurtje voorbij zetten. En als ik naar mijn bikinilijn kijk, besef ik me dat ik wel een scheerbeurt kan gebruiken. Om maar niet te spreken over het oerwoud dat mijn benen begroeit. Nee, de schoonheidsidealen heden ten dage zijn niet afgestemd op een 'simple life'. 

Die idealen komen voort uit een wereld waarin we beschikken over heerlijk geurende producten die huid en haar egaal en glanzend maken. Een wereld waarin we over balzalen van badkamers beschikken of tenminste over een portemonnee voor bezoek aan een schoonheidssalon. Een wereld waarin het mannelijk schoon bepaalt hoe een vrouw op haar mooist is. Of zijn het juist de vrouwen die elkaar de loef willen afsteken en elkaar indoctrineren met de mooiste nagels, hoogste hakken en slankste lijn. Waar komt die drang uit voort? Is dat de natuurlijke drang om de sterkste man te scoren die het beste nageslacht geeft? Of is het een schreeuw om aandacht? Misschien is het groepsdruk of juist een vorm van emancipatie, zelfbeschikking. Maar misschien is het ook gewoon beschaving.

Hier aan boord doet het er geen van allen toe. De groep bestaat slechts uit Leon en mijzelf en emancipatie van een vrouw aan boord staat gelijk aan klussen. Beschaving dan? Die is inmiddels van het dek gespoeld. We 'kakken' met de deur open (onze enige deur aan boord nota bene...), lopen naakt rond en eten van hetzelfde bord. Bovendien heb ik die sterke en goddelijke man al gescoord. Mijn man respecteert me zoals ik ben. Dus ach, dat geurtje onder die armen en haardos op mijn benen, dat kan hier niemand wat schelen. Voor nu althans. Want ja, op mijn trouwdag wil ik er toch op mijn mooist uitzien. Lees: mooist naar maatstaven van die ingewikkelde wereld. Met een gave huid, gladde benen, een lekker geurtje, een mooie trouwpon en een BIG smile. Moet ik toch op zoek naar die balzaal van een douche, de schoonheidssalon of...? Ik kan me altijd nog soigneren op de simpele manier. Derrière op het aanrecht, benen in de wasbak en Leon vragen of hij even wil komen pompen. Ook de kraan op Puff werkt immers niet elektrisch...


zondag 6 september 2015

Terug in de tijd - Puff the Magic Dragon across the Atlantic

Zo lig je alweer 2 maanden in Curaçao en heb je tijd om nog eens door je fotomateriaal en videobeelden te gaan. De Atlantische oversteek ligt alweer 8 maanden achter ons, maar zit nog vers in ons geheugen. Met de korte videofragmenten en foto's die we tijdens de oversteek maakten, hebben we nu een beeldverslag gemaakt van onze oversteek. #trotsopmijneerstemontageklusje #vanafnumeerfilmen!

Bekijk de beelden en laat je meevoeren over de woele baren!






donderdag 3 september 2015

That's what friends are for!

























Vrienden, wat heb ik ze toch gemist. Dat heb ik niet zo beseft totdat ze hier een kijkje kwamen nemen in ons leven. 12 dagen hebben we genoten van het bezoek van mijn studievriendin Hanneke en haar man Robin en dochtertje Sam. En mijn jeugdvriendinnetje Sanne logeerde met haar man Joos in dezelfde periode een weekje bij ons aan boord. Wat een heerlijke tijd!

Het mooie aan echte vrienden is dat ze geen blad voor de mond nemen. Ze zeggen je zonder pardon hoe zij het zien, eens of oneens. Ze zijn niet bang om je soms op je punt te zetten. En dat is fijn. Ja, Han, ik heb de les begrepen. Door de zaken zwart-wit te maken bereik je niets. Door me af te zetten tegen het leven in Nederland bereik ik inderdaad niets. Het is en blijft toch mijn thuis. Dus zal ik moeten leren om mijn geleerde levenslessen hier vast te houden in Nederland en over te brengen aan vrienden en familie. Anders zijn de lessen voor niets geweest, en dat zou eeuwig zonde zijn. Maar hoe doe je dat toch? De inzichten die ik hier gekregen heb over leven voor je geluk en genieten van de kleine dingen, die inzichten kreeg ik doordat ik letterlijk afstand heb genomen van mijn eigen voormalige leven. Hoe houd je dat vast als de wereld om je heen met een moordend tempo voortraast? En hoe leer je een ander dat inzicht als ze midden in hun leven zitten dat voort dendert als een tropische storm op weg naar de Carieb? Ik kan er nog een jaartje op broeden... Tips? Let me know! 




Iemand vertelde me ooit dat een vriendschap niet alleen kan leven op oude herinneringen. Dat er af en toe nieuwe herinneringen gemaakt moeten worden. Dus naast het ophalen van herinneringen hebben we veel nieuwe herinneringen gemaakt. Een dinghy-ritje waarin we zeiknat werden was nog nooit zo leuk! Met een gillende vriendin naast je wordt de meest barre tocht al gauw een plezier. En bar zijn de omstandigheden natuurlijk niet. Huppakee, jurkje uit op de steiger, beha wisselen voor bikini-topje (onder toeziend oog van de security guard) en dan gaan met die 2PK over het knobbelige Spaanse Water. Een zwoel windje raast langs onze gezichten terwijl we in het donker de golfjes proberen te omvaren. Zonder succes. Met iedere golf krijgen we een klets lauwwarm water over ons heen. Echt avontuur hè Sanne! Een gegarandeerd recept voor hilariteit!



Mijn vriendinnen kennen me als geen ander. En ook dat is heel fijn. We vullen elkaar goed aan. Sanne, de teamcheck houden we erin. Waarom zou je alles zelf checken als je die zware (ahum) taak met een vriendin kan delen? Han liet haar kleine grote hart spreken en omarmde ons allemaal in haar appartement en gezin. Uren hebben we bij haar in zwembad gelegen, op het terras gehangen en genoten van elkaars geouwhoer. Voor het eerst zag ik 'mama Hanneke' en 'papa Robin'.  Een perfect team dat Sammie zelf het leven laat ontdekken. Niet overbezorgd en niet geleid door een stramien over hoe opvoeden zou moeten. Door grenzen aan te geven en een warme basis te vormen, stapt Sam onbevangen het leven in. Mooi! Ook hebben mijn vriendinnetjes me verrast. Hanneke blijkt een echte vogelspotter te zijn! Wie had dat gedacht? En Sanne is glansrijk geslaagd voor de ultieme globetrotter-test: slechts bepakt met 1 gedeelde backpack voor haar en Joos, met makkelijk zittende casual kleren en zonder hakken kwam ze hier aan. Au naturel bracht ze de week door in bikini en hoedje en paste ze zich zonder moeite aan aan het leven aan boord. Geen douche, haren wassen in het zoute water achter Puff, een toilet met handpomp, leven op 30 vierkante meter, Sanne was all-in! 


Het mooie aan deze vakantie was dat ik ook de mannen beter heb leren kennen. Al kende ik Robin en Joos al beide net zolang als ik Hanneke en Sanne ken (deze dames zijn immers beiden aan hun jeugdvriendje blijven hangen), op vakantie leer je ze weer van een andere kant kennen. Het was heerlijk om Joos te horen genieten van het leven op het water. Er kwam geen eind aan de vele ohhh's en ahhh's, de kleine zuchtjes en mmm's. Met superlatieven als 'dit is chillx1000' lag Joos zichtbaar en hoorbaar te genieten in de hangmat op het voordek van Puff, terwijl de dames probeerden met charmante sprongen in het water te geraken. Niet altijd met succes. We sloten een prachtige dag in Fuikbaai af met een private BBQ op een verlaten strandje. De mannen sprokkelden hout en bouwden een kampvuur. We keken hoe de zon achter Puff naar beneden zakte en ik besefte wat een unieke dag met unieke personen dit was. Een herinnering om héél lang vast te houden. 



Later in de week maakten we hetzelfde tripje naar Fuikbaai met Hanneke, Robin en de kleine Sam. Han kon haar lol op met het spotten van schildpadden en pelikanen. Het boordleven beviel haar zo goed dat ze zelfs aanbood de oceaan mee te willen oversteken. Of heb ik dat verkeerd begrepen? Ik amuseerde me met mijn gróte vriendin, de kleine Sammie. Een kind om op te vreten. Niet letterlijk uiteraard. Het is een echte waterrat, net zoals haar mama. Al is zeilen nog niet zo haar ding (wat niet is kan nog komen), het woord 'boot' zit er na deze vakantie alvast goed in. En natuurlijk het woord 'maan'. Als er een hypnotiserend effect van een volle maan is, dan is Sam er zéker door betoverd. 


We dronken cocktailtjes op het strand en deden een dansje in het zand. Als afsluiting werden we uitgenodigd door Sanne en Joos voor een heerlijk etentje bij de Gouverneur. Het was een week waarin het beste van twee levens samen kwamen. Ons chille leven aan boord met het mooie gezelschap van lieve vriendinnen uit mijn andere leven. Kon het leven maar altijd zo mooi zijn! 



Bedankt voor de prachtige week Hanneke, Robin, Sam, Sanne en Joos. Love you lieverds! 

Hieronder een klein stukje van Sanne over hoe zij de week aan boord van Puff beleefde. 

The Caribbean life aan boord van Puff: chill x 1000



Voor een weekje lieten we de boel de boel en stapten we in Curaçao aan boord van Puff. Na een warm onthaal op het vliegveld, letterlijk en figuurlijk, dompelden we onszelf onder in the way of life van Frieda en Leon in the Caribbean: wakker worden zonder wekker, koffietje in de vroege ochtendzon met uitkijk op het Spaanse Water, ontbijtje voorbereiden, het weer en berichtjes checken, plan voor de dag bespreken - zwemmen bij Hanneke, Robin en Sam (andere vrienden ook op het eiland!), zeilen naar Fuik baai, stukje rijden naar Grote Knip of Playa Porto Marie, of eerst nog een koffietje bij Pirates Nest? - , keuze maken, insmeren met factor 50 kids, met de dinghy naar vaste bodem en rustig van de dag genieten. Iedere dag werd afgesloten met een avontuurlijk tochtje in de dinghy: in de maneschijn op zoek naar Puff, golven ontwijken en desondanks kletsnat weer aan boord van Puff stappen. Wat hebben we gelachen! Toch is het niet alleen maar chillen met Puff op reis, er wordt heel wat afgeschuurd, geverfd en gezweet om Puff zeewaardig en cover-proof te houden. Dankzij haar trouwe bemanning, een geoliede machine zo hebben we ervaren tijdens ons korte zeiltochtje, ligt Puff er stralend bij en komen er regelmatig collega-zeilers langs om haar te bewonderen. 

Eenmaal terug in Nederland kijken we terug op een heerlijke week met geweldige vrienden, veel vrijheid, veel rust, veel wijsheden, veel zon en veel zen Emoji!

Lieverds, vaar-wel! xx Joos & Sanne