woensdag 27 augustus 2014

Gracias Galicia, Olá Portugal!

Met lichte weemoed kijk ik terug op de afgelopen weken. Sinds onze aankomst in Spanje op 13 juli zijn we in de ban van de Ria´s. Hier zijn we eindelijk helemaal tot rust gekomen en hebben we kennis gemaakt met het vertrekkersbestaan. We hebben een glimp opgevangen van de kunst van het leven met de dag, leven ín het moment in plaats van toeleven naar toekomstige momenten. Iedere dag leren we beter hoe het is om een ´simple life´ te leven zoals we in onze welkomstboodschap omschrijven. Zeer regelmatig krijgen we vanaf het thuisfront de vraag of we ons nog niet vervelen. Ons antwoord daarop is steevast ´nee´, maar het is moeilijk uit te leggen wat we hier dan zoal de hele dag doen. Genieten van een goed boek, van de ondergaande zon en de heldere sterrenhemel, een strandwandeling in de vroege ochtenduren. Het beleven van ieder moment van iedere dag is een doel op zich geworden. 












De laatste dagen in Ria de Vigo draaiden om het voorbereiden van de reis naar Portugal. De boot aan kant maken, water en diesel tanken en het vullen van onze gasfles. Dat laatste is in Spanje niet eenvoudig omdat ze gasflessen met een Nederlandse aansluiting in de regel niet vullen. De gouden tip kwam van Idris en Berenice die in 2012 met hun boot Dixbay een rondje Atlantic zeilden.´In Cangas kun je je gasfles laten vullen´, zo zei Idris tijdens de voorbereiding in Enkhuizen. Goede tips verspreiden zich snel en zo ging de hele Hollandse enclave die hier rond vaart naar Cangas. En met succes! Idris en Berenice, namens de vertrekkers 2014 bedankt!


De haven in Cangas was vol en slechts 3 boten kregen een plek. Een van die plekken was gelukkig voor ons. Met onze bescheiden lengte (in vergelijking met de slagschepen van de andere vertrekkers ;-) ) hebben we vastgelegd in een 8 meter box. Weliswaar aan de kleine kant, maar het ging prima. Hier heeft Leon de grote klus aan de windvaanstuurinrichting geklaard. Wat een monsterklus was dat! Met gasbrander en hamer was Leon 5 uur in de weer, verwarmen en tikken, afkoelen en dan weer verwarmen en tikken. Langzaam kwamen de bouten en koppelstukken na 30 jaar één voor een los. Daarna een dosis vet ertussen en alles weer terug erop bouten. Klus geklaard! Arie is weer in topconditie!



Denise en Eric organiseerden een borrel aan boord van hun Volonté. De crew van 6 Nederlandse schepen was van de partij. Terwijl de 'oudjes' keuvelden over de mooie belevenissen in de Ria's en de plannen voor de komende maanden, hingen de kids achter de IPad, blij dat ze eindelijk weer internet hadden. Ja, de komende tijd gaan we allemaal de Ria's verlaten. We hebben namelijk allemaal de droom om een rondje Atlantic of wereld te zeilen. Daarom laten we de vertrouwde beschutting van de prachtige Ria's achter ons. Maar we nemen ook afscheid van elkaar. Wanneer zullen we de medevertrekkers weer zien? De Ria's waren zeilgebieden op zich, waar de vroege vertrekkers kruisten met de vertrekkers die later uit Nederland zijn weggegaan. Maar de Portugese kust is een rechte streep en daarna gaat ieder zijn weg, de een naar Marokko, de ander naar Madeira. Sommigen naar Senegal en Gambia, enkelen naar de Kaap Verden. Komen en gaan, dat hoort bij het leven als vertrekker. Soms zijn contacten intensief om daarna abrupt en vluchtig tot een einde te komen.


Nu liggen we in Baiona, helemaal klaar voor de reis naar Portugal, te wachten op mooi weer met (hopelijk) een noordelijke wind. Vanmiddag hebben we een replica van de Pinto bezocht. Dat is een van de drie schepen waarmee Columbus het huidige Amerika heeft ontdekt en waarmee hij weer veilig terugkeerde in Baiona en Lissabon. Er is veel veranderd sinds die tijd, maar de Oceaan met haar diepe gronden en oneindige horizon is nog dezelfde als waar de bemanning van de Pinto destijds over uit keek. Bij mij stijgt wederom de spanning omdat we de beschutting van de Ria's, die veilig aanvoelen, verlaten. We gaan de Oceaan weer op. De grote ontzaglijke Oceaan die zich niet laat temmen. Die het water opzwiept naar gelieven en die onze aanwezigheid tolereert met een verleidelijke glimlach maar ons nooit in het hart sluit. Nee, wij mogen meedrijven op haar stromen en kunnen daar alleen maar met groot ontzag van genieten.


Gracias Galicia, Olá Portugal!










donderdag 21 augustus 2014

Naakte schoonheid

We zijn alweer even onderweg in de Spaanse Ria's dus de hoogste tijd om jullie een update te geven van de afgelopen weken. De laatste update hebben we gepost in Ria de Arosa waar we in de prettige baai van A Pobra do Caramiñal voor anker lagen. Vanuit daar hebben we verschillende trips gemaakt binnen de Ria naar o.a. Peninsula O Grove en Sta Uxia de Riveira. Allemaal plekjes met mooie stranden en flinke rotspartijen. Op weg van Caramiñal naar Peninsula O Grove hebben we een dagje potdichte mist ervaren. Een uitstekende kans om te oefenen met de radar.

Inmiddels begint er zich een 'radionetje' met alle Nederlandse schepen in deze regio te ontwikkelen. Hiervoor gebruiken we de SSB zender waarmee we 's avonds om 10 uur op een afgesproken frequentie contact hebben met elkaar. Erg leuk en soms ook wat chaotisch als 6 crews hun ervaringen met elkaar willen delen. Via dit netje hoorden we dat Walewijn en Hedda van de Antares vlak achter ons voeren en binnen een paar dagen in onze Ria zouden zijn. Een mooiere plek om elkaar eindelijk te ontmoeten is er niet. Dus in plaats van koers te zetten naar de volgende Ria hebben we nog wat rustiger aan gedaan om te wachten op de afgelopen jaren zoveel besproken ontmoeting in de Spaanse Ria's samen met de Antares crew!


En gezellig was het!! Samen met de Antares kwamen ook de White Witch in Blue en de Volonté aan. De Tofino was ook van de partij. Zo werd het een super gezellige avond daar in Caraminal waarbij we met z'n allen tot in de late uurtjes gebarbecued hebben op het strand. De dag erna zijn wij, terwijl iedereen nog lekker lag bij te komen, de marina in gegaan om na 13 nachten ankeren (jawel een record!) Puff weer te voorzien van vers water en stroom en om een paar wasjes te doen. 'S avonds hebben we in de drukke en zwoele Spaanse straatjes heerlijke tapas gegeten met Walewijn, Hedda en Quirijn.

De dag erna hebben we, na 2 weken genoten te hebben van Ria de Arosa, koers gezet naar Isla Ons, een eiland voor de ingang van Ria de Pontevedra. Het was een prachtige zeildag, waarbij we zelfs weer het grootzeil hesen. We lieten ons anker vallen bij Playa de Melide. Het weer liet het toe om in de beperkte beschutting van dit eiland voor anker te gaan. Ondanks een kleine deining, waarop Puff gestaag heen en weer rolde, hebben we hier 2 heerlijke dagen dagen gehad. We hebben gewandeld naar de top van het eiland waar we een uitzicht hadden op zowel Ria de Arosa als Ria de Pontevedra. Ook hebben we op het prachtig witte strand gelegen. Echt een beetje Robinson Crusoe gevoel.

Links Ria de Arosa en rechts Ria de Pontevedra



Via Isla Ons zijn we Ria de Pontevedra ingevaren voor een weerzien met John, de vader van Frieda. Hij is als opstapper vanuit Oostende meegevaren op de Beluga. Ze maakten een tussenstop in Sanxenxo om ons te ontmoeten. In totaal zijn ze 28 uur in Sanxenxo geweest, maar het voelde als 3 dagen. We hebben geborreld aan boord van Puff, gedineerd aan boord van de Beluga en heerlijk gewandeld over het strand en de boulevard van Sanxenxo. Vader en dochter waren wederzijds trots op ieders overwinning van Biskaje. De jaren waarin John intensief meeleefde en meewerkte aan de voorbereiding van deze reis, kwamen hier tot een hoogtepunt. Wat is het dan gaaf om aan je (schoon) vader te laten zien hoe ons leventje er nu uit ziet en om samen de sferen van de Spaanse Ria's te proeven.



Nadat we de Beluga hebben uitgezwaaid gooien ook wij weer los om de Ria verder te verkennen. Wat het meeste opvalt is dat, hoe zuidelijker we komen, hoe drukker en toeristischer het wordt. Jetski's, waterfietsen, speedboten, parasailers, alles vaart hier door elkaar heen. Een flinke tegenstelling tot Ria de Arosa waar enkel de vissers het water onveilig maken. We gooien het anker uit voor het dorpje Combarro. Volgens de verhalen een mooi oud vissersdorpje maar in de praktijk een soort Volendam met een hoog Efteling gehalte. Souvenirswinkeltjes tot en met en veel horeca. Helaas maakt deze poespas het voor ons wat minder interessant.


We halen het anker op en zetten koers naar de volgende Ria, Ria de Vigo. Omdat je in de Ria's weinig afstanden vaart (5 mijl is al een flinke trip) zijn we allebei toe aan een dagje op het water (met de zeilen omhoog wel te verstaan :-) ). Er is weinig wind maar we kruisen de Ria uit en laten het anker aan het einde van de middag vallen voor Ensenada de Barra. Wederom een prachtig strand waarmee we in een keer het gevoel van Arosa weer terug krijgen. Wat is het hier toch mooi! Het is trouwens opvallend dat je als zeiler probeert de mooiste en meest rustige stranden op te zoeken en dat dit regelmatig een naaktstrand blijkt te zijn. Blijkbaar stellen nudisten dezelfde eisen aan het strand als wij...



 

 










Omdat het weer wederom meezit en er een paar rustige en zonnige dagen aankomen, grijpen we onze kans om de Islas Cies te ontdekken. Samen met een aantal andere Nederlandse boten liggen we nu voor anker voor Playa Arena das Rodas. Gisteren een prachtige wandeling gemaakt op Mounte de Faro. Bovenop hadden we een fantastisch uitzicht over het gebied waar we de afgelopen weken vertoefd hebben. Helaas zijn de eilanden een toeristische trekpleister voor dagjesmensen. De ferries varen dan ook af en aan en de beklimming voelde een beetje als een warme avondvierdaagse. Gelukkig vertrekken dezelfde mensen in de avond weer met de ferry waardoor wij in rust kunnen genieten van de zonsondergang en het lege witte strand.....heerlijk!


 



We zullen hier nog een dagje blijven en maken morgen een dagtripje naar Isla de San Martin. Dit is een veel kleiner eiland ten zuiden van Cies wat een beschermd gebied is. Hierdoor mag je er wel voor anker liggen en van het strand genieten maar mag er niet gewandeld worden. Verder heeft het nog een flink pluspunt; er gaan geen ferries heen!

De komende week gaan we Ria de Vigo verder verkennen. We nemen hier nog even lekker de tijd voor. Het is tenslotte de laatste Ria voordat we afscheid nemen van Spanje en verder koersen langs de Portugese westkust. En voor degene die zich nog steeds afvraagt wat een Ria eigenlijk is: het is de Spaanse variant van de Scandinavische fjorden.

woensdag 13 augustus 2014

Mannen aan boord (deel 1)


Nog een rondje zonnebrand dan maar..
"Leon, Leon, Leon, hier is Frieda, over". Bestaat er geen marifoon, walkietalkie of gewoon een antenne waarmee je kan afstemmen op de frequentie van mannen aan boord? Als jij zo'n apparaat hebt, houd ik me aanbevolen. Voor mannen is het namelijk een drukte van jewelste op de ankerplaats. Het is dringen om de aandacht te krijgen van mijn man. Achter ons wordt een vrachtboot afgemeerd met behulp van een loodsboot. En daar sta ik met mijn warme prakkie op de borden. "Leon, kun je de borden aanpakken"? Geen reactie. Links naast ons wordt een anker in het water gegooid. Aan de andere kant komt een zeilbootje van de zeilschool met leerlingen op ons af. 'Gaat dat wel goed',  zie ik hem denken. En wederom is meneer onbereikbaar.

Voor anker op de mooiste plekjes..
Deze week lagen we in een prachtige baai, voor flinke rotspartijen, een mooi strand en fluitende vogels in de bossen achter het strand. Leon vond dit het geschikte moment op de marifoonantenne te vervangen. Een uurtje klussen, daarna gaan we naar het strand. Je raadt het al. 4 uur later en Fennell lag nog aan dek te wachten tot die antenne eindelijk getrokken was. 'Maar dan heb je ook wat', zo zegt Leon. En deze is ook mooi:" Ik doe dit niet alleen voor mezelf"! Ja, wat kan ik dan nog zeggen. Nog een rondje zonnebrand smeren dan maar...

Natuurlijk voel ik me gezegend met zo'n man met gouden handjes. Want met 2 linker handen kom je echt nergens tijdens zo'n wereldreis. Als ik nou toch de juiste frequentie maar kon vinden. En ja, die nieuwe antenne levert puik werk, we zien zeilboten nu op 15 mijl afstand komen. Dus niets gaat ons nog ongezien voorbij.




Iets met zaaien voordat we kunnen oogsten?
Mijn mannetje!
Ook zo´n klusje..controle op water in de tank
Check! Christal Clear!
In ruil voor al die uurtjes dat mijn man grote en kleine klusjes doet, doe ik het huishouden aan boord. Dat is wel even wennen. Waar we thuis altijd samen kookten of om de beurt, sta ik nu iedere avond achter de potten en pannen. 'Hoe is dat toch zo gekomen?', vraag ik me dan af. Maar als Leon dan achter me met zijn hoofdlampje en blote bast over de motor ligt, denk ik:"Och, zo slecht is deze taakverdeling nog niet". Ik zie mezelf al liggen met mijn benen uit het motorruim, en erger, ik denk dat onze Bukh niet zo blij zou zijn met mijn manuren.

Dus zet ik al dat geklaag maar in de koelkast en ga ik zo een ontbijtje maken. Leon is vers brood aan het halen bij de bakker. Met de dinghy door de stromende regen. Tja, dat is dan ook weer een mannentaakje :-)

Dit blog wordt tijdens deze reis ongetwijfeld vervolgd...




donderdag 7 augustus 2014

Life's a bitch ;-)

Soms zeggen beelden meer dan woorden...

Voor de deuren van een grote supermarkt voor anker..
Laten ze daar nou kaasfondue verkopen...
's avonds om 11 uur nog de douane aan boord ontvangen

Privéstrandjes waar we overdag lekker voor anker gaan
Een mooie wandeling naar Piscines Naturales
 in A Pobra do Caraminal


Helemaal alleen midden in de bergen..

Genieten!



Zwemmen in natuurlijke baden in uitgesleten rotsen
En opletten dat je niet in een gat stapt...


Voor de zeevruchten hoeven we hier niet naar de supermarkt..

Gewoon plukken, wassen...
Scheutje wijn erbij en smullen maar!


Na een lekkere lunch bij de Tofino binnen 5 minuten
van zonnig en windstil naar windkracht 5 aan lager wal
en potdicht van de mist. Spannend! de foto's worden
er niet minder mooi van :-)

zaterdag 2 augustus 2014

Als een nijlpaard in een badkuip (klemvast!)



Zoals Frieda in haar vorige blog al beschreef is het cruisen in de Spaanse Ria's heerlijk! Het zorgt bij ons - maar ook bij mede-vertrekkers - eindelijk voor het vertrekkersgevoel waar we zo lang naar uitgekeken hebben. Conform belofte een beknopt reisverslag.

Doorvaart Canal de Sagras
De schipper in volle concentratie

Vanuit Coruña zijn we in dagtochten via Ria de Corme Y Laxe, Camariñas, Cabo Finisterre en Ria de Muros naar Ria de Arosa gevaren. Bij Laxe lagen we een aantal dagen verwaaid voor zuiden winden #wijn,tapas en mooie wandelingen. Bij Finisterre ankerden we bij Playa de Sardineiro, het mooiste plekje tot nu toe #aanrader! Hier heeft Leon de eerste onderwatercheck van Puff gedaan. Helaas lagen we de volgende ochtend aan lager wal en waren we gedwongen om met dichte mist het traject naar Muros af te leggen. Bij het binnenvaren van Ria de Muros werd Puff opgeroepen op kanaal 16: "Puff, Puff, hier de Tofino, over". Zij waren een week eerder dan wij uit Nederland vertrokken en nu hadden we ze dus ingelopen. Dat was uiteraard reden genoeg voor de eerste van ongetwijfeld vele borrels op de ankerplaats! Cheers!


Op zoek naar??
Jahhh onze lunch! 
Het eindresultaat mag er zijn!












De dagtocht naar Ria de Arosa verliep helemaal anders dan gedacht. Het weer luisterde niet naar de voorspellingen en uiteindelijk zijn we - bij een plotseling weggevallen wind - op de motor door Canal de Sagras gevaren. Deze route tussen de rosten kan alleen met licht weer bevaren worden, waarbij je op het zicht een doorgang tussen de rotsen moet zoeken. Ondanks dat de Verleiding voorop ging, was het voor ons niet minder spannend! In Ria de Arosa liggen we inmiddels al een dag of 5. Samen met de crew van de Tofino hebben we gisteren onze eigen lunch bij elkaar ge....tja hoe zullen we het noemen? Gevist? Gevangen? Gepekeld? Uit het wad getrokken? 
Oordeel zelf maar na het zien van het filmpje. Daarna de pan in, net als mosselen, en heerlijk smullen met brood en een salade.


En zeilen? Als we hier een dagafstand halen van 7 mijl hebben we al een flinke tocht gemaakt:-). Als we de zeilen gehesen hebben zit je, voor je er erg in hebt, een uurtje later alweer in de anker routine die er bij ons als volgt uit ziet:

  • Frieda neemt het roer en stuurt Puff door de ankerbaai heen op zoek naar een mooi plekje, waarbij ze rekening houdt met de diepte in combinatie met het tij. 
  • Ik maak het anker klaar en probeer Frieda nog wat naar links en rechts te loodsen maar mevrouw weet inmiddels precies waar ze liggen wil...
  • Als we 'het' plekje hebben gevonden laten we onze CQR mastodont vallen en liggen we tot op heden vast als een huis of zoals wij het tegenwoordig noemen 'liggen we als een nijlpaard in een badkuip, klemvast'.
  • Als laatste gooien we de kuipkussens naar buiten, maakt Frieda een ankerborrel klaar en klinken er meestal een paar flinke ooohs en aaaahs voor alweer een prachtig plekje of voor een groep dolfijnen die een speeluurtje hebben om de geankerde boten heen.
Lekker plonsen..

Tja...en als dat dan - samen met het doen van wat boodschapjes zo af en toe - de meest vermoeiende activiteiten zijn hoef ik jullie niet te vertellen dat we aardig relaxed aan het worden zijn....


Heerlijk helder water om het
onderwaterschip eens te
inspecteren

Puff doet het tot op heden erg goed. Alles wat we in de voorbereiding hebben geïnstalleerd werkt naar behoren en van een aantal zaken hebben we al echt veel plezier gehad (de toppers zijn het zonnezeil boven de kuip en de bimini, de SSB zender en ons CQR anker). Toch merk je wel dat er intensief op de boot geleefd wordt en er meer dingetjes stuk gaan dan in een normaal zeilseizoen. Gelukkig zijn dit tot op heden kleine dingetjes die je ook een beetje bezig houden tussen al het borrelen door. De grootste casualty tot nu toe is een klein scheurtje in het aluminium van onze windvaan stuurinrichting. Na wat op en neer mailen met de bouwer van onze windvaan in Denemarken (Aries) blijkt gelukkig dat dit een bekend fenomeen is en dat er geen reden tot zorg is. Gewoon demonteren, schoonmaken en invetten was het devies en we zijn weer good to go. Waar vind je dat nou nog? Producten die 30 jaar oud zijn en die na wat liefde en vet gewoon weer doen waar ze voor gemaakt zijn? :-)

Motorcheck om 11 uur 's avonds als
het koel genoeg is

Qua zeilen is het wel een stuk uitdagender dan in Nederland. Het weer is hier toch wat onvoorspelbaar af en toe. Hoewel we overwegend noordelijke winden hebben (en dat is prettig) kan het ook voorkomen dat je op een stuk van 20 mijl vertrekt met een lopend windje van 20 knopen, een uur later geen wind hebt, vervolgens wind op de kop krijgt en in de middag zonder wind en potdichte mist de ankerbaai binnen loopt. Ook kan de wind hier vanuit het niets aan trekken van 2 naar 6 of zelfs harder. Het uitzoeken van de juiste ankerbaaien en het anticiperen op komende wind(richtingen) is dan ook een belangrijke activiteit.


Voorlopig doen we hier lekker rustig aan en genieten we van al het moois dat Spanje te bieden heeft. Portugal is wat dat betreft iets meer recht toe recht aan (zoals de Nederlandse kust) dus daar zullen we wat sneller aan voorbij varen. Maar och dat is pas over een paar weken dus waar maken we ons druk om. De dag van morgen komt eerst....